အဲဒီေန႔ ညေနခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီညေနခင္းမွာ ခါတိုင္းလိုပဲ အားကစားသတင္း ၾကည့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေရခ်ဳိးခန္းကေနထြက္လာတဲ့မိန္းမက "ေမာင္... ခင့္ေျခေထာက္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး
မွဲ႔နက္တစ္လံုး ေပၚလာတာလဲမသိဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က
ေဆးပညာဗဟုသုတ နည္းပါးသူပါ။ မိန္းမေတြဆိုတာ ကိစၥေသးေသးမႊားမႊားကို
ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္တတ္တဲ့အမ်ဳိးမို႔ သူေျပာတာကို
ကၽြန္ေတာ္အေရးမလုပ္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက
စိတ္သေဘာထားညီတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရာထူးတိုးၿပီးတဲ့ေနာက္ မိန္းမက အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို
လံုးဝပခံုးေျပာင္းယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က မၾကာခဏ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္။
မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ခရီးထြက္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာတတ္တယ္။
ခရီးထြက္သူတိုိင္းက အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု၊ သားသမီးေတြကို
စိတ္ပူတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ လူႀကီးသူမ၊
ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္ဆိုတာ
သိထားလို႔ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို အားက်ၾကတဲ့လူေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုအားက်ၾကတဲ့လူေတြေလာက္ မ်ားတယ္။ လူေတြရဲ႕အၾကည့္မွာ သူဟာ ဘာမွ
ပူပင္ေၾကာင့္က်စရာမလိုတဲ့လူ၊ တိုက္ရွိ ကားရွိၿပီး အရာရာျပည့္စံုတဲ့လူ၊
လင္ေယာက္်ားခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ တကယ္လည္း
ရိုမန္တစ္ဆန္ဆန္အခ်စ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေထာင္ေရး သာယာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက
ေဆးကုမၸဏီမွာလုပ္ဖူးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေဆးပညာဗဟုသုတကို ကၽြန္ေတာ္ထက္
သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီလိုအေရးျပားေပၚ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့
မယားမနာ မွဲ႔နက္ေတြဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔
သူကိုယ္တိုင္ ေဆးရံုသြားၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အေရျပားကင္ဆာလို႔ အေျဖရတယ္။
အဲဒီအေျဖက ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လႈပ္ေစခဲ့တယ္။ သူ႔ကို
ကၽြန္ေတာ္အေဖာ္ျပဳၿပီး အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ေဆးရံုေတြမွာ
သြားေရာက္စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ေဆးရံုတိုင္းရဲ႕အေျဖက တူေနတယ္။
နာမည္ႀကီးဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ဒီလို ကင္ဆာမ်ဳိးရဲ႕ေသဆံုးႏႈန္းဟာ ၉ဝ%ျဖစ္တယ္၊
ဒါဟာ အေရျပားကင္ဆာထဲမွာ အဆိုးဝါးဆံုးတစ္မ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး... ဆရာဝန္ေတြခန္႔မွန္းသလိုပဲ သူ႔ေျခေထာက္၊ သူ႔လက္ေမာင္းနဲ႔
ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မဲွ႔နက္ေတြ အဆက္မျပတ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေရာ၊
စိတ္ဓာတ္ပါ တျဖည္းျဖည္း ခ်ိနဲ႔လာခဲ့တယ္။
သူမရွိတဲ့အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာလည္း ေရေႏြး၊ ေရေငြ႔ကင္းစင္လို႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ဖုန္ေတြကပ္ျငိလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္က ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး၊ အျပင္က ျပန္ေရာက္တိုင္း ေႏြးေထြးလံုၿခံဳခဲ့တဲ့ေနရာေလးက ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
အိမ္ကအသံုးအေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိမ္းခဲ့တယ္္။ ထမင္းတစ္အိုးတည္ဖို႔၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္တဲ့ ေခါက္ဆဲြအရသာက သူခ်က္တဲ့ အရသာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ အရင္က သူအလြယ္္တကူ ကမ္းေပးတတ္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ခုေတာ့ ဘယ္လိုရွာရွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
သူေဆးရံုတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္က ခြင့္ယူခဲ့တယ္။ ေန႔ေန႔ညည အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ႔အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွာ တကယ္လို႔ အိမ္တစ္အိမ္ မရွိရင္၊ တကယ္လို႔ အဲဒီအိမ္မွာ ၾကင္နာတဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္ မရွိရင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူဟာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပဲရွာရွာ၊ နာမည္ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး ဒါေတြအားလံုးဟာ ဗလာဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လာခဲ့မိတယ္။
သု႔ေရာဂါ တျဖည္းျဖည္းဆိုးဝါးလာခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အေရျပားကင္ဆာ အထူးကူဆရာဝန္တစ္ဦးရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ ဒီလိုေရာဂါမ်ဳိးကို အဲဒီဆရာဝန္ ကုသေပ်ာက္ကင္းခဲ့ဖူးတယ္္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုသစရိတ္ႀကီးမယ္၊ တစ္ခါကုရင္ ၃လၾကာတယ္လို႔ဆိုတယ္။ မိန္းမကို ဒီအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့ ေရာဂါေဝဒနာဖိစီးေနတဲ့ၾကားက စကားတစ္ခြန္းကို သူရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာလိုက္တယ္။
