စူပါမားကက္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိသားစုသံုးေယာက္ဟာ
အိမ္အတြက္လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ဝယ္ယူၿပီးေနာက္
အိမ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ယူသံုးထားတဲ့တြန္းလွည္းကို
ေနရာတက်ျပန္ထားဖို႔ သားကိုခိုင္းလိုက္တယ္။
သားက တစ္ျခားတြန္းလွည္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး "ေဖေဖ.. ဟိုမွာတြန္းလွည္းေတြ
ဒီတိုင္းပဲထားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ေနရာတက်ျပန္မထားၾကဘူး။ တြန္းလွည္းေတြကို
ဒီမားကက္မွာ တာဝန္က်သူေတြလာယူလိမ့္မယ္ ေဖေဖ" လို႔ေျပာတယ္။
"သား.. ဒီလိုဆိုရင္ တြန္းလွည္းကို ျပန္ထားတာေကာင္းလား၊ မေကာင္းဘူးလား.... သားဘယ္လိုထင္လဲ"
ဖခင္အေမးကို ျပန္ေျဖဖို႔ သားစဥ္းစားရက်ပ္ေနတုန္းမွာ မိခင္က "ကဲ... ကဲ...
ဒီလိုကိစၥေသးေသးမႊားမႊားနဲ႔ သားေျဖရခက္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ ျပန္ၾကရေအာင္..."
ဖခင္က သားကိုဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ျပန္ဖို႔ျပင္ခ်ိန္ မလွမ္းမကမ္းက
အဘြားအိုတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အဘြားအိုက တြန္းလွည္းကိုတြန္းၿပီး
ေနရာတက်ျပန္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဖခင္က...
"သား...
ဒီကမာၻေပၚမွာ လူႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ တစ္မ်ဳိးက သံုးၿပီးတဲ့တြန္းလွည္းကို
ျပန္ထားတဲ့လူနဲ႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ေတြ႔ရာေနရာမွာ ထားခဲ့တဲ့လူျဖစ္တယ္။
သားကိုေတာ့ ျပန္ထားတဲ့လူျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီတြန္းလွည္းကိုျပန္ထားလိုက္ပါေနာ္" လို႔ဆိုတယ္။
ဒီပံုျပင္မွာ တြန္းလွည္းျပန္ထားမထားကို အဓိကဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္မွန္း သိသာပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက သာမန္ကိစၥေလးေနာက္ကြယ္က သိတတ္တဲ့တန္ဖိုးကိုျဖစ္တယ္။
ဒီပံုျပင္ထဲကေန ေလာကမွာလူႏွစ္မ်ဳိးရွိေၾကာင္း တစ္မ်ဳိးကကိုယ္ထင္တာမွန္တယ္၊ အက်ဳိးရွိတယ္ဆိုတဲ့အလုပ္ကို လုပ္တဲ့လူမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အဲဒီအလုပ္ေတြအတြက္ ဆင္ေျခေတြေပးၿပီး လက္ေရွာင္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ပထမလူမ်ဳိးက တန္ဖိုးသိတတ္တဲ့လူျဖစ္တယ္။ ပိုတန္ဖိုးရွိတာက သူတို႔ဟာ သူတို႔မွန္တယ္၊ အက်ဳိးရွိတယ္ထင္တဲ့အလုပ္ကို တစ္ျခားလူလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔က ဝီရိယရွိရွိလုပ္ေနတာပဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေလာကႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊ တိုးတက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္က သူတို႔ကို မေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။
----
မူရင္းလင့္-- http://www.minghui-school.org/…/article/2008/3/21/69815.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, June 15, 2009)
