၂ဝဝ၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က
အီတလီသတင္းစာအခ်ဴိ႕မွာ ထူးဆန္းတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာသတင္းတစ္ခုပါလာခဲ့တယ္။
သတင္းက “၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ၅လပိုင္း ၁၇ရက္ေန႔က Voillery City Road commercial
section 5 က ကားပါကင္တစ္ခုမွာ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို လူမည္းတစ္ဦးက
မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အမ်ဳိးသမီးဟာ လူမည္းသမီးေလးတစ္ဦး
ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခင္ပြန္းလည္း အမ်ဳိးသမီးနဲ႔အတူ လူမည္းကေလးကို
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးငယ္ ကံမေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။
အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ ေသြးကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔အတြက္
ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကုသဖို႔ အေရးတၾကီးလိုအပ္လာပါတယ္။ သူ႔အသက္ကိုကယ္တင္ဖို႔
တစ္ခုတည္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူ႔ဖခင္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေၾကာ္ျငာကို
ဖတ္မိတဲ့ ကာယာကံရွင္ကိုယ္တိုင္ အယ္လီဇဘက္ေဆးရံု ေဒါက္တာ Andrea နဲ႔
ဆက္သြယ္ပါ” လို႔ျဖစ္တယ္။
ဒီလူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက လူထုေတြၾကားမွာ
လိႈင္းဂယက္တစ္ခု ထသြားေစခဲ့တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဝဖန္ၾကတဲ့အေၾကာင္းက
မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တဲ့လူမည္း ထြက္လာျပီး ဝန္ခံပါ့မလား၊ တကယ္လို႔
ထြက္လာျပီးဝန္ခံရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္မယ္။ သူ႔မိသားစုၿပိဳကဲြမယ္။ တကယ္လို႔
မထြက္လာဘဲ အသံတိတ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူဟာ လံုးဝခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့
အျပစ္ၾကီးတစ္ခုကို ထပ္က်ဴးလြန္သူ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕နိဂံုးက
ဘယ္လိုအဆံုးသတ္မွာလဲဆိုတာကို လူေတြက စိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္။
အီတလီ
Voilleryၿမိဳ႕ရဲ႕ရပ္ကြက္တစ္ခုကလူမည္းကေလးတစ္ဦးဟာ
အရွက္တစ္ခုရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို အစဆဲြထုတ္ခဲ့တယ္။ အသက္ ၃၅ႏွစ္ရွိတဲ့ဓားစာခံ
Mamita က လူတကာေဝဖန္တဲ့ ပစ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းပီတာက
လူျဖဴေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေလးေတြက အျဖဴတစ္ေယာက္၊ အမည္းတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီထူးျခားတဲ့ျမင္ကြင္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကို ပိုျပီး
သံသယဝင္ေစခဲ့တယ္။ ဒါကို Mamitaက သူ႔အဘြားကလူမည္းျဖစ္ျပီး
အဘိုးကလူျဖဴျဖစ္တဲ့အေၾကာင့္ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလး ေမာ္နီကာက်မွ ေသြးက
လာဆန္႔က်င္တဲ့အေၾကာင္း လူေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္
ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ လူမည္းေလး ေမာ္နီကာ နာမက်န္းျဖစ္ျပီး
ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါက္တာ Andreaက ေမာ္နီကာမွာ
ေသြးကင္ဆာရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ေ႐ြ႔ေျပာင္းကုသနည္းကမွ
သူ႔အတြက္တစ္ခုတည္းေသာ အေကာင္းဆံုးကုသနည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။
ဆရာဝန္ကဆက္ျပီး “ ေမာ္နီကာနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့လူေတြမွာ လိုအပ္တဲ့
ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကို အလြယ္တကူ ရွာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔
ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုး ေဆးရံုလာျပီး စစ္ေဆးပါ” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ Mamita က
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုးကို ေခၚျပီး
စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးရတဲ့အေျဖက မသင့္ေတာ္ပါတဲ့။
ေမာ္နီကာရဲ႕
ေရာဂါအေျခအေနက သူနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီရဖို႔ႏႈန္း
အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာဝန္ကေျပာျပန္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ အေျခအေနတစ္ခုက
Mamitaနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ေနာက္ထပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပီး
အဲဒီကေလးရဲ႕ေသြး(Cord Blood)ေတြ ေမာ္နီကာထဲသြင္းေပးဖို႔ ဆရာဝန္က
