6/09/2014

ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္တဲ့ေမေမ

သင္ဟာ အလြယ္တကူ စိတ္တိုေဒါသထြက္တတ္တဲ့ ေမေမလား၊စိတ္တိုေဒါသထြက္လြယ္တဲ့ ေမေမဆိုရင္ "ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္တဲ့ေမေမ"ဆိုတဲ့ ဂ်ာမန္႐ုပ္ျပစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
 အဲဒီစာအုပ္ကို ဂ်ာမန္နာမည္ႀကီး ႐ုပ္ျပကာတြန္းဆရာ Jutta Bauerက ေရးဆဲြခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ အေကာင္းဆံုး စာေပဆု၊ ကေလး႐ုပ္ျပေ႐ႊတံဆိပ္ဆုကို ရ႐ွိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
 ဒီစာအုပ္ကို မူႀကိဳေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ မိဘနဲ႔ကေလးတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ဆက္ဆံတုန္႔ျပန္မႈ ေခါင္းစဥ္အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကၿပီး ပညာေရးပညာ႐ွင္၊ စိတ္ပညာ႐ွင္တို႔ရဲ႕ ဥပမာေပးစာအုပ္လည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

"ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္တဲ့ေမေမ" ႐ုပ္ျပစာအုပ္က ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေရးဆဲြေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ပံုျပင္ထဲမွာ အဓိကပါဝင္သူေတြက ပင္ဂြင္းငွက္ေလးနဲ႔ ပင္ဂြင္းေမေမတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ပင္ဂြင္းေလးက သူနဲ႔ သူ႔ေမေမရဲ႕ၾကားက ထူးျခားတဲ့ဆက္ဆံေရးကို
ေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။

 (ခ်စ္စရာပင္ဂြင္းေလးက ကၽြန္မတို႔သားသမီးရဲ႕သ႐ုပ္သကန္ျဖစ္ပါတယ္.. တ႐ုတ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကို ကၽြန္မက ျမန္မာလိုဘာသာျပန္မွ်ေဝပါတယ္)

တစ္ေန႔မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္မေမေမ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူေအာ္ေငါက္ပါတယ္။

(မနက္ခင္းက ေမေမအလြယ္တကူ စိတ္တိုေဒါသျဖစ္လြယ္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကေလးက အိပ္ခ်င္စိတ္မျပယ္ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွး၊ မနက္စာ ေအးကုန္ၿပီ၊ ေက်ာင္းတက္ အလုပ္တက္ေနာက္က်ေတာ့မယ္)

ေမေမ ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္လို႔ ကၽြန္မလန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတြ ၿပိဳကဲြလြင့္ပ်ံသြားပါတယ္။

(ေမေမရဲ႕ေအာ္ေငါက္သံက ကေလးေတြရဲ႕လိပ္ျပာ၊ စိတ္ဝိညာဥ္ကို လႊင့္ျပန္႔ေစခဲ့ၿပီ)

 ကၽြန္မရဲ႕ဦးေႏွာက္ စၾကဝဠာထဲလြင့္သြားခဲ့ပါတယ္။

(အတြင္းစိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ေတြျပည့္ႏွက္တဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အာ႐ံုပ်ံ႕လြင့္လြယ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ အမွန္တကယ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းကို သူတို႔ေ႐ွာင္တိမ္းတတ္ၾကပါတယ္)

 ကၽြန္မရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္က ပင္လယ္ထဲက်သြားခဲ့ပါတယ္။

(အတြင္းစိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ေတြျပည့္ႏွက္သူတစ္ေယာက္ဟာ အစားကိုထပ္ကာထပ္ကာစားတတ္သလို အစားက်ဴးပါတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ကပင္လယ္သမွ်ႀကီးၿပီး မျပည့္တင္းႏိုင္ပါဘူး)

 ကၽြန္မရဲ႕ေတာင္ပံက အပူပိုင္းသစ္ေတာဇံုထဲ က်သြားခဲ့ပါတယ္။

(အတြင္းစိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ေတြျပည့္ႏွက္သူတစ္ေယာက္ဟာ အရာဝတၳဳတစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ပါတယ္။မွီတြယ္အားကိုးခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။)

ကၽြန္မရဲ႕ပါးစပ္(ႏႈတ္သီး)က ေတာင္အျမင့္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

(ပါးစပ္က ေတာင္အျမင့္ေပၚေရာက္သြားတယ္ဆိုတာက ကေလးဟာ ေအာ္ခ်င္ေပမယ့္ ေအာ္မထြက္ဘူး၊ စိတ္ထဲ႐ွိတာေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာမျပတတ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။)

 ကၽြန္မရဲ႕အၿမီးကေရာ.. အၿမီးက လမ္းေပၚမွာ ပေဟဠိဆန္ေနခဲ့ပါၿပီ။

(ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ျပမွာ လမ္းေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ပါၿပီ)

