" ဟာေလလုယ "

download link.1 ( https://app.box.com/s/77uucaizfqhqjp0o1dcjqwwebnv881n4 )
link.2 { http://www.mediafire.com/…/%E1%80%9F%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%8… }

----------------A/B----------------D/E-----
( ကိုယ္ေတာ္ရွင္ေပးတဲ့ အသက္တာမ်ားစြာ
-----------E/Gb-------------------D/E-------A/B
ျပန္လည္ကာစဥ္းစားရင္း အသက္ရွင္လိုက္စမ္းပါ
----------A/B----------------D/E----
ဂုဏ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္း ေန႔စဥ္အသက္သာ
--------E/Gb--------------A/B
ေရတြက္ရင္းနဲ႔ ဟာေလလုယာ ) 2
A7-D-----------A-----------------E-----------A----------
ဒုကၡေရာက္တဲ့ေန႔ရက္ရွိသလို သုခေတြ႔မယ့္ ေန႔ရက္ရွိမယ္
D----------------A-------------------
ဝမ္းေျမာက္ျခင္းမ်ားေတြ႔ ၾကံဳရသလို
Bm----------------B7---------------------E
ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား တစ္ခါတစ္ေလၾကံဳႏိုင္တယ္
--------------A--------------D-------
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ီးမြမ္းလိုက္စမ္းပါ
-------------------E--------------------------D-----A
ကိုယ္ေတာ္ရွင္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေလာက္ ဒို႔မၾကမ္းပါ
A-----------------------------D----------
ရင္မွာေလေတြးၾကည့္ ခ်ီးမြမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္
---------------E-----------A
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ရရွိလိမ့္မယ္
A7-D-----A-----------------E---------A----------------
ဒုကၡထဲကခ်ီးမြမ္းျခင္းေတြ သုခထဲမွ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းေတြ
D---------------A------------------
ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းေတြ
Bm----------------------B7---------------E
ဘယ္အေျခအေနမဆို ရင္ဆိုင္အႏိုင္ယူကြယ္

Read More

ေဂါလေဂါသ

download link ( https://app.box.com/s/a21auljgl8oqlr8ecn99vllfv8ub6k80 )
link.2 { http://www.mediafire.com/…/%E1%80%B1%E1%80%82%E1%80%AB%E1%8… }

link.3 [ https://www.dropbox.com/…/%E1%80%B1%E1%80%82%E1%80%AB%E1%80… ]
*****A***********Dbm**********
V:1မုသားနဲ႔ စြဲခ်က္မ်ား ျပဳအားနဲ႔
*******D**************************Dm
႐ုိက္ခ်က္မ်ား ရက္စက္ေလေသာအခါ
*******A**************************E
တည္ၿငိမ္စြာ ေ၀ဒနာေတြၾကားမွာ

V:2 အသင္ ယုဒရဲ႕ဘုရင္လား
၀ုိင္း၀န္းျပက္ရယ္ၾက ဟားတုိက္ရယ္ေမာကာ
ကုိယ္ေတာ္ကုိ နာက်င္ေစၾကၿပီ

********A*******************************Dbm
PRE:ဒီလုိေ၀ဒနာ ဘယ္သူေတြအတြက္သာ
*****************D***********************B7
ယဇ္ပလႅင္ထက္မွာ သုိးသငယ္ေလးပမာ
*************E
အေသခံရရွာ

*********A**********************Dbm
CHO:ေဂါလေဂါသ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ
D**********************************Dm
ရက္ရက္စက္စက္ ဒဏ္ခ်က္ေတာ္မ်ား
**********A********************A*********
အသဲတဆတ္ဆတ္ခါ(နာ) မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါ
*******Gbm*Bm****************************E
စီရင္ျခင္းကုိ ႀကံဳလာေလမည္ ပလႅင္ျဖဴေရွ႕မွာ
A***************************Gbm
ယံုၾကည္သူေတြ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ကုိ
D****************Bm*****************E***************A
ကုိယ္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ထုိေသျခင္းအား ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီ
ထုိေသျခင္းကုိ ေအာင္ျမင္ေလၿပီ
A*********************************Dbm********D*********
(သံုးရက္ေျမာက္ထေျမာက္သည့္စကား သခၤ်ဳိင္းတံခါးဖြင့္
**************Dm***A
ေသျခင္းမာန္အား)

Read More

ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးသည္

download link .1 ( https://app.box.com/s/mmpu6py1jpljloiyy4xupkwbvhgekcnb )
link.2 { http://www.mediafire.com/…/%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%8A%E1%8… }

link.3 [ https://www.dropbox.com/…/%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%8A%E1%80… ]
------A--------------------E---
V:1 အခ်ိန္နာရီေတြ ေျပာင္းလဲ
Gbm---------------------Dbm
ကုိယ္ေတာ္ရွင္ ျပန္လာေတာ့မယ္
D----------------A
ဒီရာဇဝင္တြင္ဦးမယ္
D-------------------------
ဆုိင္းလင့္တဲ့ ေက်းဇူးေတာ္
A-----------------------E
ဘ၀သစ္သုိ႔ တြန္းပုိ႔ေလၿပီ
A----------------------E
ဒ႑ာရီ ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့
Gbm--------------------------Dbm
ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မေ၀းေတာ့
D---------------------------A
ရင္ခြင္ေတာ္ ခုိ၀င္နားၾကမယ္
D-----------------------------
မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပတပ်က္မွာ
A----------------------------E
လင္းလက္တဲ့တန္ခုိးမ်ားကုိစီး

-------------D--------------------A------------
CHO: ( ေရႊျပည္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ့္ခရီးသည္
D-------------------------------A------
ရင္ခုန္တယ္ ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္
Bm/D-------------------------
ႏွလံုးသားထဲ ၀မ္းေျမာက္စရာ
B7---------------------------------E
ဘုရားျမတ္ရဲ႕ဂတိသက္ေသစကား) 2

V:2 ေသသူေတြ ရွင္ျပန္ထမယ္
ရွင္သူေတြ ခႏၶာေျပာင္းလဲ
ကမၻာေျမရယ္ေနခ်င္ဦး
ရက္စက္တဲ့ ေလာကရဲ႕
သတင္းစကားမ်ား မၾကားသိႏုိင္ဘူး
ယံုၾကည္သူညီေနာင္မ်ားနဲ႔
တဖန္ဆင္တူ ျပန္ဆံုၾကဖုိ႔
ခ်ီေဆာင္ခ်ိန္ သူတကယ္ဆင္းသက္မယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သခင့္ရိပ္မွာ
ေႏြးေထြးမႈ အားသစ္ေတြျပည့္

Read More

လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ သန္းၾကြယ္သူေဌး

သူ႔ကို နယူးဂ်ာစီေန အေမရိကန္အိုင္းရစ္လူမ်ဳိး ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ သာမန္မိသားစုတစ္စုက ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ၂ဝ၁၁ခုႏွစ္မွာ သူ႔အသက္(၈ဝ)ျပည့္ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္းပါတဲ့အိမ္ေလးမွာ ဇနီးနဲ႔အတူ ငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။

နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ အဝတ္အစားေတြ သူ မဝတ္ဆင္ခဲ့ဖူးသလို သူ႔မ်က္မွန္ကတည္း ေဟာင္းႏြမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီကလည္း ေျမေအာက္ဘူတာတစ္ေနရာမွာ ဝယ္ခဲ့တဲ့နာရီျဖစ္တယ္။

အစားအေသာက္ေကာင္းေတြကို သူ မမက္ေမာခဲ့ပါဘူး။ သူႏွစ္သက္တဲ့အစားအစာက ေစ်းခ်ဳိတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်ိစ္ဆန္းဝွစ္ျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိဘူး။

