“ေမေမနဲ႔သမီးရဲ႕ ကစားပဲြ”
တျခားလူရဲ႕ေမေမနဲ႔တူတဲ့ ေမေမတစ္ဦး ကၽြန္မမွာ႐ွိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမဟာ ေန႔တိုင္း လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ အလုပ္တက္အလုပ္ဆင္းဆိုတဲ့အခ်ိန္ထဲကေန အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ဖဲ့ၿပီး ကၽြန္မအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေပးႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမဟာ ခ်မ္းေအးတဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္မပါဘဲ အဝတ္ေတြကိုလက္နဲ႔ေလွ်ာ္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမဟာ အိမ္ထဲအိမ္ျပင္ကို အစဥ္အၿမဲ သပ္ရပ္သန္႔႐ွင္းေအာင္ထားႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမဟာ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ကၽြန္မကိုဆူဆဲတတ္သူလည္းျဖစ္တယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ေမေမဟာ ကၽြန္မထင္ျမင္တဲ့မိခင္စံခ်ိန္ကို မီခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ေမေမဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွေအာင္မျပင္ဆင္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ႐ိုးစင္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိ႐ွိ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ ေနတတ္ခဲ့တယ္။
မိန္းကေလးတစ္ဦးကေန မိခင္တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာလိုအပ္သလဲဆိုတာကို ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ဘူး။ မိခင္တစ္ဦးဟာ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္တာဝန္ကို က်င့္သားရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၁ဝလေလာက္သူအပင္ပန္းခံၿပီး သူ႔ကိုျပန္အာခံမယ့္သူကို သူေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်ီးေသးေတြနဲ႔လံုးခ်ာလိုက္ၿပီး အဲဒီကေလးႀကီးျပင္းေအာင္ သူေကၽြးေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒီမ်က္စိေ႐ွ႕က ဒီကေလးငယ္ကို သူ႔ဘဝထက္ပိုတိုးတက္ေကာင္းဖို႔ ေန႔ေန႔ညညေတြးေတာေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေမေမက ေျပာတယ္… ကၽြန္မကို ေမြးတုန္းက ေသမတတ္နာက်င္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ငိုသံကိုၾကားတာနဲ႔ ငါမိခင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့စိတ္ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီတစ္စကၠန္႔အခ်ိန္အတြင္းေလးမွာပဲ ကေလးဆန္တဲ့စိတ္ကေန မိခင္ျဖစ္ၿပီ၊ မိခင္တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူျပတ္ျပတ္သားသားခ်ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
ေမေမ့အေပၚထားတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္မ မေရမရာ ေတြေတြေဝေဝျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ သူဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူလို႔ ခံစားမိတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ သူ႔ကိုမုန္းလိုက္တာလို႔ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ ကၽြန္မနားလည္တဲ့အရာတစ္ခု႐ွိခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕တစ္သက္စာ အခ်စ္၊ အမုန္းေတြေပါင္းစုလိုက္လည္း ကၽြန္မအေပၚခ်စ္တဲ့ ေမေမရဲ႕အခ်စ္ကို မမီဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မနားလည္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ့ကိုဘယ္လိုပဲစိတ္ဆိုးေအာင္ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ ကၽြန္မပဲနစ္နာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးသဘာဝ ကၽြန္မအ႐ႈံးမေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေမေမ့ကို ကၽြန္မရဲ႕အလိုမက်မႈ၊ ေခါင္းမာမႈ၊ ဆင္ျခင္ကင္းမဲ့မႈေတြနဲ႔ရန္စရင္း သူ႔ရဲ႕တကယ့္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့စိတ္ကို စူးစမ္း စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါက အျပင္ကေန ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေတာ့ မိုးကျဗဳန္းစားႀကီး႐ြာခ်ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာမိုးကာအကႌ်ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ဖိနပ္၊ ေဘာင္းဘီေတြ မိုးေရစိုကုန္ပါတယ္။ အိမ္ထဲဝင္တာနဲ႔ မိုးစုိဖိနပ္ကိုတစ္ေနရာပစ္ထုတ္ၿပီး ေမေမကို ကၽြန္မတစ္ခ်က္ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
