တကယ့္ဆရာေကာင္းသမားဆိုတာ ေက်ာင္းသားအမ်ားကို ဆရာေကာင္းသမားျဖစ္ဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူ၊ လူအမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူျဖစ္တယ္။
လူ႔ဘဝတစ္သက္က "လူဘယ္ေလာက္ကို သင္ေက်ာ္လြန္ခဲ့သလဲ" မဟုတ္ဘူး။
"လူဘယ္ႏွေယာက္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဖို႔ သင္ကူညီလမ္းညႊန္ခဲ့သလဲ"ဆိုတာျဖစ္တယ္။
ေအာင္ျမင္ေရးက်မ္းသစ္က "လူဘယ္ႏွေယာက္ကို သင္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့သလဲ" မဟုတ္ဘူး။ မွ်ေဝျခင္းကမွ ေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္တယ္။
"ရွန္ဟိုင္းကေန လန္ဒန္ကိုဘယ္လိုသြားရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမလဲ"လို႔ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕က လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကုမၸဏီတစ္ခုက ဆုေပးခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ခဲ့တယ္။ ပထမဆုက လက္မ၄ဝ ေရာင္စံုတီဗီြစက္တစ္လံုးျဖစ္တယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ဝင္ေျဖတဲ့လူေတြ ထူးထူးျခားျခားမ်ားခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီကို အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ကစာေတြ ပလူပ်ံလာခဲ့တယ္။ ဝင္ေျဖသူေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္က ဆရာေတြပါသလို၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ဝန္ထမ္း၊ အိမ္ရွင္မေတြပါ ပါခဲ့တယ္။ လက္ခံရရွိတဲ့အေျဖေတြမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆန္းသစ္ေတြးေတာမႈေတြပါခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့အေျဖက အမ်ားေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေျဖျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ကေလးငယ္က အေျဖကို ရိုးရိုးေလးပဲေျဖထားတယ္။
"သူငယ္ခ်င္းေကာင္းနဲ႔အတူသြားရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္"တဲ့။
တကယ္ပါပဲ... ဒိုင္ေတြရဲ႕အကဲျဖတ္အေျဖက အားလံုးတညီတည္းျဖစ္တယ္။ "မွ်ေဝၿပီးရလာတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းထက္ ပိုပါသတဲ့"
ဆီြဒင္ႏိုင္ငံမွာ“ႏိုဘယ္လ္”လို႔ေခၚတဲ့လူတစ္ေယာက္႐ွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေနတုန္းက ႏိုဘယ္လ္ရဲ႕
အဆင့္ဟာ အျမဲတမ္း ဒုတိယမွာပဲရွိခဲ့တယ္။ ပထမအဆင့္ကို “ေပၚခ်္”လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အျမဲဆြတ္ခူးခဲ့တယ္။ တစ္ခါက ေပၚခ်္ဟာနာမက်န္းျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ဘဲ ခြင့္ရက္႐ွည္ယူခဲ့ရတယ္။ ဒါကို ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ႏိုဘယ္လ္အတြက္ဝမ္းသာျပီး “ေပၚခ်္ဖ်ားေတာ့ ပထမအဆင့္က နင့္အတြက္ေပါ့”လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။
ဒီအတြက္ ႏိုဘယ္လ္ဝမ္းမသာခဲ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းမွာသင္သမွ် သင္ခန္းစာေတြကို စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ သပ္သပ္ကူးျပီး ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ ေပၚခ်္ကိုေပးခဲ့တယ္။ စာေမးပဲြေျဖေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေပၚခ်္က ပထမ၊ ႏိုဘယ္လ္က ဒုတိယရခဲ့ျပန္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ေရာက္ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ႏိုဘယ္လ္ဟာ ဓာတုေဗဒပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ယမ္းကို စတင္တီထြင္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူဟာ အဆမတန္ခ်မ္းသာလာခဲ့တယ္။ သူေသသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပိုင္ဆိုင္သမွ်အားလံုးကိုလွဴဒါန္းဖို႔ ေသတမ္းစာလည္းေရးခဲ့တယ္။ “ႏိုဘယ္လ္ဆု”အျဖစ္သတ္မွတ္ျပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ရံပံုေငြထဲက အတိုးရလာတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ကမာၻအႏွံ႔မွာရွိတဲ့ ႐ူပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ၊ ဇီဝေဗဒ၊ ေဆးပညာ၊ စာေပ၊ စီးပြားေရး နဲ႔ လူ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုင္ရာေတြအတြက္ ဘဝစေတးသူေတြကို ဆုခ်ီးျမႇင့္ေစခဲ့တယ္။
ႏုိဘယ္လ္ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားၾကီးျမတ္မႈနဲ႔ ရက္ေရာႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္ လုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခုကို ထုေထာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သတိရေနေအာင္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကမာၻသမိုင္းမွာ လူတိုင္းက ဒုတိယအဆင့္သာရခဲ့တဲ့ ႏိုဘယ္လ္ကိုသိၾကျပီး ပထမအျမဲရခဲ့တဲ့ ေပၚခ်္ကိုမသိခဲ့ၾကဘူး။
ႏိုဘယ္လ္ရဲ႕ပံုျပင္ထဲကေန ကြ်န္မတို႔အတြက္ နက္႐ႈိင္းတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ရေစခဲ့ပါတယ္။ ႏိုဘယ္လ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာဟာ သူ႔ရဲ႕ ဥာဏ္စြမ္းရည္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ၾကီးျမတ္တဲ့ စိတ္သေဘာထား၊ သင့္ျမတ္မႈနဲ႔ ရက္ေရာမွ်ေဝႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္တယ္။
တာဇံကို ဘာေၾကာင့္ ေတာဘုရင္လို႔တင္စားခဲ့သလဲ၊
တာဇံရဲ႕အင္အားဟာ ဆင္တစ္ေကာင္ကို မယွဥ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ေလာက္ အေျပးမျမန္ခဲ့ဘူး။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ေလာက္ မထက္ျမက္ခဲ့ဘူး။ ေတာဘုရင္လို႔ သူ႔ကိုတင္စားၾကတာက လက္နက္ေၾကာင့္၊ ခြန္အားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္။
တာဇံဟာ တိရစာၦန္ေပါင္းစံုနဲ႔ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ခဲ့သလို သူ႔တို႔အေပၚလည္း ေမတၱာထားဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးအေပၚဆိုသလို တိရစာၦန္ေလးေတြကလည္း တာဇံကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကတယ္။ တာဇံ အႏၱရာယ္တစ္ခုခုနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္ ရင္ဘတ္ကိုထုျပီး ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ တိရစာၦန္ေတြကထြက္လာျပီး သူ႔ကိုကူညီခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ “လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ငါႏိုင္ခဲ့သလဲမဟုတ္ဘဲ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ငါကူညီခဲ့သလဲ”ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကူညီခဲ့သူ မ်ားေလေလ၊ ဆက္ဆံေရး က်ယ္ျပန္႔ေလေလ၊ ကိုယ္ေအာင္ျမင္ေလေလပဲျဖစ္တယ္။
--------
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, October 19, 2011)
