ဇံုဇံု ၂ႏွစ္သမီးအရြယ္အေရာက္မွာ ဆရာဝန္က ဇံုဇံုကို
ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ အတိအလင္းေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတခဏ
ဆရာဝန္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကက္ေသေသသြားပါတယ္။ ဒါဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အေမွာင္ထဲ
တစ္သက္တာပိတ္ေလွာင္ခံလိုက္ရၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ဇံုဇံုကေတာ့
တံေထြးတယိုယိုနဲ႔ စားပဲြခံုေပၚမွာ တြားသြားေနခဲ့တယ္။
ဇံုဇံုကို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ကေလးလို႔ မသိခင္ကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုဟာ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုပါ။ လူေတြေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္သမီးေလး ေခ်ာေၾကာင္း၊ လွေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အၿမဲၾကြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆံုးလုပ္တတ္တဲ့အလုပ္က မိုးရြာၿပီးစ ၾကာပန္းေလးလို ျဖဴျဖဴနီနီေရာယွက္ေနတဲ့ ဇံုဇံုပါးျပင္ႏုႏုေလးကို ေပြ႔ဖက္နမ္းရႈံ႕တာပါပဲ။ ႏို႔နံ႔ေလးသင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ဖုတ္ၿပီးစေပါင္မုန္႔ေလးလို ေႏြးအိလို႔။ ေအာ္.. အဲဒီတုန္းက ဒီသမီးေလးကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ခဲ့တာပဲ။
ဇံုဇံုအသက္၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ တျခားအသက္တူကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ျခားနားလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ စကားအေျပာေနာက္က်တဲ့အျပင္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးေျပာတဲ့ စကားေတြကလည္း ထစ္ထစ္အအနဲ႔။ မားမားမတ္မတ္ မရပ္ႏိုင္သလို လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ဘူး။ အားကေတာ့ အေတာ္ႀကီးတယ္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ “ျဖန္း..”ခနဲျမည္ေအာင္ တျခားသူကိုရိုက္တတ္တယ္။
ဇံုဇံု ၄ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မူႀကိဳေက်ာင္းပို႔လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ဇံုဇံုကို သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြ စေနာက္ၾကတယ္။ ရုတ္တရက္ ဇံုဇံုစိတ္ေဖာက္သလိုျဖစ္ၿပီး လူေတြကို လိုက္ရိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုက္လည္းကိုက္သလို၊ အတင္းလည္း လိုက္ဆဲြဖဲ့လို႔ ဝရုန္းသုန္းကားနဲ႔ တစ္တန္းလံုး ေဗ်ာင္းဆန္ေနေတာ့တယ္။ ဆရာမက ဇံုဇံုကို အခန္းတစ္ခုမွာပိတ္ေလွာင္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္ျမန္လာေခၚဖို႔ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့ ဇံုဇံုရဲ႕ပါးစပ္ကေန မပီကလာစကားသံေတြ “ရိုက္တယ္… သမီးကိုရိုက္တယ္”လို႔ ေအာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဇေဝဇဝါၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေဒါသျဖစ္မိတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အျမန္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ေတာင္းပန္စကားဆိုပါတယ္။ ေဒါသစိတ္ေျပမွ စက္ဘီးကိုတြန္းၿပီး ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္လံုး ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။ ဇံုဇံု ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္းသာအားရထေအာ္ပါတယ္။ ေအာ္ ဦးေႏွာက္ပံုမွန္မဟုတ္သူမို႔ပဲလား… အခုနားကျဖစ္ပ်က္တာေတြကို သူလံုးလံုးလ်ားလ်ား ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ခေနာ္ခနဲ႔သြားေနတဲ့ စက္ဘီးေနာက္ခံုမွာသူထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာမွာ သူကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘံုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဇံုဇံုဟာ ငရဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇံုဇံု ေက်ာင္းေနလို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္ ဇံုဇံုကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး အလုပ္ကထြက္လိုက္ရပါတယ္။ အိမ္က အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ဇံုဇံုရိုက္ခဲြတယ္ဆိုတာ မၾကာခဏပါ။ ကုတင္အေပၚေအာက္ ေနရာမခဲြဘဲ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္စြန္႔တာလည္း ရွိေသးတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္သိပ္မေခၚထြက္ဘဲ အိမ္မွာပဲ ထားတာေတာင္ အပူေလာင္ခံရလိုက္၊ ဓာတ္လိုက္ခံရလိုက္….. နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ တဲြထားရပါတယ္။
မတဲြထားရင္ ေရွ႕ကိုဟပ္ထိုးလဲလိုက္၊ ေနာက္လွန္က်လိုက္နဲ႔ ဘာကိုင္ကိုင္ လက္မၿမဲဘဲ ပါးစပ္ကေနလည္း မပီကလာစကားသံေတြ ထြက္ေနတတ္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္ခဲ့သလို အိမ္ကို ဧည့္သည္လာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့မိတယ္။
ဇံုဇံုကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း လူ႔ဘဝက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဇံုဇံု ဖ်ားနာပါေစလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပဳမိတယ္။ သူဖ်ားနာခဲ့ရင္ ေဆးမကုေပးဘဲ သူ႔ကံနဲ႔သူ သြားပါေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဇံုဇံု ေဒါင္ေဒါင္ျမည္က်န္းမာခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္သက္စံအက်ဥ္းသား ျဖစ္ေစခဲ့တာလဲ….