အၾကံေပးျပန္တယ္။ ဒီအၾကံကို ၾကားေတာ့ Mamita တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္ခဲ့မိတယ္။
“ဘုရားေရ... ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ” လို႔ သူ႔ႏႈတ္က
လႊတ္ခနဲေအာ္လိုက္မိတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ အၾကည့္၊
ေခ်ာက္ခ်ားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ခင္ပြန္းသည္ပီတာလည္း
အဲဒီအၾကံေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လို႔။ ေဒါက္တာAndreaက လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း
ဒီလိုေသြးသြင္းနည္းနဲ႔ ေသြးကင္ဆာကုိ ကုသၾကေၾကာင္း၊ ဒီလိုကုသလို႔လည္း
ေမြးဖြားလာတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း
ထပ္တလဲလဲ ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ “ကြ်န္ေတာ္တို႔
စဥ္းစားပါရေစဦး”ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ ေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန ေဒါက္တာAndrea ေဆးရံုမွာ တာဝန္က်ေနတုန္း Mamitaတို႔
ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့
Mamitaရဲ႕လက္ကို ခင္ပြန္းသည္ကတဲြထားတယ္။ မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ ဆရာဝန္ကို “
ေဒါက္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေဒါက္တာလွ်ဳိ႕ဝွက္ေပးရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာလွ်ိဳ႕ဝွက္လာတဲ့ ကိစၥမို႔ပါ” ဆရာဝန္က
တေလးတစား ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္
ေမလမွာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလး Yilianna ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး
Mamita က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူက ညတိုင္း(၁ဝ) နာရီမွ
အလုပ္ဆင္းတယ္။ အဲဒီညက သူအလုပ္ဆင္းေတာ့ မိုးအၾကီးအက်ယ္ ရြာေနခဲ့တယ္။
လမ္းေပၚမွာလည္း လူေျခတိတ္ေနတယ္။ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့
ကားရပ္နားေနရာတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ေနာက္ဖက္မွာ ေျခသံတစ္ခုကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမည္းလူရြယ္တစ္ဦး သူ႔ေနာက္မွာရပ္ေနတာကို
ေတြ႔လိုက္တယ္။ လူမည္းက လက္ထဲကတုတ္နဲ႔ သူ႔ကိုရိုက္လိုက္တယ္။ မူးေမ့သြားေတာ့
သူ႔ကို မဖြယ္မရာလုပ္ေတာ့တာပဲ။ သတိရလာေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ဆံုး
သူျပန္ေျပးခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္(၁)နာရီ ထိုးေနျပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို
ကြ်န္ေတာ္အိမ္ထဲကေန ကမူးက႐ူးေျပးထြက္ျပီး အဲဒီလူမည္းကို လိုက္ရွာခဲ့ေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အဲဒီည ကြ်န္ေတာ္တို႔
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ျပီးငိုခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး
ျပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ” ပီတာက စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ
မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝိုင္းေနတယ္။
ပီတာက ဆက္ျပီး “ အဲဒီကိစၥျပီးေတာ့
မၾကာပါဘူး Mamita မွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာတယ္။ ကိုယ္ဝန္က
လူမည္းရဲ႕ကိုယ္ဝန္ပဲျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔
ေၾကာက္ရြ႔ံစိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ Mamita က ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်မလို႔ပါဘဲ ဒါေပမ့ဲ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကေလးျဖစ္ေနမွာလဲစိုးခဲ့တယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လအေတာ္ၾကာေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ မတ္လမွာ
ကေလးတစ္ဦးဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးက လူမည္းျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ကေလးကို မိဘမဲ့ေဂဟာပို႔ဖို႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးရဲ႕ငိုသံၾကားေတာ့
မလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူကလည္း ဝမ္းနဲ႔လြယ္ခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိတစ္ခုပါပဲေလ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ Mamitaက သစၥာတရားရွိတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြပါ။ ေနာက္ဆံုး
သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္ကို ေမာ္နီကာလို႔
ေပးလိုက္တယ္။
ေဒါက္တာAndreaရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာလဲ
မ်က္ရည္ေတြတဲြခိုေနတယ္။ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ဘာျဖစ္လို႔
ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြ႔ံေနရသလဲဆိုတာကို
အခုမွ သူသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ဆရာဝန္က အေလးအနက္စဥ္းစားတဲ့ ပံုစံနဲ႔
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပီး “အင္း... ဒီအျဖစ္အပ်က္အတိုင္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔
ေနာက္ထပ္ ကေလး(၁ဝ)ေယာက္ေမြးလဲ ေမာ္နီကာနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကို
ရမွာမဟုတ္ဘူး” Mamitaကို သူတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး “ ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္
ခင္ဗ်ားတို႔ ေမာ္နီကာရဲ႕ဖခင္အရင္းကို ရွာရလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႕ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကေလးရဲ႕ခ်ဥ္ဆီကမွ ေမာ္နီကာအတြက္ သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ဘဝထဲ သူေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ေပၚလာမွာကို ခင္ဗ်ားတို႔လုိလားသလား”
“ကေလးအတြက္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကို
ကယ္တင္ဖို႔ သူထြက္လာမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔တရားမစဲြပါဘူး”
မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ၾကီးမားေလးနက္တဲ့ေမတၱာစကားက ေဒါက္တာAndreaကို
ကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီလွဴဒါန္းဖို႔အတြက္
ထူးျခားတဲ့လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာနဲ႔ လႈ႔ံေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာလည္း
ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ျပီ။ လူ႔ပင္လယ္မွာတရားခံကို ဘယ္လိုရွာၾကမလဲ၊ Mamitaနဲ႔
ခင္ပြန္းက ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး နာမည္အမွန္ကို မထုတ္ေဖာ္ဘဲ သတင္းစာမွာ
လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
၂ဝဝ၂ခုႏွစ္ ၁၁လပိုင္း
Voilleryၿမိဳ႕ရဲ႕ သတင္းစာတိုင္းမွာ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း
ထူးျခားတဲ့လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာပါလာခဲ့တယ္။ မုဒိန္းက်င့္ခ့ဲတဲ့တရားခံကို
မားမားမတ္မတ္ထြက္လာျပီး ကင္ဆာေရာဂါ ခံစားေနရတဲ့ကေလးရဲ႕အသက္ကို
ကယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီသတင္းက လူထုေတြၾကားမွာ
ေတာမီးလိုဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့တယ္။
ေဒါက္တာ Andreaရဲ႕စာတိုက္ပံုးနဲ႔
ဖုန္းက အဆက္ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ့ဘူး။ ဓားစာခံအမ်ဳိးသမီးက ဘယ္သူလဲ၊ သူ႔ကို
လူခ်င္းေတြ႔ျပီး အကူအညီ အားေပးစကားေတြေပးခ်င္ေၾကာင္း
လူေတြေျပာၾကေမးခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ Mamitaက လူေတြရဲ႕အကူအညီကို
ျငင္းဆန္ခဲ့သလို သူ႔နာမည္အမွန္ကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္မေျပာျပခဲ့ဘူး။ ေမာ္နီကာက
အဲဒီ မုဒိန္းေကာင္ရဲ႕သမီးပါလို႔ လူေတြကို ပိုမသိေစခ်င္ခဲ့ဘူး။
သတင္းေထာက္ေတြကလည္း ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
ေဝဖန္ေဆြးေႏြးၾကျပန္တယ္။
ေရာမသတင္းစာက “အဲဒီလူမည္း ထြက္လာျပီး ဝန္ခံရဲပါ့မလား၊ တကယ္လို႔ သူက
သတိၱရွိရွိနဲ႔ ထြက္လာရဲတယ္ဆိုရင္ လူေတြက သူ႔ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံၾကမလဲ၊
တရားဥပေဒကေရာ သူ႔ကိုဘယ္လို စီမံခ်က္ခ်မလဲ၊ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္
အျပစ္ေပးတာကိုသူခံရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မားမားမတ္မတ္သတိၱရွိရွိနဲ႔
ထြက္ျပီးဝန္ခံတာကို အခ်ီးက်ဴးခံမလား” လို႔ ေဝဖန္ျပန္တယ္။ တစ္ဖန္
Voilleryၿမိဳ႕ခံသတင္းစာက “ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒီလူမည္းဆိုရင္
ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လို႔ သတင္းဖတ္သူ အမ်ားနဲ႔ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာတဲ့
ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးျပန္တယ္။
ၿမိဳ႕ခံေထာင္ေတြကလည္း Mamitaကို
ကူညီၾကတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က တရားခံေတြရဲ႕စာရင္းကို ေဆးရံုကိုတင္ျပတယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕မွာ လူမည္းေတြက နည္းေတာ့ ၁ဝႏွစ္အတြင္းျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့
လူမည္းတရားခံေတြကလည္း နည္းခဲ့တယ္။ သူတို႔က Mamitaကို “အဲဒီႏွစ္တုန္းက
မုဒိန္းမႈမဟုတ္တဲ့့ျပစ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့လူေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔
မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလို႔လည္း မေျပာႏိုင္ဘူးေလ” လို႔ အားေပးခဲ့တယ္။
ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ လူမည္းတရားခံတခ်ဳိ႕က ေထာင္ကလြတ္သြားခဲ့ျပီး တခ်ဳိ႕
ေထာင္က်ေနတုန္းပဲ။ Mamitaနဲ႔ ခင္ပြန္းက သူတို႔ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ သဲလြန္စကို
လိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေထာင္သားေတြက ရိုးသားၿပီး ဂ႐ုစိုက္တဲ့ပံုစံနဲ႔
သဲလြန္စရဖို႔ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက Mamitaကို
အႏိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့လူမည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ Mamitaရဲ႕အျဖစ္အပ်က္က
ေထာင္ထဲမွာျပန္႔လို႔ေနတယ္။ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ေထာင္သားအမ်ားကို
ထိခိုက္ခံစားေစခဲ့တယ္။ လူျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာအတြက္
ခ်ဥ္ဆီလွဴဒါန္းဖို႔ သူတို႔သေဘာတူ အစစ္ေဆးခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့
သင့္ေလွ်ာ္တဲ့လူတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။
ဒီအျဖစ္အပ်က္က
လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို စိတ္ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ ခ်ဥ္ဆီရဖို႔
ပါဝင္စစ္ေဆးၾကတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြကလည္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ေစတနာရွင္ေတြ
တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ ျမိဳ႔မွာ ခ်ဥ္ဆီလွဴဒါန္းတဲ့
ဂယက္လိႈင္းတစ္ခုထသြားခဲ့တယ္။ ေသြးကင္ဆာ ခံစားေနရတဲ့
ေဝဒနာရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေစတနာရွင္ေတြေၾကာင့္ ကယ္တင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမာ္နီကာေလးက အဲဒီကံေကာင္းျခင္းထဲမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။
Mamitaတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦးက အဲဒီလူမည္းထြက္ေပၚအလာကို
စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္စားခဲ့ၾကတယ္။ (၂)လၾကာတဲ့အထိ
လူမည္းရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဒီလူမည္း လူ႔ျပည္မွာ
ရွိပါေသးသလားလို႔ သူတို႔စိတ္ေတြ မတင္မက်ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီျမိဳ႔နယ္က
ခြာသြားျပီလား၊ အီတလီမွာေကာ ရွိေသးရဲ႕လား၊ ဒါမွမဟုတ္
သူ႔မိသားစုၿပိဳကဲြမွာစိုးလို႔ ထြက္မလာရဲတာလား၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာ
တစ္ရက္ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ လူမည္းကိုရွာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ရက္
ရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူတို႔လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ၾကဘူး။
အသက္ဝိညာဥ္တစ္ခုက နာက်င္တဲ့ေဝဒနာၾကားမွာ အလူးအလွိမ့္ ခံစားလို႔ေနရတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခ်ိန္မွာ
ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထူးျခားတဲ့လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက အသက္(၃ဝ)ရွိ
လူမည္း ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ “အာခ်ီလီ” ကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တယ္။ ၁၉၉၂
ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ မုိးညတစ္ညမွာ အဲဒီလိုအိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု
သူမက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ကာယာကံရွင္ပါပဲ။ လူၾကီးလူေကာင္း
သူေဌးအာခ်ီလီကို တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ပန္းကန္ေဆးသမားလို႔ ဘယ္သူထင္ရက္ခဲ့မလဲ၊
သူငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီး စာလည္း ေသခ်ာမသင္ခဲ့ရဘဲ
အလုပ္ထြက္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ၾကိဳးစားျပီး ထက္ျမက္တဲ့အာခ်ီလီဟာ
ကိုယ္ပိုင္လုပ္အားေငြနဲ႔ လူေတြရဲ႕ေလးစားမႈကို ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
သူ႔အလုပ္ရွင္က လူတန္းစားခဲြျခားတဲ့လူျဖစ္ျပီး သူဘယ္ေလာက္ပဲ
အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္လည္း အဆူအဆဲပဲ ခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ
၁၇ရက္ေန႔က အာခ်ီလီ အသက္ ၂ဝျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းျပီး
ကိုယ့္ေမြးေန႔ပဲြကို က်င္းပမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အလ်င္လိုမႈေၾကာင့္
ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္က်ကဲြသြားခဲ့တယ္။ သူေဌးက သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဖိႏွိပ္ျပီး
ပန္းကန္ကဲြေတြကို ျမိဳခ်ခိုင္းတယ္။ အာခ်ီလီက သူေဌးကို မုန္းမုန္းတီးတီးနဲ႔
ဆဲြထိုးျပီး ဆိုင္ထဲကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္
လူျဖဴေတြကိုကလဲ့စားေခ်ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိုးညက လမ္းေပၚမွာ
တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ကားပါကင္တစ္ခုမွာ Mamitaကို ေတြ႔ေတာ့
လူျဖဴေတြကိုမုန္းတီးတဲ့စိတ္နဲ႔ အျပစ္မဲ့သူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို
သူအႏိုင္က်င့္ခဲ့မိတယ္။
အႏိုင္က်င့္ျပီး အာခ်ီလီ
ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ေမြးေန႔အတြက္ စုထားတဲ့ေငြနဲ႔
Naples ၿမိဳ႕ကိုသြားမယ့္ရထားလက္မွတ္ကို ဝယ္ျပီး ဒီၿမိဳ႕နဲ႔ ေဝးရာဆီ
သူထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ Naplesၿမိဳ႕မွာ သူကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
အေမရိကန္လူမ်ဳိးတစ္ဦးဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သူအလုပ္ရခဲ့တယ္။
ၾကိဳးစားျပီးအပင္ပန္းခံႏိုင္တဲ့ အာခ်ီလီကို ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးလင္မယားက
သေဘာက်ခဲ့တယ္။ သမီးျဖစ္သူ “လီနာ”ကိုပါ သူနဲ႔လက္ဆက္ေပးတဲ့အျပင္
ဆိုင္တစ္ခုလံုးကိုလည္း အာခ်ီလီလက္ထဲ အပ္ခဲ့တယ္။ လာဘ္ျမင္တဲ့ အာခ်ီလီက
စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ဟိုတယ္ၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သလို
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားသမီး ၃ဦးဖြားျမင္ခဲ့တယ္။
အလုပ္သမားနဲ႔
မိသားစုရဲ႕အျမင္မွာ အာခ်ီလီဟာ သူေဌးေကာင္း၊ ခင္ပြန္းေကာင္းနဲ႔
ဖခင္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပစ္မႈတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကိုလည္း
သူဘယ္ေတာ့မွမေမ့ခဲ့ဘူး။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့မိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို
ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ေဘးမသီ ရန္မခဖို႔ သူအျမဲဆုေတာင္းခဲ့ေပမဲ့
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဲဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သူမေျပာျပရဲခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔မနက္က
သတင္းစာထဲကသတင္းကို ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္ သူၾကည့္မိခဲ့လဲ မသိဘူး။ သူဟာ
သူတို႔အလိုရွိေနတဲ့တရားခံပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ သူ႔သိစိတ္ထဲကေန သိလိုက္မိတယ္။
သနားစရာေကာင္းတဲ့အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ကိုယ္ဝန္ရွိသြားမယ္လို႔ သူလံုးဝ
ေတြးမထားမိခဲ့ဘူး။ ကေလးကိုေမြးခဲ့မယ္လို႔လဲ မထင္ခဲ့မိဘူး။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေဒါက္တာAndreaဆီ အာခ်ီလီဖုန္းဆက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
ဖုန္းနံပါတ္လွည့္ျပီးတိုင္း ဖုန္းကို သူခ်လိုက္မိတယ္။ သူစိတ္ေတြ မတင္မက်နဲ႔
တကယ္လို႔ ဒီကိစၥကို သူဝန္ခံခဲ့ရင္ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ဆိုးကို လူေတြသိကုန္ေတာ့မယ္။
သားသမီးေတြက သူ႔ကို မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတာ့ဘဲ ေအးခ်မ္းတဲ့ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး
ျပဳိကဲြေတာ့မယ္။ လွပတဲ့ ဇနီးမယားတစ္ဦးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ေလးစားမႈေတြ
ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္။ ဒီလိုခ်မ္းေအးတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုေရာက္ေအာင္
သူမနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား..။
တစ္ည ညစာစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
မိသားစုအားလံုးက ယခင္ပံုမွန္အတိုင္းပဲ အဲဒီသတင္းကို ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။
မယားျဖစ္သူလီနာက “Mamitaကို ကြ်န္မအရမ္းခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ တကယ္လို႔
ကြ်န္မသာသူျဖစ္ခဲ့ရင္ သတိၱရွိရွိနဲ႔ ကေလးကိုေမြးခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
Mamitaရဲ႕ခင္ပြန္းကို ကြ်န္မပိုခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ သူဟာ
ဒီလိုကေလးတစ္ေယာက္ကိုလက္ခံေပးႏုိင္တဲ့ ေလးစားထိုက္တဲ့
လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးပါပဲ” အာခ်ီလီကႏႈတ္ဆိတ္ျပီး မယားရဲ႕စကားကို
နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