“ေမေမ… ခဏေနရင္ သမီးဖိနပ္ကိုေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးပါ.. မိုးစုိစိုနဲ႔ မနက္ျဖန္ဝတ္လို႔မရဘဲေနမယ္”။
ေမေမ့ကိုေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္မသတင္းစာဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနက ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဟာ အျပင္မွာစိုစြတ္ေနတာထက္ပိုၿပီး ယမ္းမႈန္႔ေတြစားထားတဲ့အတိုင္း ေပါက္ကဲြခ်င္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့ကိုလည္း အေၾကာင္းမ႐ွိအေၾကာင္း႐ွာၿပီး ရန္႐ွာပါေတာ့တယ္။ ေမေမလည္း ကၽြန္မကိုစိတ္တိုပါတယ္.. ကၽြန္မကို ခပ္ျပင္းျပင္းဆူပါတယ္။ အျပင္မွာ မိုးက႐ြာေလႀကီးေလ.. အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ကျငင္းေလ ျပင္းထန္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမ့ကို ကၽြန္မစကားျပင္းျပင္းတစ္ခြန္းနဲ႔ ပစ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
“ေမေမကဘာမို႔လဲ.. ေက်ာင္းစာအိမ္စာေတြနဲ႔ ကၽြန္မဒီေလာက္အလုပ္မ်ားတာ ေမေမကကၽြန္မကို ဆူေသးတယ္.. ေမေမနဲ႔ကၽြန္မဆက္ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကၽြန္မဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္စာပဲထိုင္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအေငါက္ကို ေမေမေၾကာင္သြားပံုရတယ္။ မ်က္ႏွာနီႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို သူတစ္ခြန္းျပန္ေျပာမလို႔ပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဖက္က ဘာသံမွမထြက္ေတာ့လို႔ သူလည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဆိုဖာေပၚ ေဆာင့္ေအာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ေမေမစိတ္ႀကီးတာက ကၽြန္မစိတ္ႀကီးတာေလာက္မမီပါဘူး၊ ေမေမကို ကၽြန္မဂ႐ုမစိုက္သလိုေနမယ္ ေမေမႀကိဳက္သေလာက္ ေဒါသထြက္စမ္းပါလို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။ ေမေမ့ဆီကလည္း အသံမၾကားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ၁ဝမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေမေမဘာလုပ္ေနမလဲဆိုၿပီး ကၽြန္မျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္မခိုးၾကည့္တယ္ဆိုတာကို သူသိသြားမွာလည္း စိုးမိပါတယ္။ တေအာင့္ၾကာတိုင္း ေမေမ့ကို ကၽြန္မခိုးၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မေနာက္ေက်ာမွာထိုင္ေနတာပါ။ ကၽြန္မေခါင္းနည္းနည္းေစာင္းလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေပၚေပၚတင္တင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမမလႈပ္ဘဲထိုင္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မစိုးရိမ္မိျပန္တယ္။ ကၽြန္မေၾကာင့္ သူငိုသြားမလား၊ ေနာက္ဆို ကၽြန္မကိုမေခၚဘဲေနမလား။ ကၽြန္မစိတ္က်ဥ္းၾကပ္လြန္းေနပါတယ္။ ေခါင္းေလးလွည့္ၿပီး ကၽြန္မမွားပါတယ္လို႔တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ရင္ အားလံုးအိုေကသြားမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအ႐ႈံးမေပးခ်င္ဘူး၊ ေခါင္းမာခ်င္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာမွာတင္ ကၽြန္မ မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနခဲ့မိတယ္။
တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုဖာကေနအသံထြက္လာတာကို ကၽြန္မၾကားလိုက္တယ္။ ဆိုဖာခံုကို ေမေမျပင္ဆင္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူထရပ္ၿပီး ကၽြန္မအနားကိုေလွ်ာက္လာရင္ ကၽြန္မေခါင္းေမာ့ၿပီး “ေမေမ.. ခုနားက ကၽြန္မမွားသြားတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ သူတကယ္ပဲ ထရပ္ၿပီး ကၽြန္မအနားေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မ ညစ္စုတ္စုတ္ေလးေတြးလိုက္မိျပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လြယ္အိတ္ကို ကၽြန္မအိပ္ခန္းထဲယူဝင္ေပးရင္ သူ႔ကို ကၽြန္မေတာင္းပန္မယ္ေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. တကယ္ပဲ သူယူဝင္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ေမေမရဲ႕စိတ္ဆိုးရိပ္မျပယ္ေသးတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတြ႔ျပန္တယ္။ ကၽြန္မဆီက