ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး

ကေလးေတြဟာ “အရြယ္ေရာက္ဖို႔” ဒါမွမဟုတ္ “ေအာင္ျမင္ဖို႔”၊ “ျဖစ္ထြန္းဖို႔”ရွင္သန္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကနဦးဆံုး ကေလးေတြက“ကေလးဘဝ”နဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ကေလးေတြကို အိန္ဂ်ယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေတြ႔အႀကံဳမ်ဳိး ရွိေစရပါတယ္။ ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ အေတာင္ပံမဲ့သာမန္လူသားပဲ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ခရစၥမတ္ေန႔ဆိုတာ အေရးပါတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘာသာေရးနဲ႔ဆက္ႏြယ္မေနေပမယ့္ ကစ္ကစ္အတြက္က ေနာက္ထပ္“ကေလးမ်ားေန႔”တစ္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကစ္ကစ္အသက္(၂)ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ေန႔မနက္မွာ လက္ေဆာင္တစ္ခုခုရတတ္ပါတယ္။ လက္ေဆာင္တိုင္းက လွလွပပထုပ္ပိုးထားတဲ့ သူႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြပဲျဖစ္တယ္။ စားစရာရွိသလို၊ ကစားစရာ၊ ဖတ္စရာေတြလည္းပါပါတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့အဘိုးအိုတစ္ဦးက ညသန္းေခါင္မွာ တိတ္တဆိတ္လာေရာက္ ပို႔ေဆာင္တာဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကစ္ကစ္အတြက္ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈတစ္ခုျဖစ္သလို ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကစ္ကစ္လက္ေဆာင္ရတုန္းက လက္ေဆာင္ကတ္ေပၚက ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကိုျပၿပီး ကစ္ကစ္ကိုလက္ေဆာင္ေပးတဲ့အဘိုးအိုက ဒီအဘိုးအိုျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကစ္ကစ္ကို သူအထူးႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ႏွစ္ခရစၥမတ္ေတြမွာလည္း လက္ေဆာင္ေတြေပးဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ကစ္ကစ္ကိုကၽြန္မတို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကစ္ကစ္ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္သလို စိုးရိမ္စိတ္လည္းဝင္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ေမ့သြားတတ္မလားလို႔ ကၽြန္မတို႔ကိုေမးပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးမေမ့တတ္ေၾကာင္း၊ သူတကယ္ေရာက္လာမယ့္အေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ေျပာျပပါတယ္။

ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က ရွည္လ်ားတယ္လို႔ထင္ရတယ္။ ခရစၥမတ္ရာသီေရာက္လာျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကစ္ကစ္တစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္ ေရရြတ္မဆံုးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး သူ႔ကိုဘာလက္ေဆာင္ေပးမလဲလို႔ သူအႀကိမ္ႀကိမ္ခန္႔မွန္းေနပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသမီးလို ဂါဝန္ဝတ္ထားတဲ့ဘာဘီမေလးကို သူအထူးလိုခ်င္ေၾကာင္း၊ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးမွာ ဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးရွိပါ့မလားလို႔ သူ႔ဆႏၵကိုေျပာေနတာ အႀကိမ္မ်ားစြာရွိခဲ့ပါၿပီ။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကိုခန္႔မွန္းတတ္ေၾကာင္း၊ ကေလးေတြလိုခ်င္တာကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္ေၾကာင္း၊ ကစ္ကစ္ရဲ႕အေတြးကို ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ခန္႔မွန္းႏိုင္မလားဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ပါလို႔ ကစ္ကစ္ကိုကၽြန္မတို႔ေျပာပါတယ္။ ကစ္ကစ္က အျပင္မွာႏွင္းမက်လို႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးရဲ႕စြတ္ဖား ဘယ္လိုေမာင္းမလဲဆိုတာကို စိတ္ပူေနခဲ့ေသးတယ္။ ႏွင္းမက်ရင္လည္း ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးရဲ႕စြတ္ဖားက တိမ္ျဖဴၾကား၊ ေလထုၾကားမွာ ပ်ံသန္းႏိုင္ေၾကာင္း စိတ္မပူဖို႔ သူ႔ကိုကၽြန္မတို႔ေျပာပါတယ္။

ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကစ္ကစ္က သူမအိပ္ခ်င္ဘူး၊ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကိုေစာင့္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ကေလးကိုမွ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက လက္ေဆာင္ေပးေၾကာင္း သူ႔ကိုကၽြန္မတို႔ေျပာေတာ့ ကစ္ကစ္လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အိပ္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ကိစၥရပ္တစ္ခုနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အိပ္ေရးပ်က္သလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သူစိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္မတို႔မလုပ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူၿငိမ္က်သြားေအာင္ သူနဲ႔စကားသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားမွ စကၠဴလွလွေလးေတြအျမန္ယူၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ထုပ္ပိုးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ဖဲႀကိဳးနဲ႔စည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြကို ကစ္ကစ္ႏိႈးလာတာနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ထားထားလိုက္ပါတယ္။
မနက္ႏႈိးလာလို႔ လက္ေဆာင္ထုပ္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ကစ္ကစ္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားမယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး တကယ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီ။ ဒီႏွစ္မွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ဘာလက္ေဆာင္မ်ားယူလာမလဲဆိုတာကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေဆာတလ်င္သိခ်င္ေနခဲ့တယ္။ လက္ေဆာင္ထုပ္တစ္ထုပ္ကိုယူလိုက္ရင္း ခ်က္ခ်င္းမေဖာက္ရက္ျပန္ဘူး။ အထုပ္ကို လႈပ္ၾကည့္၊ နားေထာင္ၾကည့္ရင္း အထဲမွာ ဘာမ်ားရွိမလဲလို႔ ခန္႔မွန္းျပန္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း ခန္႔မွန္းခိုင္းတယ္။ ၿပီးမွ အထုပ္ကို ဂရုတစိုက္ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားအံ့ၾသဝမ္းသာတဲ့ခံစားခ်က္ကို သူဆဲြဆန္႔ခဲ့ပါတယ္။

အထုပ္တစ္ထုပ္ခ်င္းစီကို ျဖည္လိုက္တိုင္း သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဂါဝန္နဲ႔ဘာဘီရုပ္ကိုေတြ႔သြားခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕အံ့ၾသဝမ္းသာမႈက စကားလံုးနဲ႔တင္စားလို႔ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕အေတြးငယ္ငယ္ထဲမွာ ခရစၥမတ္ဘုိးဘိုးရဲ႕ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈကို အံ့ၾသေနပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ကိုမေတြ႔မျမင္ဖူးဘဲ ဘာေၾကာင့္ သူလိုခ်င္တဲ့အရာေတြကို သိေနရသလဲ။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးပို႔လာတဲ့လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြက ၅မ်ဳိး၊ ၆မ်ဳိးေလာက္ရွိတယ္။ လက္ေဆာင္အားလံုးက ကစ္ကစ္ႏွစ္သက္တာေတြခ်ည္းပဲ။ ကစ္ကစ္က ထူးဆန္းအံ့ၾသစြာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကိုေမးတယ္။ “ဒါေတြကို သမီးႀကိဳက္မွန္း ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ဘယ္လိုသိတာလဲ”။ ကစ္ကစ္အေမးကို ကၽြန္မတို႔ကဒီလိုရွင္းျပတယ္။ “ေဖေဖေမေမတုိ႔ကို သမီးေျပာတဲ့အခ်ိန္ သူၾကားသြားတာထင္တယ္”။