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ဇံုဇံုကိုေခၚၿပီး ရွန္ဟိန္းကေဆးရံုတစ္ရံုဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေကာင္းကင္ဟာ ၾကည္လင္လို႔။ ေဆးရံုေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေနရင္းက ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။
“ဇံုဇံု… လာ .. သမီးကို ေဖေဖ အကႌ်အသစ္လဲေပးမယ္။ သမီးအနား ေဖေဖမရွိေတာ့တဲ့အခါ သမီးကို အကႌ်ထပ္ေပးမယ့္သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး.. သိလား”
ဇံုဇံုက အ,တတရယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ဟင္း… သူ ဘာနားလည္လိမ့္မလဲ။
သူ႔ရဲ႕ျဖဴႏုႏုလက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ငံု႔နမ္းလိုက္ၿပီး ေနရာကေန ကၽြန္ေတာ္ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ရထားလက္မွတ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ရထားဘူတာမွာ ကၽြန္ေတာ္အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္ဂိတ္ဆီသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အင္အားမဲ့ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ ဇံုဇံု ငုိေလမလား၊ ခ်မ္းေနမလား၊ ပူေနမလား၊ ဆာေနမလား၊ ေၾကာက္ေနမလား၊ သူ႔ကို တစ္ခ်က္သြားၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ေဆးရံုဖက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လွည့္လာတယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာမွာမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ဝရံတာက ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚ ကၽြန္ေတာ္ မရဲတရဲထိုင္ခ်လိုက္ခ်ိန္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။
“မေန႔က ကေလးတစ္ေယာက္ အပစ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ပစ္ထားလိုက္တာနဲ႔ ေဆးကုခံရမယ္မ်ား ထင္ေနလား မသိဘူး။ တကယ္ဆို ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး…. ”
စကားသံေတြကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္သြားမိတယ္။ လူနာခန္းဖက္ဆီ အရူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားလိုက္မိတယ္။ ဇံုဇံု… ဇံုဇံု ရွိေနေသးလား...
ေဆးရံုထဲ အေျပးလႊားရွာရင္း ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။ အဲဒီတခဏ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ အသံမဲ့သြားသလိုပဲ… တိတ္ဆိတ္လို႔။ တိမ္ေတြ သစ္ရိပ္ေတြ လူ႔မ်က္ႏွာေတြ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕မွာ ခ်ာလပတ္လည္ေနေတာ့တယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ အဲဒီတဒဂၤမွာ ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာခဲ့သလိုပဲ….