ရုတ္တရက္ သူက “အဲဒီ တရားခံကို ဘယ္လိုျမင္သလဲ”
လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ လီနာက “သူဟာ အမွားတစ္ခုလုပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခုလို အခ်ိန္မွာ
သူထပ္ပုန္းေရွာင္ေနေသးရင္ အဲဒီလူကို ကြ်န္မလံုးဝခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္္ဘူး။
သူဟာ စက္ဆုပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့လူ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူ၊
သတိၱနည္းတဲ့လူပဲ” လို႔ေျပာေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာေနတဲ့
ဇနီးသည္ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ျပီး အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔
အာခ်ီလီတြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီညက အာခ်ီလီရဲ႔
(၅)ႏွစ္အရြယ္သားတစ္ေယာက္ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္လို႔ အာခ်ီလီစိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ
ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ကေလးက ငုိျပီး “ ေဖေဖက လူဆိုးၾကီး၊ ေဖေဖ့ကို မေခၚေတာ့ဘူး။
သားရဲ႕ ေဖေဖမလုပ္နဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက အာခ်ီလီရဲ႕ရင္ဝကို
တိုက္ရိုက္ထိမွန္ခဲ့တယ္။ သားကိုေပြ႔ဖက္ျပီး “ေဖေဖမွားပါတယ္။ ေနာက္ကို
မရိုက္ေတာ့ပါဘူး” လို႔ ေတာင္းပန္ရင္း သူမ်က္ရည္က်ေနမိခဲ့တယ္။
အေဖ
မ်က္ရည္က်တာကိုျမင္ေတာ့ သားျဖစ္သူက အံ့ၾသသြားတယ္။ “ေဖေဖ့ကို
သားခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ အမွားကိုျပင္ႏိုင္တဲ့သူဟာ လူေကာင္းတဲ့”
လို႔ အေဖကို ျပန္ေခ်ာ့ေမာ့ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီညတစ္ညလံုး သူ႔ကိုယ္သူ
ငရဲေရာက္ေနသလားလို႔ အာခ်ီလီ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။ အတိတ္ဆိုးဆိုး မိုးသည္းညနဲ႔
အမ်ဳိ္းသမီးရဲ႕ပံုရိပ္တစ္ခုကို သူျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
အမ်ဳိးသမီးရဲ႕အကူအညီမဲ့သံနဲ႔ ငိုေၾကြးသံကို သူၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ “ငါဟာ
လူေကာင္းလား.. လူဆိုးလား ” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူေမးမိတိုင္း ေဘးမွာအိပ္စက္ေနတဲ့
ဇနီးရဲ႕စည္းခ်က္မွန္မွန္ အသက္႐ႈသံကိုနားေထာင္ျပီး ထရပ္ဝန္ခံဖို႔
အင္အားေတြေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ
မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ဇနီးက သတိထားမိလိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္တာလဲ”
ဆိုတဲ့အေမးကို “ေနမေကာင္းလို႔ပါ” ဆိုတဲ့အေျဖနဲ႔ သူေကြ႔ေရွာင္ခဲ့မိတယ္။
အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ႏႈတ္ဆက္မႈေအာက္မွာ သူလိပ္ျပာမလံုျဖစ္ခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ရွက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြက သူ႔ကိုဝါးၿမိဳမတတ္ပါပဲ။
အရွက္တရားနဲ႔ဖံုးဖိထားတဲ့ သူ႔ဘဝကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အာခ်ီလီ
ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ားသံုးဖုန္းနဲ႔ ေဒါက္တာAndreaဆီ
သူဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ထားျပီး “ကံေခတဲ့
ကေလးရဲ႕က်န္းမာေရးကိုသိခ်င္လို႔ပါ” လုိ႔ ေမးေတာ့ “ကေလးရဲ႕အေျခအေနက
ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္။ သူ႔ဖခင္ကို သူေတြ႔ခြင့္ရမွ ရႏိုင္ပါ့မလား မသိေတာ့ဘူး”
လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕စကားက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့
ဖခင္တစ္ဦးရဲ႕ေမတၱာကိုလႈပ္ႏိုးခဲ့တယ္။ သူဟာ ငါ့ရဲ႕ ေသြးသားပါလား..၊
တစ္ခါမွားခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားကို သူထပ္မက်ဴးလြန္မိဖို႔၊ ေမာ္နီကာအတြက္ထရပ္ဖို႔
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ညေရာက္ေတာ့ အရဲစြန္႔ျပီး ဇနီးသည္ကို
အေၾကာင္းစံုသူေျပာျပလိုက္တယ္။ “ငါဟာ ေမာ္နီကာရဲ႕အေဖ
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ငါသူ႔ကို ကယ္မွျဖစ္မယ္” သူ႔စကားကိုၾကားေတာ့
လီနာတုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔အတူ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ျပီး
“ရွင္ဟာ လူလိမ္ပဲ” ေအာ္ျပီး ကေလးေတြနဲ႔ မိဘအိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။
အာခ်ီလီရဲ႕အေၾကာင္းစံုကို မိဘေတြကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ စစျခင္းမွာ ေယာကၡမေတြက
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၾကေပမဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ စိတ္ေတြတည္ျငိမ္သြားျပီး....