ခရစၥမတ္မနက္ခင္းကို ကစ္ကစ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့စိတ္က ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မနက္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့စိတ္ထက္ သာလြန္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ႏွစ္သစ္ကူးမနက္မွာ အဝတ္အစားသစ္ဝတ္၊ မုန္႔စား၊ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္ရဖို႔ကို အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ မိခင္က ဘာအဝတ္အစားအသစ္ ခ်ဳပ္ေပးမယ္၊ ဘာစားစရာေပးမယ္၊ ဘာေတြေဆာ့ကစားၾကမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔သိေနခဲ့ေပမယ့္ ဒါေတြကိုပဲ ကၽြန္မတို႔မက္မက္ေမာေမာရွိခဲ့ၾကတယ္။ ကစ္ကစ္အတြက္ ခရစၥမတ္မနက္ခင္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈေတြ၊ အေျဖကိုသိလိုစိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနခဲ့ပါတယ္။

မူႀကိဳတက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကစ္ကစ္ဟာ လက္ညိဳးေလးတစ္ခ်ဳိးခ်ဳိးနဲ႔ ႏွစ္စကေနႏွစ္ဆံုးကိုေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ လျပည့္လကြယ္ေတြကိုေမွ်ာ္ရင္း ခရစၥမတ္ရာသီေရာက္လာဖို႔ကို ေစာင့္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေလးကို ကေလးမ်ားေန႔၊ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ေတြထက္ သူစိတ္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။

ကိစၥရပ္တစ္ခုကို ကစ္ကစ္အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ မူႀကိဳေက်ာင္းကတျခားကေလးေတြ လက္ေဆာင္မရသလဲ။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကိုလက္ေဆာင္မေပးတာလဲ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔က ကစ္ကစ္ကို “ေဖေဖေမေမတို႔ကစိတ္ထဲကေနၿပီး ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကို ကစ္ကစ္က ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလးေလးပါ။  ႏွစ္တိုင္းသူ႔ကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္လို႔ေျပာတယ္”လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစ္ကစ္ကို “သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေျပာျပ။ သူတို႔အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ဒီအေၾကာင္းကို မိဘေတြကိုေျပာျပခိုင္း၊ မိဘေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကို အၿမဲတိုင္တည္ၿပီးေျပာရင္ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးၾကားလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔လည္းလက္ေဆာင္ေတြရလိမ့္မယ္”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

အုပ္ထိန္းသူေတြသာ စိတ္ပါလက္ပါရွိမယ္၊ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးမယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြကို တမူထူးျခားတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဘဝ၊ သူတို႔ရဲ႕ေလာကကို ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈေတြနဲ႔ အေရာင္စံုေစႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ဆိုတာ ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့အိန္ဂ်ယ္ေလးေတြပါ။ အိန္ဂ်ယ္ေလးေတြရဲ႕ေလာကမွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆို အမွန္တကယ္တည္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ႀကီးျပင္းလို႔ သာမန္လူျဖစ္လာခ်ိန္မွ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္လည္းထြက္ေပၚလာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကေလးေတြဟာ “အရြယ္ေရာက္ဖို႔” ဒါမွမဟုတ္ “ေအာင္ျမင္ဖို႔”၊ “ျဖစ္ထြန္းဖို႔”ရွင္သန္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကနဦးဆံုး ကေလးေတြက “ကေလးဘဝ”နဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ကေလးေတြကို အိန္ဂ်ယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳမ်ဳိးရွိေစရပါတယ္။ ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ အေတာင္ပံမဲ့သာမန္လူသားပဲ မလုပ္ပါေစနဲ႔။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးျပန္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဘာလက္ေဆာင္ေတြယူလာဦးမလဲလို႔ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။ ကေလးရဲ႕စိတ္ဆႏၵတစ္ခုတိုင္းကို ကၽြန္မတို႔အေလးအနက္ထားခဲ့ၾကတယ္။ သူဘာလိုခ်င္သလဲလို႔ အာရံုစိုက္ခဲ့တယ္။ ကုန္တိုက္ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ေနရာရာေရာက္တိုင္း ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလို႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကို သတိထားၾကည့္ခဲ့တယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ပစၥည္းေတြ႔ရင္ ဝယ္သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ကစ္ကစ္ကိုေတာ့ ေပးမေတြ႔ေစခဲ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ကစ္ကစ္က သူလိုခ်င္တာကိုေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္မတို႔က ကုန္တိုက္သြားခ်ိန္မရွိဘူး ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွထြက္ဝယ္မယ္၊ ပစၥည္းကေစ်းႀကီးတယ္၊ ေစ်းေပါတဲ့ေနရာမွာသြားဝယ္မယ္လို႔ ဆင္ေျခေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔သြားမဝယ္ရေသးခင္ “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး”က အေရာက္လာပို႔သြားခဲ့တယ္။