ဘတ္စကားကိုပဲ သူအသံုးျပဳတယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္ကိုင္အိတ္ဟာလည္းအဝတ္စနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့အိတ္ပဲျဖစ္တယ္။
 တကယ္လို႔ သူနဲ႔အတူ စားေသာက္ဆိုင္သြားရင္ ကုန္က်စာရင္းကို စနစ္တက် သူစစ္ေဆးမွာကို သင္ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ သူ႔အိမ္မွာ ညအိပ္ညေန သင္အိပ္ခဲ့ရင္ မအိပ္ခင္ မီးပိတ္ပါလို႔ သူသတိေပးပါလိမ့္မယ္။
ဒီေလာက္ဆင္းရဲတဲ့ အေမရိကန္အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဘာမ်ားေျပာစရာရွိသလဲလို႔ သင္အံ့ၾသေကာင္း အံ့ၾသလိမ့္မယ္။ သူလုပ္ခဲ့သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ၾကည့္ရေအာင္.....
Cornell University အတြက္ သူလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေငြက စုစုေပါင္း ၅၈၈ မီလီယံ
California University အတြက္ သူလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေငြက စုစုေပါင္း ၁၂၅ မီလီယံ
Stanford University အတြက္ သူလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေငြက စုစုေပါင္း သန္း၆ဝ
အိုင္ယာလန္မွာ တကၠသိုလ္အသစ္ ၇ေက်ာင္းနဲ႔ ေျမာက္အိုင္ယာလန္မွာ ၂ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ တစ္ဘီလီယံကို သူလွဴဒါန္းခဲ့တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းကဲြကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ လက္မႈပစၥည္းေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ အၿပံဳးစစ္ဆင္ေရး "Operation Smile" ပရဟိတလုပ္ငန္းကို သူစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ေဆးဖိုးဝါးခေတြ ရွာေပးခဲ့တယ္။ အာဖရိကတိုက္အတြက္ပုလိပ္ေရာဂါနဲ႔အျခားေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား သူလွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔အထိ သူလွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ ေငြေၾကးေပါင္း ၄ဘီလီယံေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းဖို႔ ေငြေၾကး ၄ဘီလီယံ လ်ာထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။

သူကေတာ့သူကိုယ္တိုင္အတြက္မၾကည့္ဘဲအမ်ားအတြက္ၾကည့္သူ၊
 ေငြေၾကးရွာေဖြတာကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ ေငြေၾကးေတြကို လက္ဝယ္မထားတဲ့သူ "Chuck Feeney"ပဲျဖစ္ပါတယ္။
Chuck Feeney ဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလိုသူ မဟုတ္ပါဘူး။
သူဟာ အမည္မေဖာ္တဲ့အလွဴရွင္ျဖစ္တယ္။ သူဟာ ေငြေၾကး ၈ဘီလီယံပိုင္ဆိုင္တဲ့ The Atlantic Philanthropies ကို သူတည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ပရဟိတလုပ္ငန္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေမရိကန္ဥပေဒက ကင္းလြတ္ေအာင္ အေမရိကန္နဲ႔ေဝးတဲ့ Bermuda ကၽြန္းစုမွာ သြားေရာက္ တည္ေထာင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
လုပ္ငန္းကိုလည္း သူ႔နာမည္ျဖစ္တဲ့ Chuck Feeney ကို မေပးခဲ့တဲ့အျပင္ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြကိုလည္း ဘယ္သူ႔ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေၾကာင္း မေပါက္ၾကားေစခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင္႔ သူတို႔လုပ္ငန္းက လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေငြေတြမွာ သူ႔နာမည္ကို မွတ္တမ္းမတင္ခဲ့ၾကဘူး။

၁၉၉၇ခုႏွစ္ေရာက္မွ Chuck Feeney တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ Duty Free Shoppers Group ကို ျပင္သစ္ကနာမည္ႀကီးတဲ့ Bernard Arnault က ဝယ္ယူလိုက္မွ သူ႔ကို လူေတြသိခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီကုမၸဏီရဲ႕ အစုရွယ္ယာေတြကို The Atlantic Philanthropies
ထဲ သူအားလံုးလဲႊေျပာင္းခဲ့တယ္။ သူလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေငြေတြဟာ Macarthur ၊ Rockefeller တို႔တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ နာမည္ႀကီး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြထက္ ပိုမ်ားခဲ့ပါတယ္။
သူ ထင္ထင္ေပၚေပၚ မေနခဲ့ဘူး။ လွဴဒါန္းေငြေတြမွာလည္း နာမည္ကိုမေဖာ္ျပခဲ့ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္တည္ေထာင္ထားတဲ့ ၈ဘီလီယံတန္ The Atlantic Philanthropies ကိုေတာင္ သူ႔နာမည္နဲ႔တည္ေထာင္ဖို႔ ျငင္းခဲ့တယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွ လူေတြက သူ႔ကိုသိခဲ့ၾကတယ္။
သူဟာ တစ္ကမာၻလံုးကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေစခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ထင္ထင္ေပၚေပၚ မေနခ်င္သူတစ္ေယာက္ဟာ ထင္ေပၚလာခဲ့တယ္။
 ဒါေပမဲ့ သူတို႔အဖဲြ႔အစည္းက လွဴဒါန္းမယ့္အေၾကာင္းေတြကို သူတို႔မေၾကညာတတ္သလို အလွဴရွင္ဆိုတဲ့ စာတန္း၊ နာမည္ေတြ ကမည္းမထိုးဖို႔လည္း ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။
 သူလွဴဒါန္းတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြမွာ သူ႔နာမည္ကို ကမည္းမထိုးဖုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
"အေဆာက္အဦးေတြ ဘယ္သူေဆာက္တယ္၊ ဘယ္သူလွဴဒါန္းတယ္ဆိုတာ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက အေဆာက္အဦး ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးဖို႔ပဲ" လို႔ သူကဆိုခဲ့ပါတယ္။

Chuck Feeney က သူဟာ "အဝတ္အစားစုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အလွဴရွင္" လို႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။

သူရဲ႕ေခၽြတာမႈက လူေတြကို အံ့ၾသေစခဲ့တယ္။
သူဟာ အေဆာက္အဦးေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။
 ျပင္သစ္ နာမည္ႀကီးခရီးသြားေနရာေတြ၊ လန္ဒန္အဆင့္ျမင့္ေနရာေတြနဲ႔ နယူးေယာက္ပန္းၿခံ အနီးအနားေတြမွာ အဆင့္ျမင့္ အေဆာက္အဦးေပါင္း ၆ခုရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာ တစ္ခုမွ သူ႔အတြက္ သူခ်န္မထားခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဇနီးနဲ႔အတူ ဆန္ဖရန္စၥကိုေနရာတစ္ခုမွာ အိမ္ငွားေနထိုင္ၿပီး ဘတ္စကား၊ ေျမေအာက္ရထား၊ တကၠစီေတြကိုပဲ အသံုးျပဳေနခဲ့ပါတယ္။

Chuck Feeneyဟာ သူတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ Duty Freeဆိုင္ေတြကေန ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ အဝတ္အစားေတြကို မဝတ္ဆင္ခဲ့ပါဘူး။
သူစားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြဟာလည္း ဆင္းရဲသားဆန္လြန္းခဲ့ပါတယ္။
"နာမည္ႀကီး အဆင့္ျမင့္စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းတစ္နပ္ကို ေဒၚလာ(၁ဝဝ)နဲ႔ သင္စားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၅ေဒၚလာတန္တဲ့ ထမင္းတစ္နပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပည့္ဝမႈေတြေပးႏိုင္ပါတယ္" လို႔ Chuck Feeneyက ေျပာခဲ့ပါတယ္။

Chuck Feeneyမွာ သားသမီးငါးေယာက္ရွိၿပီး ဒီသားသမီးေတြဟာ ထူးျခားတဲ့အလုိလိုက္ျခင္း၊ ဥစၥာပစၥည္းေတြအေပၚ ဇိမ္ခံျခင္းေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ သူတို႔ဟာ စားေသာက္ဆိုင္၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရပါတယ္။ ကေလးေတြထဲက သမီးတစ္ေယာက္က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းအၾကာႀကီး ေျပာခဲ့မိလို႔ ဖုန္းခေဆာင္ရခ်ိန္မွာ Chuck Feeney ဟာ အိမ္ကဖုန္းကို ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကဖုန္းနံေဘးမွာလည္း လမ္းေဘးဖုန္း တည္ေနရာကို ေျမပံုဆဲြကပ္ထားခဲ့တယ္။ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဖုန္းခစာရြက္ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ စစခ်င္းမွာ သမီးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အားနာခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးဟာ Chuck Feeney လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ မွန္ကန္ေၾကာင္းေထာက္ခံခဲ့တယ္။
ဖခင္ရဲ႕ အမည္အေဖာ္တဲ့အလွဴေတြကိုလည္း သားသမီးေတြက ေထာက္ခံခဲ့ၾကၿပီး "အေဖ ဒီလိုလုပ္တာ နည္းနည္းေတာ့ထူးဆန္းေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ လွဴဒါန္းခံရသူေတြရဲ႕ အထူးတလည္ဆက္ဆံတာကို ကၽြန္မတို႔မခံရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဟာ တျခားလူေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္တယ္" လို႔ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။