"ခင္.. အသက္ရွင္ပါရေစ"
တကယ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို သူေျပာလိုက္တဲ့တခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကမာၻေပၚမွာအခ်စ္ဆံုး၊ လင္မယားလုပ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး၊ ခုလို အတူတူေပါင္းသင္းရတာ ကံအေကာင္းဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ သူအသက္ရွင္ရမယ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေစရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းၿပီး သားသမီးရဲ႕သားသမီးေတြ "ဘိုးဘိုး.. ဘြားဘြား"လို႔ေခၚတဲ့အသံကို အတူတူနားေထာင္ၾကမယ္။ သူ႔ကို အဲဒီဆရာဝန္နဲ႔ေဆးကုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္မွာ ခြင့္ရက္ရွည္တင္ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ တီးတိုးစကားကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။
"တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ဘူး။ နည္းတဲ့ေဆးကုခမွ မဟုတ္တာ။ ကုလို႔မရရင္ ပိုက္ဆံကုန္ လူပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္"
ဒီလိုစကားမ်ဳိးေျပာသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးလူ ေလာကႀကီးထဲကေန ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို မခံစားဖူးေသးလို႔ျဖစ္မယ္။ ဒီေငြေၾကးေလးက လူတစ္ေယာက္အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သိပံုမရလို႔ျဖစ္မယ္။ ကုသစရိတ္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး သူသာ အသက္ရွင္မယ္ဆိုရင္ အိမ္ေရာင္း၊ ကားေရာင္းၿပီးလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုမယ္။
အဲဲဒီၿမိဳ႕ကို ေဆးသြားမကုခင္ လိုအပ္တဲ့ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ပဲြေတာ္ရက္ နီးလို႔လားမသိဘူး ေစ်းေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြမွာ မိသားစုအလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေစ်းဝယ္ေနသူေတြေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ခဲြျခားခံထားရသူလို႔ ထင္မိတယ္။ အေပ်ာ္၊ အၿပံဳးေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေရာဂါစျဖစ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့သလိုပါပဲ။
မိန္းမေရးေပးတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ခဲ့တယ္။ အိတ္ေတြဆဲြၿပီး ဆိုင္ကထြက္ေတာ့ အိတ္ေတြအရမ္းေလးတာကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး တစ္အိမ္လံုးအတြက္ လိုအပ္တဲ့့အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပံုး ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္၊ ဆိုင္ကေနအိမ္အထိ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းေတြကို သူဘယ္လိုသယ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မသိခဲ့ရပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ထုတ္တန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ သူလဲက်ခ်ိန္ေရာက္မွ ဒီအိမ္မွာ သူသာလွ်င္ အေရးပါဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။
ေဆးသြားကုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးစကလို ေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ၃လအတြင္းမွာ မခဲြမခြာအတူေနခဲ့ၾကတယ္။ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္၊ အတူတူ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်င္းကပ္ၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ကုသတဲ့ပထမတစ္လအတြင္းမွာ သူနည္းနည္း သက္သာလာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကိုတဲြၿပီး ပန္းၿခံထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းၿခံဝေရွ႕မွာ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ "Last Fillings"ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းကို ေျပာၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ဟန္းနီးမြန္းအခ်ိန္ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြပါ။ ခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ေအာင္းေမ့ရေတာ့ ရင္ထဲပိုနာက်င္ေၾကကဲြရတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလို စကားမ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
၃လအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ႏြမ္းလ်လာတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ အထူးကုသနည္းေတြက သူ႔အတြက္ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းေသာက္ဖို႔ကို သူေတာ္ေတာ္အားစိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး "အိမ္ျပန္ရေအာင္"လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သူအင္အား ပိုမဲ့လာခဲ့တယ္။ ကင္ဆာသမားေတြ အေၾကာက္ရဆံုး နာက်င္ခံစားမႈကို သူစခံစားေနရတယ္။ ညတိုင္း သူအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ နာက်င္တာေတြ ႀကိတ္ခံၿပီး သူညည္းညဴေနခဲ့ရတယ္။ အနာခံေဆးေတြလည္း မတိုးေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ခံစားေပးခ်င္လိုက္တာ။ သူခံစားေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။
တစ္ခါတေလ ေဝဒနာသက္သာခ်ိန္မွာ အိမ္ဝတ္ကိစၥအဝဝကို သူမွာတတ္တယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူဟာ ဒီေနအိမ္အတြက္၊ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေစ့စပ္၊ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ဘယ္ဆိုင္မွာ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္ေနက် အကႌ်ဟာ ဘာနံပါတ္၊ ဘယ္တံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ဆိုင္မွာဝယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ မဆံုးခင္သံုးရက္အလိုမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ကို ဘယ္လိုသံုးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ သင္ျပသြားခဲ့ေသးတယ္။