ကစ္ကစ္ရဲ႕အၾကည့္ထဲမွာ ဒီအဘိုးအိုက သေဘာေကာင္းလြန္းေနတယ္၊ သည္းခံစိတ္ေကာင္းလြန္းေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ႏွစ္မွာ ကစ္ကစ္ဟာကစားရင္း ဘာဘီရုပ္ေလးမွာခ်စ္သူမရွိဘူး ဘာဘီ့ကိုခ်စ္သူရွာေပးခ်င္တယ္လို႔ဆိုလာပါတယ္။ ကစ္ကစ္ကိုေခၚၿပီး ကစားစရာေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ပတ္ရွာခဲ့ေပမယ့္ ေယာက္်ားဘာဘီရုပ္ကို ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။

ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွာ ေယာက္်ားဆန္တဲ့ဘာဘီရုပ္တစ္ရုပ္ကို ကၽြန္မဝယ္ၿပီး ဆံပင္တိုတိုညႇပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးထုပ္တစ္လံုးနဲ႔ ေယာက္်ားဝတ္အကႌ်တစ္စံုခ်ဳပ္ၿပီး ဘြတ္ဖိနပ္ရွည္စီးေပးလိုက္တယ္။ ဘာဘီမေလးက ေယာက်ာ္းဘာဘီျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုခ်ဳပ္လုပ္တာကို ကစ္ကစ္မသိေအာင္ ကစ္ကစ္အိပ္ခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ခရစၥမတ္ေန႔မနက္ ဘာဘီမေလးရဲ႕“ၾကင္ယာေတာ္”ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွာ ကစ္ကစ္အံ့ၾသဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ဝယ္လို႔ေတာင္မရတဲ့အရာကို ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး ပို႔လာလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္ေတာင္ထင္ခဲ့ပံုမရပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး… ဘာဘီရုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ဦးထုပ္က သူ႔ရဲ႕ဂါဝန္ေဟာင္းတစ္ထည္ရဲ႕အစနဲ႔ တူေနတာကို ကစ္ကစ္သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ဘာဘီရုပ္ရဲ႕အကႌ်နဲ႔ေဘာင္းဘီအစကလည္း သိပ္မၾကာခင္ကမွ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ ေမေမခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အညိဳေရာင္ဂါဝန္စနဲ႔ တူေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မက “ဟုတ္သားပဲ… ဘာလို႔ဒီေလာက္တိုက္ဆိုင္ေနပါလိမ့္”လို႔ အံ့ၾသဟန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မ်ားသထက္မ်ားတဲ့သဲလြန္စေတြနဲ႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို သူသိသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူး.. သိခ်ိန္တန္ခ်ိန္မွာ သူသိသြားပါေစေလ။