ကၽြန္ေတာ္ သတိလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္လို႔၊ ပါးစပ္ေထာင့္မွာ သေရေတြယိုစီးလို႔၊ မပီကလာနဲ႔ “ေဖေဖ.. ေဖေဖ”လို႔ ေခၚလို႔…
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီေနရာကခြာၿပီး ဇံုဇံုကို အိမ္ေခၚျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီးခ်ိန္ ဒီေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာလာလုပ္သလဲလို႔ ျပန္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္းသြားလဲ၊ သြားလိုက္ လာလိုက္နဲ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျခရင္းနားမွာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ သူဘယ္သိႏိုင္မလဲ…
ရထားထြက္ခါနီး လူအုပ္ၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပးဝင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ကို လံုးဝလွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ရထားက ဥၾသရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ဆဲြၿပီး ဘူတာက ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့တယ္။
ရထားေပၚထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေခၽြးေတြနဲ႔စိုရဲြေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဗံုေတြတီးခတ္ေနတဲ့အလား ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေတြက ေၾကးစည္တီးေနသလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအရာေတြကိုမစဥ္းစားမိဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဇြတ္အတင္းသတိေပးေနမိတယ္။
ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနတဲ့ လူေတြထဲမွာ ဒီေလာက္ရက္စက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ေနတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ…
အဲဒီလူက ငါးႏွစ္အရြယ္သူ႔သမီးေလးကို အခုေလးတင္ပဲ ဘူတာရံုမွာစြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ…
အဲဒီ အ,တီး အ,တ ကေလးေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့၁ဝမိနစ္ခန္႔ကပဲ စားလို႔အေကာင္းဆံုးလို႔ သူထင္တဲ့မုန္႔ကို သူ႔ဖခင္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးခဲ့ေသးတယ္။
ဒီေလာကထဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ဒီေလာကမွာပဲ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ေသျခင္း ရွင္ျခင္း၊ နာက်င္ဝမ္းနည္းျခင္းေတြအားလံုး ဒီငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ပံုခ်ခဲ့လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ ဖခင္တစ္ဦးက သူ႔သမီးေလးကို ငွက္ေပ်ာသီးခြာၿပီး ေကၽြးေနတယ္။ ကေလးက ႏဲြ႔ဆိုးဆိုးေနတယ္။ မိခင္က ကေလးကိုေခ်ာ့ေမာ့ေနတယ္။ အိုး… ဘယ္ေလာက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပံုရိပ္လဲ…
ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ သန္႔စင္ခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ရထားနံရံကို ေခါင္းနဲ႔တအားေဆာင့္လိုက္မိတယ္။ ရထားက ဂ်ံဴးဂ်ံဴးဂ်တ္ဂ်တ္အသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေအာ္တယ္။ အနံ႔ နံေဟာင္တဲ့သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုေၾကြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ညစ္ပတ္ေပေရတဲ့အနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲက ညစ္ညမ္းမႈေတြဟာ ဒီသန္႔စင္ခန္းထက္ေတာင္ နံေစာ္ေနခဲ့ပါေပါ့လား..
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာကိုေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ဘာမွမေမးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဒူးေထာက္ခ်ၿပီး အားရပါးရ ငိုေၾကြးလိုက္မိျပန္တယ္။
အိမ္တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္လို႔… မီးကစားတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ လူကိုဒုကၡေပးတဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ သေရတယိုယိုနဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕ ထြက္မလာေတာ့ဘူး၊ ပစၥည္းေတြေလွ်ာက္ပစ္တဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ရိုက္ခဲြမယ့္ကေလး မရွိေတာ့ဘူး… မရွိေတာ့ဘူး…. မရွိေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚ လက္ကေလးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ခ်ိတ္ထားတတ္တဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ ခ်ဳိခ်ဥ္စုပ္ရင္း မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာေပၚအပ္ထားတတ္တဲ့ကေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ တုတ္ေႏွာင္ခံရၿပီး မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ရုိက္တယ္.. မီးကိုရိုက္တယ္လို႔ေျပာတဲ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ဘူး။
အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊ အုတ္ဂူတစ္ခုလို ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ရဲ႕အသံေတြ၊ ဒီအိမ္ရဲ႕အေရာင္ေတြ၊ ဒီအိမ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအားလံုး ဇံုဇံုနဲ႔အတူ ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းတယ္၊ လြမ္းတယ္… ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြမ္းေနမိတယ္။
ရွန္ဟိန္းၿမိဳ႕ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားျပန္တယ္။ ဇံုဇံုကို ေနရာအႏွံ႔လိုက္ရွာမိတယ္။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့ ဇံုဇံု႔ဓာတ္ပံုကိုကုိင္ၿပီး ေန႔တိုင္းလိုက္ရွာခဲ့တယ္။ မိတၱဴပြားထားတဲ့ လူေပ်ာက္လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြ ေနရာအႏွံ႔လိုက္ေဝခဲ့တယ္။ ရဲစခန္း၊ စည္ပင္သာယာ.. ကၽြန္ေတာ္အကုန္သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။
၁၈ရက္… ၁၈ရက္တိတိ… အိမ္ေျခမဲ့ကေလးထိန္းသိမ္းေရးစခန္းတစ္ခုမွာ ပိန္ေျခာက္မည္းတူးေနတဲ့ဇံုဇံုကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ဇံုဇံုကိုေတြ႔လိုက္တဲ့တခဏ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဒီရက္အေတာတြင္းမွာ ဇံုဇံုဘယ္လိုေနခဲ့သလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မေတြးရဲခဲ့ဘူး။ အမည္းေမွာင္ဆံုး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ ဒီရက္ေတြကို သူဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္မေတြးရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဇံုဇံုမလာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ကြာတဲ့ေနရာမွာရပ္ၿပီး သူငိုတယ္၊ ငိုတယ္၊ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ သူငိုခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုတယ္။ လည္ေခ်ာင္းဝမွာလည္း တစ္ဆို႔လို႔.. စကားတစ္ခြန္း မဟႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ခဏတြင္းခ်င္း ဇံုဇံုႀကီးျပင္းလာခဲ့သလိုပဲ.. ၁ဝႏွစ္သမီးအရြယ္ ေရာက္ခဲ့သလိုပဲ။ အရြယ္ေရာက္သူတစ္ဦးရဲ႕အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဉာဏ္ရည္မမီသူတစ္ဦးရဲ႕ ရင့္က်က္တဲ့အၾကည့္.. ကၽြန္ေတာ္ တည့္တည့္ျပန္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူဟာ ဉာဏ္ရည္ခၽြတ္ယြင္းသူဆိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕သံေယာဇဥ္၊ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္က သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္လို ပံုမွန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇံုဇံု႔နား ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အူတူတူ အ,တတ ဒီကေလးကို ရင္နာနာနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဇံုဇံုက သူ႔လက္ကိုေျမာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚရိုက္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ခ်က္.. ႏွစ္ခ်က္.. သံုးခ်က္… တစ္ဘက္ကရိုက္ရင္း တစ္ဘက္ကငိုလို႔။ “ဘံုး”ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေထာက္လဲက်သြားေတာ့တယ္။ သမီးေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေထာက္လို႔.. မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္စီးဆင္းလို႔… ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုရိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ သူေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ကို တဒံုးဒံုးထုၿပီး ႏွလံုးကဲြအက္တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ...
“ေဖေဖ… ေဖေဖ…”လို႔ ေအာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ ကဲြေၾကေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ နာက်င္ေနပါၿပီ။ ငွက္ေမႊးေတြလို လႊင့္ပ်ံကဲြေၾကေနသလိုမ်ဳိး နာက်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ေလးစားခံရဖို႔၊ ခ်ည္းကပ္ခံရဖို႔ကို ေတာင့္တခဲ့တာ၊ ပံုမွန္ကေလးေတြလိုပဲ ျငင္းဆန္ခံရမွာ၊ အထီးက်န္မွာ၊ ပစ္ပယ္ခံရမွာ၊ စြန္႔ပစ္ခံရမွာကို သူေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့အင္အားက အဲဒီတခဏမွာ တာရိုးက်ဳိးသြားတဲ့ေရေတြလို ၿပိဳပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒီတစ္သက္ ဒီသမီးေလးကို ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ပစ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားနာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းသည္ျဖစ္ေစ၊ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ ႀကံဳႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ စစ္ပဲြေတြျဖစ္ေစ… ဘာပဲျဖစ္ေနေစ ျဖစ္ေနေစ.. သမီးေလးရဲ႕ေနာက္မွာရပ္ၿပီး သူ႔အတြက္ ေႏြးေထြးမႈ၊ လံုၿခံဳမႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ စားဝတ္ေနေရးေတြ ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ဆည္းမွာပါ။ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွ ထြက္မသြားေတာ့ပါဘူး။
------------
မူရင္းေရးသားသူ -- ဇံုဇံုရဲ႕ဖခင္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