မဆံုးခင္ရက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္ရလို႔ သူေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ ေျပာသြားေသးတယ္။ ေဆးသြားကုတဲ့ ၃လဟာ သူ႔တစ္သက္မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ရက္ေတြပါတဲ့။ အဲဒီ ၃လဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။ ၃လအတြင္းမွာ ရာထူးတိုးဖို႔အခြင့္အေရး၊ ေငြေၾကးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မိန္းမနဲ႔အတူေနခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ႏႈိုင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ အဲဒါေတြဟာ အပိုပစၥည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စိတ္ခ်င္းဆက္ၿပီး ၃လေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ႏိုင္ေသးတယ္။
ဆံုးတဲ့ေန႔မွာ သူတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သားကို "ေမေမတျခားေနရာသြားၿပီး ေဖေဖတို႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ေဖေဖတိုု႔လည္း ေမေမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အဲဒီေနရာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သြားၾကရလိမ့္မယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတယ္။
သူဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း တျခားမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆံုခဲ့တဲ့ ပန္းၿခံေလးေရွ႕ျဖတ္တိုင္း၊ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ျဖတ္တိုင္း၊ ေစ်းဝယ္အတူထြက္ခဲ့တဲ့ ကုန္တိုက္ေရွ႕ေတြျဖတ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္က်မိတယ္္။ အဝတ္ေလွ်ာက္စက္သံုးတိုင္း၊ ထမင္းဟင္းခ်က္တိုင္း၊ သားကို အဝတ္လဲေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ အလုပ္ေနာက္က်ဆင္းလို႔ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္စားတဲ့ ညတိုင္း၊ ညသန္းေခါင္ ႏိူးလာတဲ့အခါ အိပ္ရာေဘးက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကိုျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ငိုမိတယ္။ သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မခံစားတတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေတြကို ခံစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ သူမရွိေတာ့မွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ..
အရင္က ၾကည့္ခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ခ်စ္သူဆံုးလို႔ ငိုတဲ့ေယာက္်ားေတြကိုေတြ႔တိုင္း ဒါဟာ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငိုေနရၿပီ။ လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ ေသြးလွဴကားေတြကို ျမင္တိုင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသြးလွဴၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေသြးအားေကာင္းေစမယ့္ ဟင္းေတြကို သူခ်က္ထားတတ္တယ္။ သားကိုလည္း "ဒီအိမ္မွာ ပိုက္ဆံရွာရတဲ့ ေဖေဖက အပင္ပန္းဆုံး ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက အေရးအပါဆံုး" လို႔ ေျပာျပတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသာလွ်င္ အေရးပါဆံုး လူတစ္ေယာက္ပါ။
သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္္။
သူဆံုးေတာ့ သူအုတ္ဂူမွတ္တိုင္မွာ "ခ်စ္ဇနီး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထိုးခဲ့တယ္္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ လွစ္ဟျပတတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သမီးရည္းစားျဖစ္တုန္းကလည္း သူ႔ကို "ခ်စ္"ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီ"ခ်စ္"ဆိုတဲ့စာလံုးကို အုတ္ဂူေပၚမွာပဲ ေရးထိုးေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။
မိန္းကေလးတိုင္းက "ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းကို" သူခ်စ္တဲ့လူရဲ႕ပါးစပ္ထဲကေန ထြက္လာတာကိုပဲ နားေထာင္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္၊ သူက်န္းမာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မေျပာခဲ့ရတာလဲ!
အခုခ်ိန္မွာ က်န္းမာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေယာက္်ားေတြကို ကၽြန္ေတာ္မွာခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မိန္းမကို ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါ။ မိန္းမအတြက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ခ်န္ထားေပးၾကပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ သူလုပ္ေပးသမွ်ကုိ လ်စ္လ်ဴမရွဴလိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဆံုးရႈံးသြားမွ သူ႔အလွအပ၊ သူ႔ေကာင္းကြက္ကို မႏွေျမာၾကနဲ႔...
ဇနီးမယား၊ မိန္းမဆိုတာ ေလာကႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားကို အခ်စ္ဆံုး၊ နားအလည္ဆံုးလူပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အရာရာကို စြန္႔ရဲတဲ့သူပါ၊ ဘယ္ေယာက္်ား ဘယ္မိန္းမရဲ႕အခ်စ္ေတြနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးရဲ႕အခ်စ္ကို မႏႈိင္းယွဥ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ......
-----
မူရင္းလင့္-- http://www.duwenzhang.com/…/jing…/jingdian/20070802/480.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Thursday, November 04, 2010)