တကယ္လည္း ကစ္ကစ္ဟာနည္းနည္းႀကီးလာတာနဲ႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး တကယ္ရွိမရွိဆုိတာကို စသံသယရွိလာခဲ့ပါတယ္။
ကစ္ကစ္ဟာ မူႀကိဳတန္းႀကီးတက္ေနခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္ေတြရတိုင္း သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြကိုလည္း လက္ေဆာင္ရ မရေမးခဲ့တယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြကိုလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္မိဘေတြကိုေျပာျပပါ၊ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကို စိတ္ထဲမွာတိုင္တည္ပါလို႔ သူေျပာျပထားရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက သူတို႔ကိုလက္ေဆာင္မေပးတာလဲဆိုတာကို ကစ္ကစ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာမက “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး။ ဒါက ကစ္ကစ္ေမေမ ကစ္ကစ္ကိုညာေနတာ”လို႔ေျပာျပေတာ့ ကစ္ကစ္က အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ တကယ္ရွိမရွိ ကၽြန္မကိုေမးေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း “ရွိပါတယ္၊ ႏွစ္တိုင္းကစ္ကစ္ကိုေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးေနတာပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ညနက္သန္းေခါင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လက္ေဆာင္ထြက္ဝယ္ႏိုင္မလဲ” လို႔ေျပာခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကေလးဘဝက ဒီေလာက္ပဲ တိုေတာင္းေလသလား။ သူ႔ရဲ႕ကေလးဘဝေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ကၽြန္မဆဲြဆန္႔ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ကေလးဘဝတစ္ခုကို အေဆာတလ်င္ သူလက္လႊတ္ဆံုးရႈံး မသြားေစခ်င္ခဲ့ေသးပါဘူး။

ကၽြန္မဆီကအတည္ျပဳခ်က္ကိုရလို႔ ကစ္ကစ္စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး တကယ္ရွိမရွိဆိုတဲ့အေပၚ သူသံသယစဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ဆိုတာကို သူသိသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးတကယ္ရွိ၊မရွိဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သူလံုးဝမေမးခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ႏိုးၾကားမႈလည္း တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့လာခဲ့ၿပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေျပာဆိုလာခဲ့ေတာ့တယ္။ မွတ္မိပါေသးတယ္.. ကစ္ကစ္ ဒုတိယတန္းတုန္းက ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဘိုမရုပ္ေလးတစ္ရုပ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီဘိုမရုပ္ကို ကစ္ကစ္အရမ္းသေဘာက်ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္နဲ႔ “ဒီေလာက္လွတဲ့ဘိုမရုပ္က ေဒၚလာ(၈ဝ)ပဲေပးရတယ္။ ဟိုကုန္တိုက္မွာေရာင္းတဲ့ဘိုမရုပ္က ဒီေလာက္ေတာင္မလွဘူး.. ေဒၚလာ(၁၂ဝ)ေတာင္။ ဆိုင္ငယ္ေတြက ပိုေတာင္ေစ်းေပါေနေသးတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။

လႊတ္ခနဲေျပာမိတဲ့စကားကို ကၽြန္မအားတုန္႔အားနာျဖစ္မိတယ္။ ကစ္ကစ္က ဘာမွမျဖစ္ဟန္နဲ႔ “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ဆိုင္တကာပတ္ၿပီး ဘယ္ဆိုင္ေစ်းေပါလဲ လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲေနာ္”လို႔ ရယ္ၿပီးေျပာေတာ့တယ္။

ခရစၥမတ္မွာျဖစ္ပ်က္တဲ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြက ဘယ္လိုျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ကစ္ကစ္သိလာခဲ့တယ္။ ဒါကို သူထုတ္ေဖာ္မေျပာသလို ကၽြန္မတို႔လည္း တိုက္ရိုက္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီ “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး”ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အားလံုးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ကၽြန္မတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ၾကတယ္။