The Atlantic Philanthropies ရဲ႕ အစည္းအေဝးမွတ္တမ္းတစ္ခုမွာ "သူေဌးေတြက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို ပရဟိတလုပ္ငန္းမွာ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အမည္မသိနဲ႔ ထင္ထင္ေပၚေပၚ မလွဴဒါန္းခဲ့ရင္ သူတို႔ရဲ႕ေနာင္မ်ဳိးဆက္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္" လို႔ ေရးခဲ့တယ္။ ထင္ထင္ေပၚေပၚ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကားၾကားေနခ်င္သူေတြနဲ႔စာရင္ Chuck Feeney က တမ်ဳိးတဘာသာ ထူးျခားတယ္၊ ဆိတ္ၿငိမ္တယ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။

Chuck Feeneyရဲ႕ အလွဴအတန္းေတြထဲမွာ "Operation Smile" လို႔ေခၚတဲ့လုပ္ငန္းတစ္ခုပါတယ္။ အဓိက,က ႏႈတ္ခမ္းကဲြကေလးသူငယ္ေတြကို ခဲြစိတ္ကုသေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါက ႏႈတ္ခမ္းခဲြစိတ္ကုသေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူဆံုခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးက ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔အုပ္ထားေပမယ့္ လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကိုေတာ့ မဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခဲြစိတ္ကုသၿပီးေနာက္ ေကာင္မေလးဟာ ၿပံဳးရယ္ေနၿပီး "ကၽြန္မရဲ႕ပံုစံက အရင္ကလို ရုပ္ဆိုးမေနေတာ့ဘူး"လို႔ ဆိုေနသေယာင္ရွိေနခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး Chuck Feeney
က "ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွ ဥစၥာပစၥည္းက တန္ဖိုးရွိလြန္းတယ္" လို႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ Chuck Feeney ဆီေလွ်ာက္လာၿပီး "မစၥတာရဲ႕ ပညာေတာ္သင္ဆုကို ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ေနပါၿပီ" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။
Chuck Feeneyဟာ ျပင္သစ္စကား၊ ဂ်ပန္စကားေတြကို ေကာင္းစြာေျပာႏိုင္ၿပီး ကမာၻ႔အရပ္ရပ္ ခရီးသြားရတာကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္မွာလည္း အလွဴဒါနေတြ သူျပဳလုပ္လွဴဒါန္းေလ့ရွိတယ္။ The Atlantic Philanthropies လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ဝန္းက်င္ဟာ ကမာၻ႔ဝန္းက်င္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဗီယက္နမ္ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ယာဥ္လမ္းစည္းကမ္းအလွဴေငြ၊ ၾသစေတးလ် ကင္ဆာရွာေဖြေရးအတြက္ လွဴဒါန္းေငြ၊ ဖိလစ္ပိုင္ မ်က္ႏွာခၽြတ္ယြင္းကေလးငယ္အတြက္ ပလပ္စတစ္ဆာဂ်င္ရီ လွဴဒါန္းေငြ စတာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
"လူေတြဟာ ေငြရွာၿပီး သူေဌးသူၾကြယ္လုပ္ၾကတယ္။ လူအမ်ားရဲ႕အာရံုကို ဖမ္းစားၾကတယ္။ လူေတြကို ဘာလုပ္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြမွာ ထည့္သြင္းလွဴဒါန္းတာဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပည့္စံုမႈ၊ ျပည့္ဝမႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္"
အခုေခတ္လက္ရွိ သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြျဖစ္တဲ့ ဘီလ္ဂိတ္၊ Warren Buffettတို႔ဟာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမွာ စံထားထိုက္တဲ့ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ Chuck Feeney ကေတာ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းမွာ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြအတြက္ သင္ယူေလ့လာသင့္တဲ့ ဆရာေကာင္းဆိုလည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။

အခုေလာေလာဆယ္ Chuck Feeneyမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွစ္ခု ရွိပါသတဲ့။ တစ္ခုက ၂ဝ၁၆ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ၄ဘီလီယံကို အကုန္လွဴဒါန္းခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ခါမွာ အဲဒီေငြထဲက ၄မီလီယံဟာ ကမာၻ႔အရပ္ရပ္က လိုအပ္သူေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္လွဴဒါန္းေငြေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ေနရာတိုင္းမွာ အကူအညီလိုသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးေၾကာင္း Chuck Feeney က ခန္႔မွန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွဴဒါန္းေငြေတြကို မၾကန္႔ၾကာေစခဲ့ပါဘူး။
"ဒီေငြေတြကို ကၽြန္ေတာ္မလွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္အေသေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ Chuck Feeney က အရယ္တစ္ဝက္နဲ႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုက သူေဌးသူၾကြယ္ေတြ စံနမူနာယူတတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
"ဘဝမွာေနထိုင္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသလို လွဴဒါန္းမႈေတြကိုလည္း လုပ္ပါ" လို႔ သူကဆိုပါတယ္။

သတင္းေထာက္ေတြက Chuck Feeneyကို ဘာေၾကာင့္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမခ်န္ဘဲ လွဴဒါန္းမႈေတြ လုပ္ေနသလဲလို႔ေမးေတာ့ Chuck Feeney က ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ ေျဖခဲ့ပါတယ္။
"အေလာင္းဝတ္တဲ့အဝတ္အစားမွာ အိတ္ကပ္မရွိလို႔ပါ" တဲ့.....
-----------
http://en.wikipedia.org/wiki/Chuck_Feeney
http://wn.com/Chuck_Feeney
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, May 19, 2011)

Read More

သားသမီးေတြနဲ႔ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာ အတူေနရမလဲ

(၃)ႏွစ္... သူ မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔ သန္သန္စြမ္းစြမ္း သူ႔ေနာက္ေက်ာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းနည္းတဲ့ ခံစားခ်က္က သင့္ရင္ထဲတိုးဝင္လာတယ္။ တစ္ေနကုန္ခဲြၿပီး ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္ကို သူအေျပးျပန္လာတယ္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး "ေမေမ... ေမေမကိုလြမ္းလိုက္တာ" လို႔ သူခၽြဲခၽြဲႏဲြ႔ႏဲြ႔ဆိုတယ္။ အဲဒီတခဏ သူ႔ကို ဖက္ထားတာဟာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဖက္ထားရတယ္လို႔ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားမိတယ္။

 (၅)ႏွစ္... သူ မူလတန္းတက္တဲ့ေန႔ ..ေက်ာင္းဝင္းထဲ သူေျခလွမ္းစခ်တဲ့ေန႔... ဒါဟာ အမွတ္တရေတြထဲက တန္ဖိုးရွိတဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘဝစာမ်က္ႏွာ အသစ္တစ္ရြက္ကို စလွန္တာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာလည္း သင့္ကို သူခဲြသြားမယ့္ပထမဆံုးေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ သင္နဲ႔ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ခဲြရတာကို သူက်င့္သားရသြားတယ္။ ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားတက္ရတာကို သူေပ်ာ္တယ္။ ဒါဟာ သူပိုႏွစ္သက္တဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ "ေမေမ... အိမ္မွာေနရတာ အရမ္းပ်င္းတာပဲ။ ကစားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိဘူး" လို႔ သူဆိုတယ္။

(၁ဝ)ႏွစ္.... သူ အလယ္တန္းေရာက္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕က အေဆာင္စေနၿပီ။ တစ္လ ဒါမွမဟုတ္ လအတန္ၾကာမွ အိမ္ကို သူတစ္ေခါက္ျပန္တယ္၊ လအေတာ္ၾကာမွ သူနဲ႔ သင္တစ္ခါဆုံရတယ္။ သင့္ကို သူ စ အားမကိုးေတာ့ဘူး။ သင့္အလုပ္ကို သူကူတယ္။ သူ႔အတြက္ သင္တစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္တာေတာင္ သူက "ေမေမ... သား ဘာသာလုပ္မယ္၊ သား ဘာသာလုပ္တတ္တယ္"လို႔ဆိုတယ္။ ဒီလိုစကားကိုၾကားေတာ့ "ငါတို႔ကို သားမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္" လို႔ သင္စိတ္ထဲ အမ်ဳိးအမည္မသိ ခံစားမႈမ်ဳိးခံစားမိတယ္။

