မေမ့ႏိုင္စရာ အငွားကားစီးခရီးတခု- ကင့္နာဘန္း
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က က်ေနာ္အငွားကာေမာင္းျပီးအသက္ေမြးခဲ့ရတယ္။ တခါမွာေတာ့ ( ၾကိဳတင္ဆက္သြယ္မွာၾကားခ်က္အရ ) ညလယ္သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ေအာက္ထပ္မွာမီးေလးတပြင့္သာဖြင့္ထားျပီး မဲေမွာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးတခုကို ခရီးသည္ၾကိဳဖို႔ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုအေျခေနမ်ဳိးမွာ ေတာ္ယံုအငွားကားသမားဆို ဟြန္းေလးတခ်က္တီး အခ်က္ေပး တမိနစ္ေလာက္ေစာင့္ျပီးထြက္သြားလိုက္မွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အငွားကားကလြဲလို႔ အားကိုးစရာမရွိတဲ့ သာမန္ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕အေျခေနကိုလဲ သိထားတာေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ အေငြ႔ အသက္သာမရွိရင္ မွာထားတဲ့အိမ္ခန္းတံခါးဝထိသြားေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း တံခါးကိုေခါက္လိုက္ပါတယ္။
“တမိနစ္ေလာက္” ဆိုတဲ့သက္ၾကီးတေယာက္ရဲ႕တိုးညွင္
းေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့အသံတသံေပၚလာတယ္။
တခုခုကို ၾကမ္းျပင္ေပၚဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာတဲ့အသံေပၚလာျပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ တံခါးပြင့္လာျပီး အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမဲ့ ၾကံဳလွီပါးလ်လ်အမ်ဳိးသမီးၾကီးတေယာက္ က်ေနာ့ေရွ႕မွာေပၚလာတယ္။ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ထည္အဝတ္အစားနဲ႔ ဇာဖံုးေလးကိုပင္အပ္နဲ႔ထိုးတပ္ထားတဲ့ဦးထုပ္ကေလးေဆာင္းထားပုံဟာ ၁၉၄၀ေက်ာ္ကာလ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကခုန္ထြက္လာသလိုပါဘဲ။ သူ႔နံေဘးမွာေတာ့ ႏိုင္လြန္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့လက္ဆြဲေသတၱာေလးတလံုး။
လွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ အခန္းရဲ႕အသြင္အျပင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလူမေနပဲ
ပစ္ထားတဲ့ပံုစံ၊ ပရိေဘာဂေတြက အညစ္အေၾကးဖုံေတြတက္ေနျပီး
နံရံမွာလည္းနာရီခ်ိတ္မထား၊ ေကာင္တာခံုေပၚမွာလဲ ဘာအသံုးအေဆာင္မွရွိမေန။
ေထာင့္တေနရာမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ဖန္ထည္ပစၥည္းေတြထဲ
့ထားတဲ့ ကတၳဴေသတၱာတခုလွဲေလွာင္းလ်က္။
အဖြားအိုကေမးလာတယ္ “မင္းငါ့ေသတၱာကိုသယ္ေပးႏိုင္မလာ
း”
က်ေနာ္ေသတၱာကိုသယ္ ကားထဲထဲ့ျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာျပီး
သူကိုတြဲကူေခၚလိုက္တယ္။ အဖြားအို အမ်ဳိးသမီးၾကီးကေတာ့ က်ေနာ့ကို
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထပ္ထပ္ေျပာေနရွာတယ္။
က်ေနာ္က “ကိစၥမရွိပါဘူး၊ က်ေနာ့ခရီးသည္ေတြကို က်ေနာ့အေမလိုဆက္ဆံေနက်ပါ”
“ မင္းဟာတကယ့္လူေကာင္းတေယာက္ေပဘဲ” လို႔ေျပာရင္းကားထဲဝင္ထိုင္ျပီးတာနဲ႔ သြားရမဲ့ေနရာလိပ္စာေပလာတယ္။ ျပီးေတာ့ “ျမိဳ႔လယ္လမ္းမကေနေမာင္ေပးႏိုင္မလား” လို႔ဆိုလာေတာ့ “ အဲဒါဆိုလမ္းကမနီးေတာ့ဘူး” က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာမိတယ္။
ဒီေတာ့ “ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ငါအလ်င္မလိုပါဘူး” တဆက္တည္း “ ငါအခုလူအိုနလန္ထရံု
ေဟာ့စပီးကိုသြားေနတာ” ( hospice- လူအိုနလန္ထရံုဆိုေပမယ့္ လက္ေတြ႔ကေတာ့
လူအိုလူနာေသအံ့ဆဲသူမ်ားအတြက္ေနာက္ဆံုးနားေနရန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရာဌာန၊ အိမ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူမႈေရးနဲ႔ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြကစီမံတတ္တယ္)
ေနာက္ၾကည့္မွန္ကတဆင့္တခ်က္လွမ္း
ၾကည့္မိေတာ့ အဖြားမ်က္ဝန္းဟာ မ်က္ေရခိုးေတြနဲ႔လက္ေနတယ္။
“ ငါ့မွာေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတေယာက္မွမက်န္ေတာ့ဘူး” ဆက္ျပီး “ဆရာဝန္ကေျပာတယ္ငါလည္း သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘူး” တဲ့။