“မွန္တယ္။ သူျပဳခဲ့တဲ့အျပဳအမူေတြအတြက္ ငါတို႔သူ႔ကိုေဒါသထြက္သင့္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔ သူ႔အတြက္ သတိၱေတြဘယ္ေလာက္လိုခဲ့သလဲ
ဆိုတာကို ငါတို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္သင့္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔စိတ္ရင္းအမွန္
မေမွးမွိန္ေသးဘူးဆိုတာ သက္ေသျပေနတာပဲ။ အမွားလုပ္ခဲ့ျပီး အမွန္ကိုျပင္တဲ့
ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို သမီးအလိုရွိသလား..၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္သက္လံုး အမွားကို
ဖုံုးကြယ္ထားတဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို အလိုရွိသလား” မိဘစကားကို နားေထာင္ျပီး
လီနာ ခဏႏုတ္ဆိတ္သြားခဲ့မိတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး
အိမ္ကိုလီနာျပန္ခဲ့ေတာ့ ရီေဝေၾကကဲြေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔
အာခ်ီလီကိုေတြ႔လိုက္တယ္။ ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အာခ်ီလီကို “ေဒါက္တာ
Andreaကို ရွင္သြားရွာပါ။ ကြ်န္မ အေဖာ္လိုက္ခဲ့မယ္” ဆိုျပီး ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာAndreaနဲ႔ သူတို႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ေန႔ အယ္လီဇဘက္ေဆးရံုမွာ အာခ်ီလီကို DNA စစ္ေဆးခဲ့တယ္။
ရလဒ္က ေမာ္နီကာဟာ အာခ်ီလီရဲ႕ ေသြးသားပဲျဖစ္တယ္။ မုဒိန္းတရားခံလူမည္းၾကီး
သတိၱရွိရွိနဲ႔ လာေရာက္ဝန္ခံတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကိုၾကားေတာ့ Mamita
မ်က္ရည္က်မိတယ္။ လူမည္းအေပၚထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕အမုန္းရန္ျငိဳးဟာ
၁ဝႏွစ္ရွိျပီဆိုေပမယ့္ အခုလို သတိၱရွိရွိထြက္ျပီး ဝန္ခံလာတာကိုေတာ့
သူစိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြမေပါက္ၾကားေစဖို႔ အရာအားလံုးကို လွ်ိဳ႕ဝွက္တင္းက်ပ္စြာ
စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ေဆးရံုက တာဝန္ရွိသူမ်ားကလည္း ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕နာမည္အမွန္ကို
သတင္းေထာက္ေတြဆီ မေပါက္ၾကားေစဘဲ ေမာ္နီကာရဲ႕ဖခင္ကို
ရွာေတြ႔ျပီျဖစ္ေၾကာင္းပဲ သတင္းေပးခဲ့တယ္။
ဒီသတင္းကို
ဂ႐ုစိုက္အေလးထားၾကားတဲ့ လူထုေတြက ေဒါက္တာ Andreaကို ဖုန္းေတြ၊ စာေတြနဲ႔
ဆက္သြယ္ျပီး တရားခံလူမည္းကို သူတို႔ ခြင့္လႊတ္ေလးစားေၾကာင္း သတင္းပါးေစတယ္။
“တစ္ခ်ိန္တစ္ခါမွာ သူဟာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ
သူရဲေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္တယ္” လို႔လည္း အားေပးစကားေျပာၾကတယ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ
၁ဝရက္ေန႔မွာ အာခ်ီလီကိုေတြ႔ဆံုခြင့္ေပးဖို႔ Mamitaတို႔
လင္မယားေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ စစျခင္းမွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔ဖို႔ အာခ်ီလီသတိၱမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့
Mamitaရဲ႕ထပ္တလဲလဲ ေတာင္းဆိုမႈကို သူသေဘာတူလိုက္တယ္။
ေဖေဖာ္ဝါရီလ
၁၈ရက္ေန႔ တာဝန္ရွိသူေတြရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္စီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ ေဆးရံုမွာ
သူတို႔ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ျပီးစ အာခ်ီလီဟာ Mamitaကိုေတြ႔ေတာ့
လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ ေရြ႔မရေအာင္ ေလးလံေနသလို မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း
ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ Mamitaတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔က ေရွ႕တိုးျပီး
အာခ်ီလီရဲ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ သံုးေယာက္သားရဲ႕ပါးျပင္မွာ
မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။ အာခ်ီလီက ဆို႔နင့္တဲ့ အသံနဲ႔ “
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါဆိုတဲ့ စကားက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ
ကိန္းေအာင္းေနတာ ၁ဝႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ဒီေန႔မွပဲ
ကြ်န္ေတာ့္ႏုတ္နဲ႔ေတာင္းပန္ဖို႔ အခြင့္ရေတာ့တယ္“
“
ရွင္အခုလိုထြက္ျပီး ဝန္ခံလာတာကို ကြ်န္မတို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ရွင္ရဲ႕ခ်ဥ္ဆီနဲ႔ ကြ်န္မသမီးေလးကို ကယ္တင္ဖို႔ ဘုုရားသခင္က ရွင့္ကို
ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ”
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉ရက္မွာ အာခ်ီလီရဲ႕ခ်ဥ္ဆီကို
ဆရာဝန္ေတြက ခဲြစိတ္စစ္ေဆးခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ သူ႔ရဲ႕ခ်ဥ္ဆီေတြ
ေမာ္နီကာအတြက္ လံုးဝသင့္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂ရက္ေန႔
လူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ရွိလို႔လာပါျပီ။
အာခ်ီလီရဲ႕ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ေမာ္နီကာကိုယ္ထဲ ေရြ႔ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။
အသက္အႏၱရာယ္ကေန ေမာ္နီကာ သီသီေလးလႊတ္ခဲ့ျပီး (၁)ပတ္အတြင္းမွာ
ေနေကာင္းက်န္းမာလာခဲ့တယ္။ Mamitaတို႔ လင္မယား အာခ်ီလီကို
လံုးဝခြင့္လႊတ္ေပးျပီး ေဒါက္တာAndreaနဲ႔ အတူ ထမင္းဖိတ္စားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ေန႔မွာ အာခ်ီလီကိုယ္စား ေဒါက္တာAndreaက
စာတစ္ေစာင္ယူလာခဲ့တယ္။ စာထဲမွာ အားနာခယစြာနဲ႔
“ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕တည္ျငိမ္ေအးေဆးေနျပီျဖစ္တဲ့ ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္
မေႏွာင့္ယွက္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ေမာ္နီကာလည္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔
အတူရွိေနႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အကူအညီလိုခဲ့ရင္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ကူညီပါ့မယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ
ေမာ္နီကာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္အရမ္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္
အျပစ္တစ္ခုကိုဝန္ခ်ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္အခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕
လက္က်န္ဘဝေလး ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္
အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။
----
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့အျပဳအမူကို တာဝန္ယူဖို႔အတြက္ သတိၱေတြ ဘယ္ေလာက္လိုသလဲ၊ လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ စံေပတံတစ္ခုရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာကို ဖတ္ျပီး Mamitaတို႔ လင္မယားကို အရမ္းေလးစားမိတယ္။ အျဖဴတစ္ေယာက္၊ အမည္းတစ္ေယာက္ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕အထင္အျမင္လဲြမွားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ခံခဲ့ရေပမဲ့ ကေလးေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တယ္။ အာခ်ီလီရဲ႕လုပ္ရဲခံရဲတဲ့သတိၱကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ က်ဴးလြန္ခဲ့မိတဲ့အျပစ္ေၾကာင့္ တရားဥပေဒနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ သိလွ်က္နဲ႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကိုကယ္တင္ဖို႔ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့တယ္။
လူတိုင္း အမွားနဲ႔မကင္းၾကပါဘူး။ အမွား အၾကီးအေသးနဲ႔ ဘယ္လိုျပဳျပင္မလဲဆိုတာပဲ လိုတာပါ။ အမွားလုပ္မိရက္နဲ႔ မျပဳျပင္၊ ဝန္မခံတဲ့အျပင္ ပုန္းလွ်ဳိးေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ ခြင့္မလႊတ္ထိုက္ပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ အျမင္မွားေတြ မ်ားျပားေနပါတယ္။ ျပစ္မႈတစ္ခုခုကိုက်ဴးလြန္မိသူကို လူဆိုးလို႔ စိတ္ထဲစဲြျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အခြင့္အေရးလည္းမေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူဟာ အျပစ္ေတြကို ထပ္တလဲလဲက်ဴးလြန္ေနမိမွာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ေမြးရာပါဗီဇအတိုင္း ဆိုးမိုက္ေနေပမယ့္ မေတာ္တဆ စိတ္ထြက္ေပါက္ေၾကာင့္ အျပစ္ေတြကို က်ဴးလြန္မိသူလည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလူေတြကို ျပဳျပင္ဖို႔၊ ဝန္ခ်ဖို႔၊ လူေတြလက္ခံလာဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးလိုက္ျပီး တဲြေခၚလိုက္တာက တျခားအကူအညီထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိပါတယ္။
မူရင္းလင့္ --- http://www.haokoo.com/zhoubianyou/1039111.html
**** အီတလီရွိ ျမိဳ႔နာမည္နဲ႔ လူနာမည္ကို တရုတ္ကေန ျမန္မာ(အဂၤလိပ္) ျပန္ဆိုတဲ့အတြက္ အသံထြက္နဲ႔ စာလံုးေပါင္းေတြ မွားေကာင္းမွားႏိုင္ပါတယ္။ နားလည္ေပးၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ မူရင္းတရုတ္လို ေရးထားတဲ့စာကိုက ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါတယ္။ ျမန္မာစာကို က်စ္လစ္ေအာင္ မသံုးတတ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ဝါက်ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပန္က ပိုရွည္ေနပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုက်န္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွည္ရွည္ ဘာသာျပန္ရက်ဳိးနပ္ေၾကာင္း.. အားလံုး ေက်းဇူး း)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, January 03, 2008)
.