(၁၇)ႏွစ္.... သင့္ကိုခဲြၿပီး သူတကၠသိုလ္သြားတက္ၿပီ။ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္လာတယ္။ သူျပန္လာခါနီး သူႀကိဳက္တာေတြ ႀကိဳတင္ဝယ္ျခမ္းထားလို႔ အိမ္ကေရခဲေသတၱာထဲမွာေတာင္ စားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြကို မ်က္ႏွာျပ၊ အျမန္နႈတ္ဆက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုဖို႔ သူထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ "ေမေမ... သား အိမ္ျပန္ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ ေမေမတို႔ စားႏွင့္လိုက္ပါ" ဆိုတဲ့စကားကို သင္မၾကားရဲဆံုး စကားျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

 သူေက်ာင္းၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေဝးတစ္ေနရာကို သူေရာက္သြားျပန္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ ပိုခက္သြားခဲ့ၿပီ။ အခြင့္ရလို႔ ျပန္လာေတာ့လည္း တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ေနၿပီး သူျပန္သြားျပန္တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သင္ေမွ်ာ္လင့္မိတာက သူတို႔ဆီက ဖုန္းျဖစ္တယ္။ "ေမေမ... သား ေနေကာင္းပါတယ္။ ေမေမလည္း က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္"ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သင္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒီေလာက္ေလးပဲ သင္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းၿပီး အရြယ္ေရာက္၊ အလုပ္အကိုင္ရွိေတာ့ သူၾကင္ယာလိုလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး သင့္ဆီကိုျပန္လာမယ့္ သူ႔အခ်ိန္တစ္ဝက္ကို သူ႔ေယာကၡေတြအတြက္ သူခဲြေပးလိုက္တယ္။ သူ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ပိုနည္းလာခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးသူ ႏွစ္ေယာက္ပဲေနရတာကို သင္က်င့္သားရသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ "ေမေမ... ဒီႏွစ္သစ္က်ရင္ သားတို႔အိမ္ျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ သူ႔ဆီကေန သင္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တယ္။

ေျမးရလာေတာ့ သင္ဟာ သူတို႔မိသားစု အေရအတြက္ထဲမွာ မပါခဲ့ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ မိသားစု၃ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မိသားစုnေယာက္လို႔ ဆိုတဲ့အထဲမွာ သင္တို႔ကို ေရတြက္မထားေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ဳိးကို သင္တေျဖးေျဖး က်င့္သားရသြားပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး မိသားစုဓာတ္ပံုကို လွန္ေလ်ာၾကည့္ရတာက သင့္အက်င့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သားသမီးေတြ ဘယ္ေရာက္ေနေန၊ ဘယ္ေလာက္ေဝးေနေန သူတို႔ဟာ သင္ရဲ႕မိသားစုထဲကတစ္ဦး အၿမဲျဖစ္ေနပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္... သားသမီးေတြ ကိုယ့္ေဘးနားရွိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါတေလ ကၽြန္မတို႔ၿငီးတြားတတ္ၾကတယ္။

သားသမီးေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ရတာ သိပ္မ်ားေၾကာင္း ညည္းတြားတယ္။
ညည သူတို႔ငိုလို႔ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေၾကာင္း ညည္းတြားတယ္။
ေျပာစကားကို သူတို႔နားမေထာင္ ဆိုးလြန္းတယ္လို႔ ညည္းတြားတယ္။
ျမန္ျမန္မႀကီးတတ္တဲ့ ကေလးဆိုးႀကီးလို႔ ညည္းတြားတယ္။
စိတ္ပူေအာင္၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားေအာင္ သူတို႔ဖ်ားနာလို႔ ညည္းတြားတယ္။
သူ႔တို႔ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရလို႔ အခ်ိန္၊ ေငြေၾကးကုန္ေၾကာင္း ညည္းတြားတယ္။
အဲဒီလို ညည္းတြားၿပီး ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္၊ အႏွစ္၂ဝေက်ာ္ေတာ့ သူတို႔ကို အနားမွာရွိေစခ်င္၊ ညည္းတြားခ်င္တာေတာင္ အခြင့္အေရး မရေတာ့ဘူး။ သားသမီးေတြက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းၾကတယ္။ သူတို႔က အခ်ိန္အခါတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးရင္ အဲဒီအခ်ိန္အခါက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အက်င့္ေတြကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္။

သူတို႔ကို ႏို႔ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏို႔မျဖတ္ခင္ကေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ မၾကာခဏ သတိရတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ပင္ပန္းတယ္၊ ေမာတယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ညိဳးေလးစုပ္ကစားေနတဲ့ သူတို႔ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက သူ႔လက္ေတြကို မၾကာခဏေဆးေပးရင္း ကၽြန္မတို႔ စိတ္ရႈပ္ခဲ့တယ္။
လူပ်ဳိေပါက္မွာ သူ႔အသံစေျပာင္းေတာ့ အရင္က သူ႔ရဲ႕ငယ္သံေလးကို ကၽြန္မတို႔ျပန္တမ္းတၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္က သူ႔ရဲ႕ခၽြဲႏဲြ႔သံေတြကို ကၽြန္မတို႔မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတို႔ကိုခဲြၿပီး သူတို႔ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ အရင္က ကၽြန္မတို႔နား သူတို႔တပူးပူးကပ္ခဲ့တာကို ကၽြန္မတို႔ျပန္လြမ္းမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္က ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ သူတို႔ေက်ာင္းေနရမလဲလို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြးခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကုန္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္က ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မတို႔အနားမွာ သားသမီးေတြရွိတဲ့အခ်ိန္က တန္ဖိုးရွိလြန္းသလို အနားမွာရွိႏိုင္ဖို႔ကလည္း ခက္တယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ သားသမီးေတြနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္ကို ကၽြန္မ ပိုတန္ဖိုးထားတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ သားသမီးေတြ ကၽြန္မတို႔အနားရွိေနခ်ိန္ကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလို သားသမီးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရလို႔လည္း ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း လူလားေျမာက္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သားသမီးေတြကို အေဖာ္ျပဳရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ပါေစ။ အိပ္ေရးမဝေနပါေစ။ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြေၾကးကုန္ ပင္ပန္းပါေစ သူတို႔အတြက္ ကၽြန္မ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ရဲခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့ ဆုလာဘ္ျဖစ္လို႔ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မတို႔ေဘးမွာ သူတို႔ရွိေနတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္း သူတို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ လွပတဲ့ အမွတ္တရလည္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ စိတ္ဖိအားမေပးဘူး။ ေနာက္ဆံမတင္းေစဘူး။ မဟန္႔တား မပိတ္ပင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ သြန္သင္မယ္၊ လမ္းညႊန္မယ္၊ အားအင္ေတြေပးမယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိဘဝတၱရားျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပ်ံသန္းေစခ်င္တယ္။
ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႔ကို ကၽြန္မမွာခ်င္တယ္။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းေတြ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့အခါ လမ္းတစ္လမ္းကိုေတာ့ အၿမဲသတိရေပးပါ။ အဲဒီလမ္းက သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပ၊ ေခ်ာမြတ္တဲ့လမ္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
-----------
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com/…/qinqingwen…/20101210/164312.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, May 04, 2011)

Read More

သံုးၿပီးသားလက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေလးေတြရဲ႕ အံ့ဖြယ္အသံုးဝင္ပံု

သံုးၿပီးသားလက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေလးေတြရဲ႕ အံ့ဖြယ္အသံုးဝင္ပံု
လစ္ပ္တန္တီးလို တစ္ခါေသာက္ လက္ဖက္ေျခာက္ အိတ္ေလးေတြဟာ သံုးၿပီးတာေတာင္မွ အက်ိဳးရွိတာေတြ ထပ္လုပ္ရတာမို႔ အျပည့္အဝ အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔အတြက္ လုပ္ၾကည့္ႏိုင္တာေလး တခ်ိဳ႕ကို မွ်ေဝ လိုက္ပါတယ္။

အနံ႔ဆိုးကင္းေစျခင္း
ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဟင္းေတြ၊ မုန္႔ေတြ အၾကာႀကီးသိမ္းထားၿပီး အနံ႔အသက္မေကာင္းဘူး ဆုိရင္ေတာ့ သံုးၿပီးသား လက္ဖက္ေျခာက္ အိတ္ေလးက အနံ႔ဆိုးေတြ စုပ္ထားႏိုင္သလို အမိႈက္ပံုးေအာက္ေျခနားမွာ ထားၿပီးေတာ့လည္း အနံ႔ဆိုးမထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