ကစ္ကစ္(၉)ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔အဘြားအိမ္ကို ကၽြန္မတို႔အလည္ေရာက္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔လယ္မွာ ေရခ်ဳိးခန္းမွာ ကၽြန္မေခါင္းေလွ်ာ္ေနတုန္း ကစ္ကစ္ကသူ႔ဘြားဘြားကို “ဒါက သမီးကို ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးေပးထားတာ”လို႔ ေျပာေနသံကို ကၽြန္မၾကားလိုက္တယ္။ ကစ္ကစ္အေျပာကို သူ႔ဘြားဘြားက “ဒီခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ႏွစ္တိုင္းငါ့ေျမးကို လက္ေဆာင္ေတြေပးေနတာပဲ။ သူက ဘယ္မွာေနတာလဲ”လို႔ဆိုေတာ့ ကစ္ကစ္က “အခု ေရခ်ဳိးခန္းမွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနတာေလ”လို႔ ဆိုတယ္။ ကစ္ကစ္အေျပာကို တစ္အိမ္သားလံုး ရယ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကေလးငယ္ေတြက ႀကီးျပင္းၾကမွာပဲ။ ငယ္ဘဝဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပဲ။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး၊ ကေလးဘဝဆိုတာေတြက သူတို႔နဲ႔ တေျဖးေျဖးေဝးကြာသြားၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔သိေပမယ့္ ဒီလို ငယ္ဘဝေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးကို ကၽြန္မတို႔ ဆဲြဆန္႔ခ်င္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေလ…

အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကစ္ကစ္ရင့္က်က္သထက္ ရင့္က်က္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ေန႔ရက္မွာ သူ႔ကိုလက္ေဆာင္ေတြေပးေနဆဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို “ကေလးကစားစရာ”ေတြ ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းအဖိုးတန္ၿပီး အသံုးဝင္တဲ့ပစၥည္းမ်ဳိး စေပးေတာ့တယ္။ ဥပမာ- CD စက္၊ အဝတ္အစားေတြျဖစ္တယ္။ “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးေပးတဲ့လက္ေဆာင္”အေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေပးေနတုန္းပါပဲ။ တကယ္လို႔ ခရစၥမတ္ေန႔ရက္က ရံုးပိတ္ရက္မဟုတ္ခဲ့ရင္ ခရစၥမတ္ရက္နဲ႔နီးတဲ့ ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္ရက္မနက္ပိုင္းကိုေရြးၿပီး ကၽြန္မတို႔လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ခရစၥမတ္ရက္ေက်ာ္သြားမွေပးတာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းရဲ႕ ခရစၥမတ္မွာ ကစ္ကစ္အတြက္ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈေတြျပည့္ခဲ့ပါတယ္။

“ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး”ႏွစ္တိုင္းလာတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ေဆာင္ပစၥည္းရဖို႔အတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအ့ံၾသဝမ္းသာမႈကို တန္ဖိုးထားေပ်ာ္ရႊင္ခံစားဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါက ကစ္ကစ္(၅)တန္းေလာက္တုန္းကထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔သူ႔ေဖေဖအလုပ္မ်ားတာေၾကာင့္ ကစ္ကစ္အတြက္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ကို အခ်ိန္မီမဝယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ၁ဝႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ကစ္ကစ္ကို ရံုးပိတ္ရက္အျပင္ေခၚထြက္လည္ေတာ့ သူ႔ကိုမုန္႔ဖို႔တခ်ဳိ႕ေပးၿပီး ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးကိုယ္စား ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳက္တဲ့လက္ေဆာင္ဝယ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကစ္ကစ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီအႀကိမ္ဟာ သူ႔အတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိဆံုးခရစၥမတ္လို႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ကုန္တဲ့ပိုက္ဆံခ်င္းအတူတူ ဝယ္တဲ့လက္ေဆာင္ခ်င္းအတူတူ နည္းလမ္းမတူေတာ့ ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလည္း မတူဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။