ဘာသံမွမထြက္ေသးဘူး။ သူ႔ဆီကလည္း ဘာသံမွမၾကားေသးဘူး။ အေတြးေတြကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကၽြန္မဆက္ပံုေဖာ္ၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူေရေႏြးတစ္ခြက္ထည့္ေပးတယ္လို႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သြားတိုက္တံေပၚ သြားတိုက္ေဆးထည့္ေပးတယ္လို႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္။ သူ တကယ္ပဲ အဲဒါေတြကိုလုပ္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက မ်က္ႏွာကို႐ွစ္ေခါက္ခ်ဳိးထားတုန္း၊ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတုန္းပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ တကယ္လို႔ ကၽြန္မဖိနပ္ကို သူေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးရင္ ကၽြန္မစကားေျပာမယ္လို႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္ျပန္တယ္။ သူတကယ္ပဲ ခါးကုန္းခ် ဖိနပ္ကိုေကာက္ယူၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းဆီထြက္သြားပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းကေန ဖိနပ္ကို ေလမႈတ္စက္နဲ႔မႈတ္သံကို ကၽြန္မၾကားလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေခါင္းေထာင္ၿပီး သူလုပ္သမွ်ကို မမွိန္မသုန္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ခါးကုန္းတာ၊ လက္ဆန္႔ၿပီး ဖိနပ္ကိုေကာက္ကိုင္တာေတြ.. ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ သူဒီလိုလုပ္တာကိုတားမယ့္စိတ္ ေပၚပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလုပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္မနားထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ဝုန္းဝုန္းအသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားလိုက္မိတယ္၊ ရင္ထဲဆို႔နင့္ၿပီး ပါး႐ိုးေတြေညာင္းကိုက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ကၽြန္မကိုင္ထားတဲ့ေဘာပင္ကေနတဆင့္ ေရးေနတဲ့စာလံုးေတြေပၚ စီးက်လာခဲ့ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ အျပာေရာင္စာလံုး အေရာင္လြင့္သြားပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေန သူလုပ္သမွ်ကို ကၽြန္မၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ခါတိုင္းလုပ္ေနက်လိုပဲ လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ရက္ရက္စက္စက္ဆဲလိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူေနာက္ေက်ာေပးထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မငိုေနတာကို သူလံုးဝမျမင္ပါဘူး။ တေအာင့္ေနေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲကေန သူထြက္လာၿပီး ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။
“အခ်ိန္မေစာေတာ့ဘူး.. သြားလာတိုက္ေတာ့” သူ႔ေလသံက ခါတိုင္းလိုပဲ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ခ်ဳိၿမိန္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အရမ္း႐ွက္ခဲ့မိပါတယ္။
သူျပဳမူေျပာဆိုခဲ့တဲ့ ကိစၥရပ္တစ္ခုတိုင္း၊ စကားလံုးတစ္ခုတိုင္း၊ ေလသံတစ္ခုတိုင္းကို ကၽြန္မျပန္ေျပာင္း ေတြးေတာေနမိပါတယ္။ အဲဒီေလသံ၊ အဲဒီႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈအတိုင္း သူေန႔စဥ္ထပ္တလဲလဲ ေျပာဆိုျပဳမူခဲ့ပါတယ္။ မေက်မနပ္ညည္းတြားမႈေတြ တစ္ခုမွမပါခဲ့ပါဘူး။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို ကၽြန္မအလြတ္ရမတတ္ က်င့္သားရ ရင္းႏွီးေနခဲ့ေပမယ့္ ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မျပဳမူေနခဲ့မိပါတယ္။ ေက်းဇူးစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ဒီျမင္ကြင္းေတြကိုပဲ ကၽြန္မထပ္တလဲလဲျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေမေမနဲ႔ဂိမ္းကစားရတာကို အက်င့္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဂိမ္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကစားရင္း အဲဒီဂိမ္းမွာ ကၽြန္မအၿမဲႏိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ေသးသိမ္လို႔၊ ေခါင္းမာလို႔ ကၽြန္မအၿမဲႏိုင္ေနခဲ့တာမဟုတ္သလို ေမေမစိတ္ေကာင္း႐ွိလို႔၊ စိတ္ေပ်ာ့လို႔ သူအၿမဲ႐ႈံးေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မက သူ႔သမီးျဖစ္လို႔ သူကကၽြန္မရဲ႕ေမေမျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေမေမက ကၽြန္မရဲ႕အမွားတစ္ခုစီတိုင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြနဲ႔ လက္ခံရင္ဆိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မက ကၽြန္မနံေဘးမွာလက္နဲ႔ဖမ္းဆုပ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထားဘဲေနခဲ့မိပါတယ္။