လက္အနံ႔ဆိုးေပ်ာက္ေစျခင္း
ငါး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီေတြကိုင္ၿပီး ဆပ္ျပာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဆးေဆး နံေနတုန္းပဲဆုိရင္ေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ ေဟာင္းေလးကိုဖြင့္ၿပီး ပြတ္ေဆးႏုိင္ပါတယ္။

အရြယ္တင္ေစျခင္း
ေရခ်ိဳးကန္ကို ေရေႏြးေႏြးေလးအျပည့္ထည့္ၿပီး သံုးၿပီးသား လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေလးတခ်ိဳ႕ စိမ္ထားၿပီး ေရခ်ိဳးမယ္ဆုိရင္ အေရျပားဆဲလ္ေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ကာကြယ္ႏုိင္သလို အရြယ္တင္ ႏုပ်ိဳေစပါတယ္။

ခံတြင္းနံ႔ကင္းေစျခင္း
အယ္လ္ကိုေဟာပါတဲ့ ခံတြင္းနံ႔ ေပ်ာက္ေဆးရည္ေတြဟာ ပလုတ္က်င္းၿပီးတဲ့အခါ ပါးစပ္ထဲမွာ ေျခာက္ၿပီး က်န္ခဲ့ေစေပမယ့္ သံုးၿပီးသား လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေလးကို ေရေႏြးဆူဆူနဲ႔ စိမ္ထားၿပီး ေအးသြားၿပီဆုိရင္ ပလုတ္က်င္းႏုိင္ၿပီး ခံတြင္းရွင္းေစပါတယ္။

ဆံပင္ေပ်ာ့ေဆးအျဖစ္သံုးႏိုင္ျခင္း
ေရေႏြးပူပူထဲမွာ သံုးၿပီးသား လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေတြ စိမ္ၿပီး ေအးလာၿပီဆုိရင္ ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့အခါ ဦးေရျပားေျခာက္တာ ကာကြယ္ေပးၿပီး ဆံသား ႏူးညံ့ေစပါတယ္။

ေျခေထာက္ႏူးညံ့ေစျခင္း
ဇလံု ခပ္ေသးေသးတစ္လံုးထဲမွာ လက္ဖက္ေျခာက္ အိတ္ေဟာင္းေတြထည့္ၿပီး စိမ္ထားပါ။ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ ေျခေထာက္ကို အသာစိမ္ထားရင္ ေျခေထာက္ႏူးညံ့ေစတဲ့အျပင္ အနံ႔ဆိုးလည္း ကင္းေစပါတယ္။

မ်က္ကြင္းညိဳသက္သာေစျခင္း
သံုးၿပီးသား လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲမွာ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာ ေအးခဲေအာင္ထားၿပီး မ်က္လံုးတစ္ဝိုက္ကို ကပ္ေပးရင္မ်က္ ကြင္းညိဳတာေတြ၊ မ်က္စိမို႔ေဖာင္းေနတာေတြကို သက္သာေစပါတယ္။

ဒဏ္ရာမ်ားကိုသက္သာေစျခင္း
တစ္ခုခုနဲ႔ေဆာင့္မိၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ရင္ လက္ဖက္ေျခာက္အိတ္ကို ေရခဲေသတၱာထဲ ခဏထည့္ထားၿပီး ဒဏ္ရာရတဲ့ ေနရာကို ကပ္ေပးရင္ ျမန္ျမန္ သက္သာေစပါတယ္။

မွန္ၾကည္ေစျခင္း
ဖန္ေတြ၊ မွန္ေတြကို ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေစခ်င္ရင္လည္း လက္ဖက္ေျခာက္ေအးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးႏိုင္ပါတယ္။

Credit : 7day Daily
က်န္းမာေရးသတင္းမ်ား

ေနေျခာက္လွန္းျပီး သနပ္ခါးထဲ ထည့္လိမ္းရင္ မ်က္ႏွာ ေပၚက အမဲစက္ေလး ေတြ မဲွ႕ေျခာက္ေတြ ေပ်ာက္တယ္။

Read More

အေမရိကန္ေက်ာင္းကား

ေ႐ွ႕တစ္ရက္က ကၽြန္မနဲ႔အလုပ္တူတူလုပ္သူတစ္ေယာက္က သတင္းတစ္ပုဒ္လာျပတယ္။
 Flushing လို႔ေခၚတဲ့ရပ္ကြက္ဖက္က ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခုေပါ့။ ၿပိဳင္ကားတစ္စီးနဲ႔ ေက်ာင္းကားတိုက္ေတာ့ၿပိဳင္ကားေပၚက ေကာင္မေလးပဲြခ်င္းၿပီး ေသသြားတဲ့
သတင္းပါ။ ေက်ာင္းကားနဲ႔တိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းတဲ့သူကႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ေတာ့ခံရမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ မေတာ္တဆယာဥ္တိုက္မႈက မၾကာခဏဆိုသလိုျဖစ္ေနတာမို႔ သတင္းကထူးျခားမႈမ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူျပတဲ့ သတင္းဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ကားခ်င္းတိုက္တာ ေက်ာင္းကားက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ၿပိဳင္ကားက ကားေခါင္းပိုင္းတစ္ခုလံုး မြမြေၾကသြားသလဲေပါ့။ 
သတင္း႐ွာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒီယာဥ္တိုက္မႈက မနက္သံုးနာရီေက်ာ္မွာျဖစ္တာ။ ၿပိဳင္ကားေမာင္းတဲ့သူက မူးေနၿပီး ရပ္ထားတဲ့ေက်ာင္းကားကို ဝင္တိုက္တာ။ ဟိုင္းေဝးေပၚမွာတိုက္တာမဟုတ္ဘဲ ရပ္ကြက္လမ္းထဲမွာပဲ တိုက္တာ။

 မိုင္ႏႈန္း ၂ဝ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ သူက ၃၃ နဲ႔ေမာင္းခဲ့တယ္။ ၃၃ ဆိုတာလည္း ဘယ္ေလာက္မွ ျမန္တာမဟုတ္ဘဲ ဘာလို႔ ေက်ာင္းကားက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ၿပိဳင္ကားက မြမြေၾကရသလဲဆိုၿပီး အေမရိကန္ေက်ာင္းကားအေၾကာင္းကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားလို႔ လိုက္႐ွာဖတ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။

 အေမရိကန္ေက်ာင္းကားအေၾကာင္း

အေမရိကန္ေက်ာင္းကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးအမ်ားနည္းတူကၽြန္မသိထားတဲ့အၾကမ္းဖ်င္း
အေၾကာင္းအရာက ဒီအဝါေရာင္ေက်ာင္းကားေတြဟာ လမ္းေပၚမွာ ထူးျခားတဲ့အခြင့္အေရးကိုရထားတဲ့ ကားျဖစ္တယ္။

သူေႏွးရင္ ကိုယ္လိုက္ေႏွးရတယ္၊ သူ႔ဆီက အဝါေရာင္မီး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းၿပီဆို ကိုယ္အ႐ွိန္ေလ်ာ့ေမာင္းရတယ္၊ သူ႔ဆီက အနီေရာင္မီးလင္းၿပီဆို ကိုယ့္ကားကိုရပ္ရတယ္။ တကယ္လို႔ သူမီးနီျပၿပီးရပ္ေနရက္နဲ႔ ကိုယ့္ကားကို အ႐ွိန္မေလ်ာ့ဘူး၊ မရပ္ဘူးဆိုရင္ ႀကီးေလးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ကို ခံရတယ္။

မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ကား၊ သမၼတကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဥပေဒကို လိုက္နာရပါတယ္။

လူေတြေျပာတာကေတာ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းကားေတြဟာ တင့္ကားလိုခိုင္ခံ့ၿပီး ထရပ္ကားလုိ အေျခခံထားသတဲ့။

သူ႔ရဲ႕လံုၿခံဳမႈက ႐ိုး႐ိုးကားရဲ႕အဆ၄ဝလို႔ဆိုတယ္။

 ဆီတိုင္ကီရဲ႕၄ စင္တီမီတာပတ္ပတ္လည္ကို သံခ်ပ္ကာကာထားတယ္။

ယာဥ္တုိက္မႈျဖစ္တဲ့အခါ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြမႈမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကားရဲ႕ခိုင္ခံ့မႈက သမၼတကားအဆင့္ေလာက္႐ွိပါသတဲ့။