ကစ္ကစ္ငယ္ငယ္က သူမက္တဲ့အိပ္မက္အေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ကို မၾကာခဏေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ သူမက္တဲ့အိပ္မက္က ဒ႑ာရီဆန္ဆန္နဲ႔ ထူးဆန္းလွပတယ္။ ကၽြန္မ မမွတ္သားခဲ့မိတာကို ေနာင္တရမိပါတယ္။ လွပတဲ့သူ႔အိပ္မက္ေတြက သူဖတ္ဖူးတဲ့ပံုျပင္စာအုပ္ထဲကေန ျဖစ္လာတာရွိသလို ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးေၾကာင့္ ျဖစ္တာလည္းရွိခဲ့တယ္။ လွပတဲ့အိပ္မက္အၿမဲမက္တတ္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ငယ္ဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ျပည့္ေနမွာပါပဲ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလာတဲ့ခရစၥမတ္
ဘိုးဘုိးက ကစ္ကစ္ရဲ႕ငယ္ဘဝကို တမူထူးျခားေစခဲ့သလို မိဘရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ခံစားေစခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးကို ဘယ္လိုအံ့ၾသဝမ္းသာမႈ၊ ဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးေဝႏိုင္ေၾကာင္း သူ႔ကိုသင္ယူေစခဲ့ပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ေတြမွာ ကစ္ကစ္ဟာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြကို အထူးအာရံုစိုက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္ဟာ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္မနဲ႔သူ႔ေဖေဖကို ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မအသက္(၄ဝ)ေမြးေန႔မွာ ကစ္ကစ္က မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ သူစက္ဘီးစီးမသြားခ်င္ဘူး၊ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အခ်ိန္ကုန္လူပမ္းတာမို႔ သူဘာျဖစ္လို႔ ဘတ္စ္ကားစီးခ်င္မွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းအေတြးမေပါက္ခဲ့ဘူး။ ညေနေက်ာင္းဆင္းျပန္ေတာ့ ပန္းစည္းႀကီးတစ္စည္း သူသယ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ စက္ဘီးမွာေရွ႕ျခင္းမရွိလို႔ ပန္းစည္းသယ္ရလြယ္ေအာင္ သူဘတ္စ္ကားစီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူ႔ေဖေဖေရာကၽြန္မပါ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႔ဆိုတာကိုေမ့ေနခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္က အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို အံ့ၾသဝမ္းသာေအာင္ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ကစ္ကစ္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ကို ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ယူဦးမလားလို႔ေမးတယ္။ သူက ယူမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္အထိ လက္ေဆာင္ယူေနဦးမွာလဲလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အသက္“၈ဝအထိ”တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရယ္မိၾကတယ္။ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးက ေျမာက္ဝင္းရိုးစြန္းကေန ကစ္ကစ္ရွိတဲ့အရပ္ဆီ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရီးႏွင္ရဦးမယ္ထင္ပါတယ္။

အထူးဂရုျပဳရမည့္အခ်က္

အုပ္ထိန္းသူေတြက စိတ္ပါလက္ပါရွိမယ္၊ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးမယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြကို တမူထူးျခားတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဘဝ၊ သူတို႔ရဲ႕ေလာကကို ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈေတြနဲ႔ အေရာင္စံုေစႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ဆိုတာ ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့အိန္ဂ်ယ္ေလးေတြပါ။ အိန္ဂ်ယ္ေလးေတြရဲ႕ေလာကမွာ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆို အမွန္တကယ္တည္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ႀကီးျပင္းလို႔ သာမန္လူျဖစ္လာခ်ိန္မွ ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးဆိုတာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္လည္းထြက္ေပၚလာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုး”ႏွစ္တိုင္းလာတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ေဆာင္ပစၥည္းရဖို႔အတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအ့ံၾသဝမ္းသာမႈကို တန္ဖိုးထား ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။


ပညာေရးပါရဂူ၊ ပညာေရးအရာရွိ၊ အခုလက္ရွိ မိသားစုပညာေရးေလ့လာဆန္းစစ္သူ၊ ေမးျမန္းသူအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူ ဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းက ဆရာသမားေကာင္းထက္သာလြန္တယ္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

Posted in: ၀ိညာဥ္ေရး