လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၇ ခုနွစ္ မွာ ေဘဖန္လီ ဆိုတဲ့ ဆိုက္ကားသမား တစ္ေယာက္
ရိွပါတယ္။ အဲဒီခုနွစ္မွာ သူ၏ အသက္က ၇၄ နွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ
အသက္ၾကီးေသာေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
တစ္ေန႔မွာ
သူဟာ လယ္ကြင္းျပင္ ထဲမွာ လုပ္လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းေန အရြယ္ ကေလးေတြကို
ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အလြန္ပဲ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္
သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးဖို႔ သူစိတ္ကူး လိုက္တယ္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဘဖန္လီဟာ သူ၏ ဆိုက္ကားနွင္းတဲ့ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ ပါေတာ့တယ္။ အိမ္လခေပးရမွာ စိုးေသာေၾကာင္ သူဟာ ဘူတာရံုမွာ ေနပါတယ္။ အဝတ္အစားဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ျပီးမဝတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ သူမ်ားေတြ ပစ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြကိုပဲ ဝတ္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ဆိုလွ်င္လည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တည့္တည့္ စားျပီး ပိုက္ဆံကို စုေဆာင္းခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၁ ခုနွစ္ အေရာက္မွာ သူ၏ အသက္ဟာ ၉၀ ရိွပါျပီ။ တရုတ္နိုင္ငံမွ တန္ဂ်င္ရိုဟ ဆိုတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူဟာ အခုလိုေျပာပါတယ္။
" ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္နိုင္ ေတာ့ပါဘူး၊ ဒီပိုက္ဆံဟာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေထာပ္ပံ့ေငြပါ။ " ထိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီေက်ာင္းမွ ဆရာမနွင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဘလီဖန္ဟာ ၃၅၀၀၀၀ ယြမ္ကို ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းလိုက္ ပါတယ္။ ၎ဟာ ၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ လူ႕ေလာကၾကီးကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ေလလီဖန္ဟာ အလြန္ဆင္းရဲေသာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း မွာ ေပါက္ဖြားၾကီးျပင္း လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဆိုက္ကားနွင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ပညာမတတ္ပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္းပဲ သူဟာ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ ကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘလီဖန္ဟာ ဂုဏ္ယူ ေလးစားထိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ေလာကမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းသာ ရိွပါေစ အရာအားလံုး၊ အခက္အခဲ အားလံုးကို ေက်ာ္လႊားနိုင္မွာ အလြဲဧကန္ပါ။
တန္ဖိုးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္ေနရံုျဖင့္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ မိမိအသိုင္းကိုပါ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးနိုင္ရ လိမ့္မယ္။
ေက်ာ္လင္းနိုင္ (ရိုးရာေလး)
ထို႕ေၾကာင့္ ေဘဖန္လီဟာ သူ၏ ဆိုက္ကားနွင္းတဲ့ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ ပါေတာ့တယ္။ အိမ္လခေပးရမွာ စိုးေသာေၾကာင္ သူဟာ ဘူတာရံုမွာ ေနပါတယ္။ အဝတ္အစားဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ျပီးမဝတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ သူမ်ားေတြ ပစ္ထားေသာ အဝတ္အစားေတြကိုပဲ ဝတ္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ဆိုလွ်င္လည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တည့္တည့္ စားျပီး ပိုက္ဆံကို စုေဆာင္းခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၁ ခုနွစ္ အေရာက္မွာ သူ၏ အသက္ဟာ ၉၀ ရိွပါျပီ။ တရုတ္နိုင္ငံမွ တန္ဂ်င္ရိုဟ ဆိုတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူဟာ အခုလိုေျပာပါတယ္။
" ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္နိုင္ ေတာ့ပါဘူး၊ ဒီပိုက္ဆံဟာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေထာပ္ပံ့ေငြပါ။ " ထိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီေက်ာင္းမွ ဆရာမနွင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဘလီဖန္ဟာ ၃၅၀၀၀၀ ယြမ္ကို ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းလိုက္ ပါတယ္။ ၎ဟာ ၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ လူ႕ေလာကၾကီးကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ေလလီဖန္ဟာ အလြန္ဆင္းရဲေသာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း မွာ ေပါက္ဖြားၾကီးျပင္း လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဆိုက္ကားနွင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ပညာမတတ္ပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္းပဲ သူဟာ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ ကို ပညာတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘလီဖန္ဟာ ဂုဏ္ယူ ေလးစားထိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ေလာကမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းသာ ရိွပါေစ အရာအားလံုး၊ အခက္အခဲ အားလံုးကို ေက်ာ္လႊားနိုင္မွာ အလြဲဧကန္ပါ။
တန္ဖိုးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္ေနရံုျဖင့္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ မိမိအသိုင္းကိုပါ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးနိုင္ရ လိမ့္မယ္။
ေက်ာ္လင္းနိုင္ (ရိုးရာေလး)
