တစ္ခါက သူေဌးသူၾကြယ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ အ႐ြယ္ေႏွာင္းမွ သားတစ္ေယာက္ရလာခဲ့တယ္။
အဲဒီသားဟာ မငိုတတ္ဘဲ ရယ္ပဲရယ္တတ္ပါတယ္။ သူၾကြယ္ႀကီးက ဒီကေလးဟာ
သာမန္ကေလးေတြလိုပဲ တျခားဘာထူးျခားမႈမွမ႐ွိဘူးဆိုတာကို သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္
နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး သားကိုငိုေအာင္လုပ္ဖို႔ အႀကံထုတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး အိမ္ေ႐ွ႕ကေန ျဖတ္ၾကြသြားတဲ့ခ်ိန္မွာ သူႀကြယ္ႀကီးက သားကိုေပြ႔ခ်ီၿပီး ဘုန္းႀကီးကိုျပပါတယ္။ ကေလးက သူစိမ္းမေၾကာက္သူမို႔ ဘုန္းႀကီးကို ေတြ႔တာနဲ႔ရယ္ျပေနခဲ့ပါတယ္။ သူၾကြယ္က ကေလးကို ခပ္နာနာတစ္ခ်က္႐ိုက္လိုက္ပါတယ္။ ကေလးက မ်က္ခံုတစ္ခ်က္တြန္႔ၿပီးၿငိမ္သြားေပမယ့္ မငိုခဲ့ပါဘူး။
“ဘုန္းဘုန္းဘုရား… ဒီကေလးမွာ ဉာဏ္ရည္ခၽြတ္ယြင္းတာမ်ဳိး႐ွိပါသလား”လို႔ သူၾကြယ္က ဘုန္းႀကီးကိုေမးျမန္းေလွ်ာက္တင္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ သစ္သီးခြက္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးနဲ႔ စပ်စ္သီးတစ္ခိုင္ကို ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေ႐ွ႕မွာ ေဝ့ျပလိုက္တယ္။ ကေလးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး စပ်စ္သီးကိုလွမ္းယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရယ္ေနျပန္ပါတယ္။
“ဒီကေလး ငွက္ေပ်ာသီးလံုးလံုးမစားဘူး ဘုရား”လို႔ သူၾကြယ္ကေလွ်ာက္တင္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၿပီး “သူလိုခ်င္တာကို သူယူတယ္၊ ဉာဏ္ရည္မခၽြတ္ယြင္းပါဘူး” လို႔ ေျဖတယ္။
သူၾကြယ္ဟာ သစ္သီးခြက္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီးကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဒါကို ကေလးကေတြ႔ေတာ့ တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္သလို ငိုလည္းမငိုဘူး။
“ၾကည့္စမ္း… ဆံုး႐ႈံးသြားေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္သလို ငိုလည္းမငိုဘူး။ ဒီကေလးက ဘုန္းႀကီးဝင္စားတာလားမသိဘူး။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕အ႐ိုက္အရာကို သူအေမြဆက္ခံရပါမယ္။ သူ႔ကုိ တပည့္ေတာ္ ေတာမထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္း ကူညီပါ”
ဘုန္းႀကီးက ခဏေလာက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး စားပဲြေပၚက သစ္သီးခြက္ကိုယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူၾကြယ္ကို “လာ..ဘုန္းဘုန္းေနာက္လိုက္ခဲ့”လို႔ဆိုတယ္။
သူၾကြယ္ရဲ႕အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ကေလးသံုးေယာက္က တံခါးဝေ႐ွ႕မွာ ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ကေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ သစ္သီးခြက္ကိုၾကည့္လိုက္လုပ္တယ္။ သစ္သီးခြက္ထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီးသံုးလံုးနဲ႔ စပ်စ္သီးတစ္ခိုင္႐ွိေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ကေလးေတြကိုေခၚၿပီး တစ္ေယာက္ကို ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးေပးလိုက္တယ္။ ကေလးေတြက ဝမ္းသာအားရ ခ်က္ခ်င္းခြာစားလိုက္ၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ သူၾကြယ့္သားက လက္ဆန္႔ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးကိုလက္ညိဳးထုိးရင္း ထေအာ္ေတာ့တယ္။ သူၾကြယ္က စပ်စ္သီးကိုယူၿပီး “အဲတာက သားလံုးဝမႀကိဳက္တဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလ… ဒါက သားအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ စပ်စ္သီးပါ” လုိ႔ သားကိုေခ်ာ့တယ္။
ကေလးက စပ်စ္သီးကိုဖ်တ္ခနဲယူၿပီး စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚလြင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးကိုပဲ သူလက္ျဖန္႔ေတာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ကေလးသံုးေယာက္က ငွက္ေပ်ာသီးကို အျမန္စားလိုက္ၾကတယ္။ ငွက္ေပ်ာခံြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ေက်နပ္အားရစြာနဲ႔ သူၾကြယ္ရဲ႕သားကို ရယ္ျပလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သူၾကြယ့္သားက ႐ုတ္တရက္ ထေအာ္ငိုပါေတာ့တယ္။ သူၾကြယ္ေရာ၊ အခိုင္းအေစေတြပါ လန္႔ဖ်ပ္ကုန္ၾကတယ္။
“ခါတိုင္း သူ ငွက္ေပ်ာသီးလံုးဝမစားပါဘူး.. ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေန႔မွာ ငွက္ေပ်ာသီးေၾကာင့္ ငိုရတာပါလိမ့္”လို႔ သူၾကြယ္က ဝမ္းသာလႈပ္႐ွားတဲ့စိတ္နဲ႔ နားမလည္စြာေမးတယ္။
“ဒီေလာကမွာ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ဝမ္းနည္းေၾကကဲြျခင္းက ကိုယ္ဆံုး႐ႈံးသြားလို႔မဟုတ္ဘူး၊ တျခားသူ ရသြားလို႔ျဖစ္တယ္”လို႔ ဘုန္းႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးေလးျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
နာက်င္ေၾကကဲြျခင္းတစ္မ်ဳိးက မနာလိုမႈကေန ျဖစ္လာတာျဖစ္တယ္။
-----------
မူရင္းေရးသားသူ-- Zhāng dé fēn
မူရင္းလင့္ -- http://www.85nian.net/shenghuo/26956.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (The Chic မဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ)