ကၽြန္မစက္ဘီးစီးၿပီး ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါတိုင္း ေမေမဟာ ဝရံတာမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကို အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ မထင္မွတ္ဘဲသိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုသိၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ တာဝန္ဆိုတဲ့အရာတစ္ခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ခိုေအာင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတာဝန္က ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ စက္ဘီးေပၚကို ကၽြန္မအျမန္ခုန္တက္တယ္.. ၿပီးေတာ့ လမ္းခ်ဳိးကိုေကြ႔ ၿပီး ကၽြန္မကိုေမေမျမင္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေနရာေရာက္ရင္ စက္ဘီးကိုျဖည္းႏိုင္သမွ် ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးတာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္ရတာကလည္း “သမီးေက်ာင္းသြားၿပီ ေမေမေရ…”လို႔ သူ႔ကိုသိေစခ်င္တာေလးပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့႐ႈံးနိမ့္သူျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ကၽြန္မၾကားက ကစားပဲြမွာ ေမေမဟာတစ္သက္လံုး ႐ႈံးနိမ့္သူအျဖစ္ စီရင္ခ်က္ခ်ခံရသူပါ။ သူ႔အေပၚ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈက ကၽြန္မအေပၚ သူ႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဘယ္ေတာ့မွမမီခဲ့ပါဘူး။
ေမေမဟာ ခါတိုင္းလိုပဲ ေန႔တိုင္းစိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနဆဲပါ။ ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားဖို႔ ထမင္းထုပ္ကို ထုပ္ေပးေနဆဲပါ။ ေန႔တိုင္း ဝရံတာမွာအခ်ိန္မွန္မွန္ရပ္ၿပီး ေနေရာင္ေအာက္က ကၽြန္မရဲ႕တယိုင္တယိမ္းအရိပ္ကို ေငးၾကည့္ေနဆဲပါ။ ေန႔တိုင္း ကၽြန္မသတိမထားမိတတ္တဲ့ သာမန္အေသးအမႊားကိစၥေတြကို ျပဳလုပ္ေနဆဲပါ။ ေန႔တိုင္း အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားက ျပႆနာ႐ွာတတ္တဲ့သမီးကို သတိရေနဆဲပါ။
ကၽြန္မနဲ႔ေမေမဟာ လူမသိတဲ့ကစားပဲြကို ဆက္လက္ကစားေနခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုးစင္းတဲ့ဒီကစားပဲြရဲ႕စည္းကမ္းကို လိုက္နာေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေနေရာင္ပက္ျဖန္းထားတဲ့လမ္းမေပၚမွာ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးတဲ့ ဒီအေမအိုလက္ကိုဆဲြၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ကိုစကားေတြေျပာေနမွာပါ။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ကို ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္နမ္းပစ္မွာပါ။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ႕အားက်တဲ့မ်က္လံုးေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကၽြန္မလက္က်န္ဘဝကို ကၽြန္မျဖတ္သန္းပစ္မွာပါ။
ကၽြန္မတို႔မိဘေတြ ဘာမ်ားေတြးေတာေနၾကသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘဝကို႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းျဖတ္သန္းေနတာ၊ အလုပ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနတာေတြဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေသခ်ာသိပါတယ္။ သူတုိ႔ဘာေတြေတြးေနသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔နားလည္သေဘာေပါက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔လည္း သားသမီး႐ွိတဲ့ မိဘေတြျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္မတို႔နဲ႔အနီးဆံုးမွာ႐ွိတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕နံေဘးမွာ႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကို အခ်ိန္တစ္စကၠန္႔ေလးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဖတ္႐ႈနားလည္ႏိုင္သလို တစ္သက္တာအခ်ိန္ကုိ အသံုးျပဳၿပီးမွလည္း နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
မူရင္းေရးသားသူ-- Sun Xue Qing
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ခံစားသည္။