 ခိုင္ခံ့မႈႏႈန္းကို ရထားနဲ႔တိုက္ၿပီး စမ္းသပ္ခံထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ထိုင္ခံုေတြကိုလည္း ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္တဲ့အခါ ထိခိုက္ဒဏ္ရာနည္းေအာင္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ေက်ာင္းသားတိုင္း ထိုင္ခံုေနရာ႐ွိရပါတယ္။

 ေက်ာင္းကားကို အဝါေရာင္သတ္မွတ္ရျခင္းက ညအခါ၊ ျမဴေတြပိတ္ဆို႔တဲ့အခါ၊ မႈန္႐ီဝိုးတဝါးအခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထုၾကားထဲက ထိုးေဖာက္ျမင္ရဖို႔ျဖစ္တယ္။

 ကားကို ACD အမ်ဳိးအစားသံုးမ်ဳိးခဲြထားၿပီး အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ Dအမ်ဳိးအစားက အေလးခ်ိန္၁၆တန္႐ွိတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေရႀကီးေနတဲ့ေခ်ာင္းကိုေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါသတဲ့။

ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းကားေတြကို သမၼတကားနီးနီး ခိုင္ခံ့ေအာင္လုပ္ထားသလဲ။

 ဘာျဖစ္လို႔ တျခားကားေတြထက္ ထူးျခားတဲ့အခြင့္အေရးရထားသလဲ။
 ဘာျဖစ္လို႔ သူမီးနီျပ stop ဆိုင္းျပတာနဲ႔ ကိုယ့္ကားကိုရပ္ရသလဲ....

အေျဖက႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ ...
ကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားကေလးသူငယ္ေတြပါလို႔.. ဒီကေလးေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္းရတနာျဖစ္လာမယ့္ သူေတြမို႔ပါတဲ့။
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕လံုၿခံဳစိတ္ခ်မႈကို အစိုးရက အျပည့္အဝ အကာအကြယ္ေပးထားပါတယ္။
ေက်ာင္းကားေတြ႔တာနဲ႔ အ႐ွိန္ေလ်ာ့တန္ေလ်ာ့ ရပ္တန္ရပ္ ကားတိုင္းလိုက္နာၾကရပါတယ္..

https://www.youtube.com/watch?v=PVGxSbpn5ho

ပံုထဲက ဝဲမွယာ..
အဂၤလန္ေက်ာင္းကား.. ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ျဖစ္သမွ်အားလံုး ေက်ာင္းကားတာဝန္ယူရတယ္တဲ့။
အေမရိကန္ေက်ာင္းကား... လံုၿခံဳမႈက ကိုယ္ပိုင္ကားရဲ႕အဆ ၄ဝ။
ဂ်ပန္ေက်ာင္းကား...
ကေနဒါေက်ာင္းကား... ေက်ာင္းကားဥပေဒကိုခ်ဳိးေဖာက္ရင္ ႀကီးေလးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ခံရတယ္။ ေက်ာင္းကားက အလံုၿခံဳအစိတ္ခ်ရဆံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးပါတဲ့။ ေသဆံုးႏႈန္းက သုညလို႔ဆိုတယ္။
ျပင္သစ္ေက်ာင္းကား... ျပည္နယ္အဆင့္လိုင္စင္႐ွိမွ ေမာင္းခြင့္ရွိပါသတဲ့။
ဂ်ာမဏီေက်ာင္းကား.. ေက်ာင္းကားက မီးနီ၊ မီးဝါျပထားရင္ ကားကိုမေက်ာ္ရ။

  ေက်ာင္းကားေမာင္းတဲ့သူကလည္း ကားထဲမွာကေလးေတြပါေတာ့ သတိနဲ႔ေမာင္းရတယ္။ သူ႔ဖက္ကတျခားကားကိုစတိုက္ရင္ ႀကီးေလးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကားေမာင္းသူေတြ ပိုတာဝန္႐ွိ၊ ပိုသတိထားေမာင္းၾကရတယ္။

99 sanay FB မွကူးယူပါကည္။ 

Read More

သားအိမ္ကင္ဆာေပ်ာက္တဲ့ ကမ္းေဇာ္ဆီ

ကမ္းေဇာ္ပင္ကို အဂၤလိပ္လို Mahua Tree ဟု ေခၚဆိုျပီး ျမန္မာလို ကမ္းေဇာ္ပင္၊ ေတာင္မင္းဂြတ္ပင္ စသျဖင့္ ေခၚၾကသည္။

 ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေအာင္ ရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ အပင္ၾကီးမ်ိဳးျဖစ္ျပီး
ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းေဒသ ျမိတ္၊ ထား၀ယ္၊ ေကာ့ေသာင္းတို့ဘက္တြင္ မ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ၾကသည္။ အိႏၵိယ၊ နီေပါ၊ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားတို့မွာလည္း ရွိၾကသည္။

ကမ္းေဇာ္ဆီကို ကမ္းေဇာ္ပင္၏ အသီးမ်ားမွ အဆီထုတ္ယူျခင္း ျဖစ္သည္။ ကမ္းေဇာ္ဆီ၏ အနံ့သည္ ဂ်ပိုးအနံ့ႏွင့္ တူပါသည္။ ယခုအခါ ကမ္းေဇာ္ဆီကို ဆိုင္မ်ားတြင္ ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ၾကပါျပီ။
သားအိမ္ကင္ဆာျဖစ္၍ ခြဲစိပ္ကုသရမည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ မခြဲစိပ္ရပဲ ကမ္းေဇာ္ဆီျဖင့္ ကုသခဲ့ရာ လံုး၀ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ပါသည္။

ကမ္းေဇာ္ဆီစစ္စစ္ျဖင့္ ကုသလွ်င္ သားအိမ္ကင္ဆာအျပင္၊ ရင္သားကင္ဆာ၊ မီးယပ္ေရာဂါမ်ားကိုပါ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏုိင္ေၾကာင္း ျမိတ္ခရိုင္တိုင္းရင္းေဆးဦးစီးဌာနမွ တင္ျပထားပါသည္။

ထို့အျပင္ ကမ္းေဇာ္ဆီကို ထိခိုက္ရွနာ၊ ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာ၊ အဆစ္ျမစ္ေရာင္ေဂါရာ၊ လိပ္ေခါင္း၊ ဒူလာ၊ ၀မ္းကိုက္၊ အစာမေၾက ေရာဂါမ်ားအတြက္လည္း အသံုးျပဳႏုိင္ပါသည္။

ကင္ဆာေရာဂါမ်ားအတြက္ ကမ္းေဇာ္ဆီအစစ္အမွန္ကို ရပါက လက္ဖက္ဇြန္း ၁ဇြန္းခန့္ကို တစ္ရက္ ၂ ၾကိမ္ ေသာက္သံုးေပးႏိုင္ပါသည္။ ထမင္းပူပူ၊ ပဲျပဳတ္တို့ႏွင့္လည္း ႏွယ္စားႏိုင္ပါသည္။

ထိခိုက္ရွနာ ဒဏ္ရာမ်ားအတြက္ ဒဏ္ရာေပၚကို အဆီလိမ္းေပးရံုမွ်ျဖင့္ ၃ ရက္အတြင္း အနာမ်ား က်က္သြားျပီး တစ္ပတ္အတြင္း လံုး၀ ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ပါသည္။

ယခုအခါတြင္ ကမ္းေဇာ္ဆီ၏ ေဆးဖက္၀င္ပံုမ်ားကို သိရွိလာၾကသည့္အတြက္ အျပိဳင္အဆုိင္ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနလာကာ ေစ်းကြက္တြင္ အတုအပႏွင့္ အေရာအေႏွာမ်ားေပၚေပါက္ေနျပီး လိမ္းေဆးအတြက္ဆိုလွ်င္ အေရာအေႏွာပါေသာ္လည္း ေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကင္ဆာအတြက္ဆိုပါလွ်င္ အစစ္အမွန္ကိုသာ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ကာ ၀ယ္ယူသံုးစြဲသင့္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ပါသည္။

အမ်ိဳးသမီးအမ်ားအျပားတြင္ ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ျပီး ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားလြန္းေသာ သားအိမ္ေခါင္းကင္ဆာကို မခြဲမစိပ္ရပဲ သဘာ၀ေဆးျဖင့္ ကုသႏိုင္ေစရန္ ေစတနာျဖင့္ ေရးသားမွ်ေ၀ေပးလုိက္ပါသည္။

ဦးေစာႏြဲ့ေနဆိုင္(တိုင္းခမ္းတီ)
ကိုးကား - mahuae.htm ေပါက္ေပါက္
Saw Noi Nay Saing - Putao