 ကၽြန္မမွာ ေျခတစ္စံုပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေျပးလႊားေနခဲ့ပါတယ္...
ကၽြန္မေအာ္ခ်င္ေပမယ့္ ပါးစပ္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊
ကၽြန္မ႐ွာခ်င္ေပမယ့္ မ်က္စိမ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊
ကၽြန္မပ်ံသန္းခ်င္ေပမယ့္ ေတာင္ပံမ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊
ကၽြန္မ ေျပးပါတယ္... ညေနေရာက္ေတာ့ ဆာဟာရကႏၱရဆီ ကၽြန္မေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမာသြားပါၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရိပ္ႀကီးတစ္ခုက ကၽြန္မေပၚအုပ္မိုးလာပါတယ္။

(ကေလးေတြက ပင္ဂြင္းငွက္ေလးလိုပါပဲ.. ေဒါသႀကီး စိတ္တိုလြယ္တဲ့ေမေမ့ကို ျမင္ရင္ ထြက္ေျပးခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အဖို႔ သူဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးေျပးႏိုင္မလဲ။
သူ႔စိတ္ထဲက ေျပာျပခ်င္တာ၊ လိုအပ္တာကို သူထုတ္ေဖာ္ခ်င္ေပမယ့္ နားေထာင္မယ့္သူမ႐ွိပါဘူး၊
ကိုယ့္ဦးတည္ရာကို သူ႐ွာခ်င္ေပမယ့္ အသိဉာဏ္နဲ႔အေတြ႔အႀကံဳ သူ႔မွာမျပည့္စံုေသးပါဘူး။
ျမင့္ျမင့္ေဝးေဝး ပ်ံသန္းခ်င္ေပမယ့္ မိဘေတြက သူတို႔ရဲ႕လမ္းကို ပိတ္ထားခဲ့ပါတယ္...)

 ကၽြန္မရဲ႕ ေဒါသတႀကီးေအာ္ေငါက္တဲ့ေမေမက ေလွႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းအစကို သူေကာက္ျပန္လာခဲ့ၿပီး
တစ္စခ်င္းစီ ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

(ကေလးငယ္ကို ထိခိုက္နာက်င္ေစၿပီးေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ဒဏ္ရာကို ျပန္ဖာေထးမွာလား၊
တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဒဏ္ရာမွာ အမာ႐ြတ္က က်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ႐ိုက္ရင္လည္းမနာ၊ ပစ္ထုတ္ရင္လည္း မပြန္းပဲ့တတ္တဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ေလးေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။
သူတို႔မွာ အေသြးအသားေတြနဲ႔ ခံစားတတ္၊ စိတ္ခံစားခ်က္႐ွိတတ္၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္႐ွိတတ္၊ ရည္မွန္းခ်က္႐ွိတတ္၊ အရည္အခ်င္း စြမ္းရည္ေတြ အဆံုးအစမဲ့သူေတြပါ။)

ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေျခေထာက္ကို႐ွာေတြ႔ခဲ့ၿပီး အားလံုးကို ျပန္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။

(ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္ရပ္တည္တယ္၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္တယ္၊ အေကာင္းဆံုးကိုယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္မွာပါ။)

"ေဆာရီးပါ" ေဒါသထြက္ေအာ္ေငါက္တဲ့ ေမေမက ကၽြန္မကို ဒီလိုေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မတို႔ ေလွႀကီးစီးၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေမေမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ေဒါသစိတ္ကို ကေလးငယ္ေတြဆီ ပံုခ်လိုက္တတ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေနာင္တရတတ္ၾကတယ္။
တကယ္လည္း ေမေမရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္က တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕ တစ္ေန႔တာဘဝကို သက္ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။
ေတြးဆျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ... မနက္လင္းလာတာနဲ႔ ကေလးငယ္ကို ေမေမေအာ္ေငါက္ရင္ အဲဒီကေလး တစ္ေနကုန္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။
တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕စိတ္ေတြကလည္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ တစ္မိသားစုလံုးကို ေမေမ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုရတဲ့အတြက္
ေမေမ ပင္ပန္းမွာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထိန္းညိႇတာ၊ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္တာမ်ဳိးကိုလည္း ေမေမအၿမဲမျပတ္သင္ယူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ကေလးငယ္အတြက္ ေမေမက စံျပနမူနာပါ။ ဒါမွလည္း ကေလးက ငယ္ငယ္ေလးထဲကေန အခက္အခဲကိုရင္ဆိုင္တတ္ဖို႔၊ ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

အလြယ္တကူ စိတ္တိုေဒါသမထြက္တတ္တဲ့ ေမေမတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ အတူတူႀကိဳးစားၾကစို႔...


99 Sanay