က်ေနာ္တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ အငွားမီတာကိုပိတ္လိုက္ျပီး “ ဘယ္လမ္းကေမာင္းရမလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။
ေနာက္နွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ျမိဳ
႔ထဲပတ္ေမာင္းၾကတယ္။ လမ္းမွာ အဖြားက သူဓါတ္ေလွခါးေမာင္းသမလုပ္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုကိုျပတယ္၊ သူနဲ႔သူခင္ပြန္းသည္တို႔လက္ထပ္ျပီး စ ေနခဲ့ၾကတဲ့ လူေနရပ္ကြက္ထဲေမာင္းဝင္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့အဖြားပ်ဳိရြယ္စဥ္က ကခဲ့တဲ့ တခ်ိန္က ကပြဲရုံခုေတာ့ ပရိေဘာဂအလုပ္ရံုျဖစ္ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုေရွ႕မွာခဏရပ္ၾကည့္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြ ေထာင့္ခ်ဳိးေတြေရာက္ရင္ အရွိန္ေလ်ာ့ခိုင္းလိုက္ စကားမေျပာပဲ အေမွာင္ထဲကိုရီေဝေငးေမာေနလိုက္။
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွာ ေနရာင္ျခည္ေတြစတင္ရစ္သန္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ “ ငါပမ္းသြားျပီ၊ သြားၾကစို႔” လို႔ရုတ္တရက္ပဲဆိုလာတယ္။
သူေပးတဲ့လိပ္စာအတိုင္းတိတ္ဆိတ္စြာေမာင္းလာခဲ့တယ္။
လူအိုနလန္ထရံုေလးက ေခါင္မိုးနိမ့္နိမ့္အိမ္ေလး၊ ေပၚတီကိုေအာက္ကျဖတ္ဝင္သြားတဲ့လမ
္းေလးအတိုင္းေမာင္းဝင္ျပီး ရပ္လိုက္တာနဲ႔ အလုပ္ကိုသပ္ယပ္ေသခ်ာပံုရတဲ့အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ အဖြားအိုေရာက္လာမွာကိုအေသအခ်ာသိျပီးေစာင့္ေနဟန္ရွိတဲ့သူတို႔ဟာ အဖြားအိုရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကိုဂရုတစိုက္လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ျပီး လက္ဆြဲေသတၱာကုိ တံခါးဝမွာထားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အဖြားက လက္တြန္းလွည္းေပၚေရာက္ေနျပီ။
သူ႔ရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကိုႏိႈက္ရင္း “ ငါမင္းကိုဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
က်ေနာ္” ဘယ္ေလာက္မွေပးစရာမလိုပါဘူး” အဖြားက “မဟုတ္ဖူးေလ၊ မင္းရဲ႕ဝမ္းေရးအလုပ္ေလ”
“က်ေနာ့မွာတျခားခရီးသည္ေတြရွိပါတယ္” လို႔ျပန္ေျပာျပီး ဘာမွၾကိဳတင္မစဥ္းစား ရည္ရြယ္မထားပဲ က်ေနာ္ခါးညြတ္ကုန္းျပီးအဖြားကိုဖက္လိုက္တယ္၊ အဖြားကျပန္ျပီးတင္းတင္းဖက္လာတယ္။
“ မင္းက အဖြားအိုတေယာက္ကို တဒဂၤ ပီတိသုခေလးေပလိုက္တာပဲ၊ ေက်းဇူးပါကြယ္”
က်ေနာ္သူလက္ကိုတခ်က္ဖ်စ္ျပီး ဝိုးတဝါးမနက္အလင္းေရာင္ထဲေလ်ာက္ျပန္ခ့ဲတယ္။
က်ေနာ့ေက်ာဖက္မွာ တခါးတခ်ပ္ပိတ္သြားတဲ့အသံထြက္လာတယ္၊ ဒါဟာဘဝတခုရဲ႕ နိဂံုးအဆံုးသတ္တဲ့အသံ။
အဲဒီတေခါက္မွာက်ေနာ္ဘယ္ခရီးသည္မ
ွမတင္ေတာ့ဘူး၊ အေတြးနယ္မွာနစ္ေမ်ာျပီး ကားကိုဦးတည္ရာမရွိေမာင္းေနမိတယ္။ တေနကုန္စကားလည္း ဟဟ မေျပာႏိုင္။ အကယ္၍ဒီအဖြားအိုဟာ စိတ္တိုတတ္တဲ့ ကားသမား၊ ကိုယ္အလုပ္ခ်ိန္ျပီးဖို႔ပဲစိတ္ေစာျပီး သည္းမခံႏိုင္တဲ့ကားသမားမ်ဳိးနဲ႔ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရရင္၊
က်ေနာ္သာသူေျပာသလို ပတ္ေမာင္းမေပးခဲ့ရင္၊ ဟြန္းေလးတခ်က္တီးျပီး
မတင္ပဲေမာင္းေျပးသြားခဲ့ရင္ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုျဖတ္သန္းေနတဲ့ အဖြားခမ်ာဘယ္လိုျဖစ္ေလမလဲလို႔သာ စဥ္းစားေနမိတယ္။
က်ေနာ္ျပဳခဲ့တာက က်ေနာ့ဘဝအတြက္ဘာမွသိပ္ၾကီးၾကီးက
်ယ္က်ယ္မဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြဟာ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြထဲမွာက်င္လည္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ လူတကာကအေသးအဖြဲေတြပါလို႔ ထင္ျမင္သတ္မွတ္ထားတဲ့အရာေတြထဲမွာ ေသသပ္ လွပစြာသိမ္းထုပ္ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ၾကီးျမတ္ခန္းနားတဲ့အရာေတြကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ခဲလွတယ္လို႔ ဆင္ျခင္ေန မိေတာ့တယ္။
-AMEP ၾသစေၾတးလ် သက္ၾကီးအဂၤလိပ္စာေက်ာင္းသင္ခန္း
စာမွ Kent Nerburn ရဲ႕ The Cab Ride I’ll Never Forget ကိုျပန္ဆိုသည္။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
