ဒီစာတစ္ပုဒ္ကို ဇြန္လထုတ္ The Chic မဂၢဇင္းအတြက္ ကၽြန္မဘာသာျပန္ေရးခဲ့ပါတယ္။
ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ၿမိဳ႕ျပမွာေနထိုင္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတဲ့ဘဝကို ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ဆင္းရဲတဲ့ေဒသမွာေနထိုင္သူေတြကို သြားေရာက္ဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေဆြမ်ဳိးတစ္သိုက္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု Pennsylvania ျပည္နယ္မွာ႐ွိတဲ့ Lancasterၿမိဳ႕နယ္ကေဒသတစ္ခုမွာ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳကိုခံစားဖို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ လူအမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ လူမ်ဳိးတစ္စုေနထိုင္ၾကလို႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ Amishလူမ်ဳိးစုျဖစ္ၿပီး နည္းပညာဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ယေန႔ေခတ္မွာ သူတို႔ဟာ ႐ိုး႐ွင္းသာမန္တဲ့ဘဝနဲ႔ပဲ ေနထိုင္ေနၾကလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမဦးဆံုး ခရီးသြားလာေရးဌာနရဲ႕အကူအညီရဲ႕ Chrisလို႔ေခၚတဲ့ အဲဒီေဒသခံ ခရီးလမ္းညႊန္တစ္ဦးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ Chrisက လိုလိုလားလားပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အကူအညီကိုလက္ခံၿပီး ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ Chrisနဲ႔ သူရဲ႕ Amishလူမ်ဳိးအတြက္ ၿမိဳ႕ျပကလက္ေဆာင္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ဝယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၊ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ… ၿပီးေတာ့ အသားဆီသြပ္ဘူးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သစ္သီးဆီသြပ္ဘူးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ျပမွာ ေန႔စဥ္သံုးတဲ့ပစၥည္းေတြပါ ဝယ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြကို သူတို႔အရမ္းလိုအပ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ထင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီေဒသဆီေရာက္သြားမွပဲ အဲဒီေနရာရဲ႕ေခတ္ေနာက္က်မႈကို ကၽြန္မတို႔ တကယ္လက္ေတြ႔ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ပထမဆံုးခံစားခ်က္က သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲလြန္းလွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမ႐ွိတာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ တီဗီြမၾကည့္ဖူးၾကသလို ေလဒီယိုလည္း နားမေထာင္ဖူးၾကပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ mp3ဆိုတာကို ပိုလို႔ေတာင္ သူတို႔မသိၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္သံုးေရကို ေရတြင္းထဲကေနပဲ ခပ္ယူၾကရပါတယ္။ သူတို႔ေနတဲ့အိမ္က သစ္သား၊ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ သူတို႔ဟာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာနဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္းေတြကို တစ္ခါမွ မသံုးဖူးခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆီသြပ္ဘူးထဲက ေကာင္းမြန္တဲ့အရာေတြကိုလည္း မစားခဲ့ဖူးၾကပါဘူး။ ဂက္စ္မီးမ႐ွိတာေၾကာင့္ ထင္းနဲ႔ပဲ သူတို႔ထမင္းဟင္းခ်က္ရပါတယ္။
သူတို႔ကို သနားတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၾကည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သစ္႐ြက္တခ်ဳိ႕ကိုထုေခ်လို႔ရလာတဲ့ အစိမ္းေရာင္အရည္နဲ႔ သူတို႔ေခါင္းေလွ်ာ္တာကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ကို ကၽြန္မကို သနားက႐ုဏာသက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အလွမျပင္တာေၾကာင့္ အလွျပင္ပစၥည္းေတြလည္း မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းက သစ္႐ြက္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ဆင္းရဲခက္ခဲတဲ့သူတို႔ဘဝအတြက္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပကေန လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ကၽြန္မတို႔ဝယ္ခဲ့တာကိုက ကံေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ ဝယ္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေကာင္းေတြကို သူတို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ခဲြေဝေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သစ္႐ြက္တစ္အိတ္၊ သစ္သီးေျခာက္တစ္အိမ္ဆီ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
 |
| ကၽြန္မတို႔အျပန္မွာ
ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ Amishေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ကို သူတို႔ေနရပ္နဲ႔အေဝးႀကီးအထိ
လိုက္ပို႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလြန္းတာကို
ကၽြန္မတို႔သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႔ကို မျပန္ေစခ်င္ၾကတဲ့ပံုပါပဲ။
သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာၾကည့္ဦးမယ့္အေၾကာင္း၊ ဒီထက္
အကူအညီရေအာင္၊ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္
ေဆာက္႐ြက္ခဲ့မယ့္အေၾကာင္း၊ သူတို႔အတြက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊
ကိုယ္တိုင္ဆပ္ျပာနဲ႔ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ဒီ့ထက္ပိုထည့္ေပးဦးမယ့္အေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ျပဆီျပန္ေရာက္ၿပီး Amish လူမ်ဳိးေတြေပးလိုက္တဲ့သစ္႐ြက္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒီသစ္႐ြက္ေတြ ဘာအသံုးဝင္မွန္းလည္း ကၽြန္မတို႔မသိခဲ့ပါဘူး။ သစ္သီးေျခာက္ေတြကိုလည္း အဆိပ္႐ွိမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး မစားရဲခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ဆို ဒီလက္ေဆာင္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ လက္မခံခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေဖာ္ေ႐ြတဲ့သူတို႔ရဲ႕ေစတနာကို ျငင္းဆန္လို႔မေကာင္းတဲ့အတြက္ လက္ခံခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အခု ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြကို ပစ္ထုတ္ရပါမယ္။ ပစ္ထုတ္ခ အမႈိက္ေၾကးပိုေပးရပါဦးမယ္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း ကၽြန္မလိုပဲစိတ္ကူး႐ွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ |
မူရင္း-- Chen Xiang ေရးသားျပဳစုတဲ့ ၂ဝ၁၃ခုႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၁၈ ၾသဂုတ္လထုတ္ Readersမဂၢဇင္းမွ စာတစ္ပုဒ္ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