Read More

"ဒီမိုကေရစီရဲ႕ညိႇဳ႕ဓာတ္"

၁၉၉၉ခုႏွစ္မွာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ဗဟုိမီးရထားဘူတာ႐ံုသစ္စီမံကိန္း တရားဝင္အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဖြင့္ပဲြအခမ္းအနားတစ္ခု က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ေနတဲ့ ကလင္တန္လည္းပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဦးက ဒီစီမံကိန္းကို အင္တိုက္အားတိုက္လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တဲ့ နယူးေယာက္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Moynihanျဖစ္ပါတယ္။
အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့တည္ေနရာက ခန္႔နားထည္ဝါတဲ့ ဟိုတယ္ႀကီးမွာမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဗဟုိမီးရထားဘူတာ႐ံုေဟာင္းထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မ်ားျပားလွတဲ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြ ဝင္ဆန္႔ဖို႔အတြက္ ဘူတာ႐ံုေဟာင္းထဲမွာေနရာ႐ွာၾကေတာ့ စာတိုက္ဌာနေနရာပဲ႐ွိတာကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကနံရံေတြဟာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ေဆးမင္ေတြနဲ႔ ျခယ္သထားပါေသးတယ္။
အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ေန႔မွာ နယူးေယာက္ျပည္နယ္က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ဒီဘူတာ႐ံုသစ္ႀကီးအတြက္ ဒီဇိုင္းဆဲြေဆာက္လုပ္မယ့္သူေတြ၊ ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကတဲ့အဖဲြ႔အစည္းေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္အမတ္Moynihan က စင္ျမင့္ထက္တက္ၿပီး စကားစေျပာခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြက ထိုင္ခံုေနာက္မွီၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိဖို႔ ကိုယ္ဟန္ေတြကိုျပင္ဆင္ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Moynihan က စကားကို လိုရင္းတို႐ွင္းနဲ႔ တစ္မိနစ္ခန္႔သာေျပာၿပီး အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရာက္႐ွိလာတဲ့ဧည့္သည္ေတာ္ေတြအားလံုးက သူ႔ကိုလက္ခုပ္ၾသဘာခ်ီးျမႇင့္ၿပီး စင္ျမင့္ထက္တက္လာမယ့္ ကလင္တန္ကို ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကပါတယ္။
ကလင္တန္က စကားစေျပာတာနဲ႔ Moynihanလႊတ္ေတာ္အမတ္ရဲ႕ေဟာေျပာမႈကတိုလြန္းလို႔ အံ့ၾသရေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဘူတာ႐ံုသစ္ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ ေ႐ွ႕အေခါက္က Moynihanနဲ႔သူ ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္တုန္းက Moynihanဟာ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး အေသးစိတ္႐ွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘူတာ႐ံုေဟာင္းကုိဖ်က္သိမ္းဖို႔ တာဝန္ယူမယ့္လူရဲ႕ နာမည္အျပည့္အစံုကိုေတာင္ ေျပာျပခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကလင္တန္ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ဧည့္ပရိသတ္အားလံုး ပဲြက်ခဲ့ၾကတယ္။

ဆက္ၿပီး ကလင္တန္က “Moynihanလႊတ္ေတာ္အမတ္ရဲ႕ စကားေျပာတဲ့အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသြားပါၿပီ။ သူလိုတာကို စိတ္အလိုတက်နဲ႔ဆႏၵ႐ွိ႐ွိရေလ သူဟာ စကားကို တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲေျပာေလျဖစ္တယ္”လို႔ေျပာေတာ့ ခန္းမတစ္ခုလံုး ပဲြက်သြားျပန္ပါတယ္။
အခမ္းအနားက်င္းပၿပီးေနာက္ ကလင္တန္က ဘူတာ႐ံုသစ္ရဲ႕ပံုစံကို အေသးစိတ္ၾကည့္႐ႈခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ဇာတိေျမဘူတာ႐ံုဆီအေျပးသြားၿပီး မီးရထားေတြသြားၾကည့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား မီးရထားစီးၾကသလဲဆိုတာကုိ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အခမ္းအနားကေန သူထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။

သမၼတၾကြေရာက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လမ္းေတြမွာ ယာဥ္သြားယာဥ္လာထိန္းသိမ္းမႈေတြ႐ွိခဲ့ၿပီး ကားေတြပိတ္ဆို႔ပါေတာ့တယ္။ တကၠစီတစ္စီးက ရဲဝန္ထမ္းတစ္ဦးေ႐ွ႕ျဖတ္ေတာ့ ကားမွန္ကိုခ်ၿပီး မေက်နပ္တဲ့ေလသံနဲ႔ “ေဟ့ အထဲမွာဟိုေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. စာလာထည့္တာလား”လို႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။

ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ လူကိုဆဲြေဆာင္ႏိုင္မႈျဖစ္တယ္။ ဂုဏ္က်က္သေရထည္ဝါမႈေတြ မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိဘူး။ အေသက်က္ထားတဲ့ မေျပာမေနရစကားေတြ ေဟာေျပာမသြားခဲ့ဘူး။

လူရဲ႕သဘာဝတုန္႔ျပန္မႈေတြ၊ ေပါ့ပါးရယ္႐ႊင္ဖြယ္စရာေတြသာ မ်ားမ်ားစားစားပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
အေရးအပါဆံုးဒီမိုကေရစီရဲ႕ဆဲြေဆာင္မႈက တကၠစီသမားတစ္ဦးကလည္း သူဟာ သမၼတနဲ႔တန္းတူညီမွ်ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီသမၼတကို ေၾကာက္႐ြံ႕စရာမလိုဘူး၊ မုန္းတီးနာက်ည္းစရာမလိုဘူး၊ ခ်ီးမြမ္းေျမွာက္ပင့္စရာမလိုဘူး၊ ဆဲဆိုက်ိန္းေမာင္းစရာလည္းမလိုဘူး။ ဟာသဉာဏ္ပါတဲ့စကားတစ္ခြန္းေလးပါပဲ “ေဟ့ အထဲမွာဟိုေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. စာလာထည့္တာလား”… ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ညိႇဳ႕ဓာတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
---------
မူရင္းေရးသားသူ -- Yang Chao (2014ခုႏွစ္ အမွတ္စဥ္2 , Readers မဂၢဇင္းမွ)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန

Read More

ကြၽန္ေတာ္နားမလည္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

(၁) ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လူလားေျမာက္တဲ့အရြယ္ ဘယ္တုန္းကစခဲ့တာလဲ..
အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ဦးခင္ေဇာ္ထားခဲ့တဲ့ေန႔က စခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေဖပါ။ မွတ္မိစအရြယ္တည္းက သူ႔ကို "အေဖ"လို႔ ကြၽန္ေတာ္မေခၚခဲ့ဖူးဘူး။ ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို စကားလံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႔ ေဖာ္ညႊန္းလို႔ရတယ္။ အဲဒီစကားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲ၊ အေသြးသားထဲ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္။---- "မုန္းတယ္"
ကြၽန္ေတာ္ မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ရည္းစားဦးနဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္ျပန္ဆံုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစ ဦးခင္ေဇာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ညမကူးခဲ့ေတာ့ဘူး။
ခ်မ္းေအးတဲ့ညတစ္ညမွာ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာကေန ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္န႔ဲ အေမစကားေျပာေနတဲ့အသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ လန္႔ႏိုးသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး တံခါးၾကားကေန အျပင္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔တယ္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဦးခင္ေဇာ္ေျပာတဲ့စကားကို အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ အေမက "ကြာရွင္းဖို႔ကိစၥ ရွင္မေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေျပာရတာလဲ၊ ကြၽန္မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ။ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္ေပးပါ့မယ္"
အေမ့စကားေၾကာင့္ ဦးခင္ေဇာ္ တစ္လွည့္ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ လံုးေထြးစုပံုထားတဲ့ေလေတြကို ပါးစပ္ထဲကေန ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား မႈတ္ထုတ္ရင္း "သူ႔မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ။ သူအသက္ (၄ဝ)နီးေနၿပီ။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးပဲ"
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္ ညထမင္းစားဝိုင္းမွာ အေမက ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။
"သားအေဖနဲ႔ အေမကြာရွင္းလိုက္ၿပီ။ ဒီလိုလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး သားလူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီအိမ္က တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက္်ားသားျဖစ္သြားၿပီေနာ္"
အေမေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သန္မာႀကံ့ခိုင္ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ပံုစံမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ လိမၼာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကေန လူဆိုးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ၿငီးေငြ႔ခဲ့သလို အိမ္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မျပန္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေတြးေတာဖို႔ကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္က ကြန္ျပဴတာဂိမ္း ကစားတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၁၅)ႏွစ္၊ အထက္တန္း စတက္တဲ့ႏွစ္....
အရင္က အေမ့အၾကည့္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့သား၊ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္တဲ့သား၊ ပညာလိုလားတဲ့သား၊ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အလံုးစံုမွီခိုႏိုင္မယ့္သားလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ..
"သား... ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ" အေမက မ်က္ရည္ရဲႊလဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး အေမ... သား လူလားေျမာက္ခဲ့လို႔ ျဖစ္မယ္"
(၂)
ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ဦးခင္ေဇာ္လည္းၾကားတယ္။ "အဲဒီလူ" ကို ကြၽန္ေတာ္လံုးဝမျမင္ခ်င္ဘူးလို႔ အေမကို ကြၽန္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာထားလို႔ လစဥ္လတိုင္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္ပို႔ေပးတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြကို ဘဏ္ကေနပဲ ဦးခင္ေဇာ္လဲႊေပးေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေက်ာင္းတံခါးဝမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာရွာတတ္တဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာထားတင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုပ္ပစ္တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲလာရွာေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွေတာ့ လာမေျပာဘူး။ အစပထမေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္က မိဘလူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကို သြန္သင္ဆံုးမတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္အတြက္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ရင္ထဲခ်ဳပ္တည္းထားရတဲ့ စိတ္အားငယ္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအားငယ္မႈေတြ ေပါက္ကဲြတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကံဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာေမးပဲြက်ေၾကာင္း အေမကို ေက်ာင္းက အေၾကာင္းၾကားစာပို႔ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားမို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ အေမျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ဆူႏိုင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အေမျပန္ေရာက္ေတာ့ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူတယ္။ ရိုက္လည္းရိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဝင္ဝင္လာခ်င္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဦးခင္ေဇာ္ကေျပာတယ္။
"ေက်ာင္းဆရာရဲ႕သား စာေမးပဲြက်လို႔ အရွက္ရသြားတာေပါ့ ဟုတ္လား"
ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ေလွာင္လိုက္တယ္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေၾကာေတြတင္းမာလာတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္မေနခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က နည္းနည္းပိန္တယ္ဆိုေပမယ့္ အရပ္ကေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အားက သူ႔ကို႐ႈံးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္။
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕လက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖည့္ေလ်ာ့လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာကေနခ်ာခနဲ သူလွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ တံခါးဝနားေရာက္ေတာ့ ေနာက္လွည့္ၿပီး....
"မင္းအၾကည့္မွာ ငါဟာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒီေလာကႀကီးမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကိုသူတို႔ခ်စ္တာ ငါေတာ္လို႔။ ငါအသံုးမက်တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခင္ေအာင္ ငါမလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုယ္မင္းၾကည့္စမ္း။ ငါ့တစ္ဝက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ငါတက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို မင္းရေအာင္တက္ႏိုင္လား၊ မိန္းမေတြ မင္းကိုခ်စ္ႏိုင္လား၊ အခုအခ်ိန္မွာ မင္းက ငါ့ကိုအေဖလို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး။ ငါက ပိုၿပီးေတာင္ မင္းကို သားလို႔မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး သိလား"
တံခါးကို ဝုန္းကနဲဆဲြပိတ္ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္လူလားေျမာက္ျခင္းက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အခ်ိန္ေစာၿပီး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။
(၂)ႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အမွတ္ထက္ အမွတ္(၂ဝ)ေက်ာ္ပိုၿပီး ဦးခင္ေဇာ္တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူမေျပာခင္ ကြၽန္ေတာ္အရင္ဆံုး စကားစတယ္။ အဲဒီစကားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ရက္အေတာ္ၾကာေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။
"ဘဝင္မျမင့္နဲ႔။ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဒီတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔မထင္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္တာ ကြၽန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခ်င္လို႔၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လံုးဝမပတ္သက္ခ်င္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ (၁၈)ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ကစ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေထာက္အပံ့ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ မလိုေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းလခနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အသံုးစရိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရွာမယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ေတာ့"
မ်က္စိကို ဖြင့္ခ်ည္မွိတ္ခ်ည္နဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္နာက်င္ေနခဲ့တယ္။ ေငြစုစာအုပ္တစ္အုပ္ထားခဲ့ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္က ခ်ိနဲ႔လို႔၊ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္လို႔... ေငြစုစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဆဲြၿဖဲပစ္လုိက္တယ္။
ေက်ာင္းတက္ရင္း ေခ်းေငြ(Student Loans)ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တယ္။ ပညာသင္ဆုရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအားရက္မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို "အသည္းအသန္" ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ တင္စားရလိမ့္မယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေနာင္တမရခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေတြ တစ္ေန႔နဲ႔တစ္ေန႔ မတူခဲ့ေတာ့ဘူး။ ႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါရွိတယ္လို႔ ေျပာမရေပမယ့္ ဆီးေအာင့္ၿပီး မၾကာခဏဆီးသြားတတ္တယ္။ အေပါ့သြားခ်င္ေပမယ့္ အိမ္သာေရာက္ရင္ ဆီးမရွိျဖစ္တတ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႏြမ္းလ်တယ္လို႔ မၾကာခဏခံစားရတယ္။ အဆိုးဆံုးက ဒူးေတြအားေပ်ာ့ၿပီး ထိုင္မရ ထမရျဖစ္တတ္တယ္။ အရင္တုန္းက ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ဒူးနဲ႔လက္ေတြတုန္ၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလိုေပါ့။
အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဆးရံုေခၚၿပီး စစ္ေဆးခိုင္းတယ္။ ေက်ာက္ကပ္အထူးကုမွာ ကြၽန္ေတာ့္အသက္အရြယ္လို ငယ္ရြယ္တဲ့လူမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ရွက္လို႔ ေဆးစစ္ၿပီး ေဆးရံုေရွ႕ပန္းၿခံမွာ အေမ့ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စစ္ေဆးထားတဲ့ အေျဖလႊာကိုကုိင္ၿပီး မ်က္ႏွာေပၚက စိုးရိမ္စိတ္ကို ဖံုးဖိမထားႏိုင္တဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္စိတ္လည္း လႈပ္ရွားလာမိတယ္။
"ေတာ္ေသးတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခြၽတ္ယြင္းမႈျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းမႈက ပိုဆိုးတယ္၊ ကုရခက္တယ္လို႔ သားေဖေဖကေျပာတယ္"
"သားေနမေကာင္းတာကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလူႀကီးကို ေျပာျပရတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ေဒါသတႀကီးေအာ္ေတာ့ အေမ့ပါးစပ္က တစ္ခုခုေျပာဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ အေမ့ေစတနာကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ကုသခက တစ္နာရီကို (၂ဝဝ) လို႔ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကုတဲ့ ဆရာဝန္က သေဘာေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေရာဂါကို "စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ေရာဂါ" လို႔ဆိုတယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားလို႔ ဆီးပူဆီးနာျဖစ္ၿပီး အင္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေရာဂါအစက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေဖရဲ႕ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ဆိုင္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ျမင္ၿပီး စိုးရိမ္မႈေတြမ်ားေနလို႔ လို႔ဆိုတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္အာရံုမွာ ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
(၃)
တကယ္လို႔ အဲဒီစိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ေျပာခ်က္အရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာမက်န္းမာတာက ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္၊ ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္က ဦးခင္ေဇာ္အေပၚျပဳမူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အျပဳအမူအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မသိစိတ္က အျပစ္တစ္ခုလိုျမင္ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုေဖ်ာက္ႏိုင္မွ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စိတ္က ေပ်ာက္သြားႏိုင္မယ္၊ ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာလာႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးဖို႔ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္ ဖ်ားပါၿပီ။ ဖ်ားတာမွ ရိုးရိုးဖ်ားတာမဟုတ္ဘဲ ဆီးခ်ဳပ္ေရာဂါလို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကုသဖို႔အတြက္ နည္းတစ္နည္းပဲရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးရမယ္တဲ့.....
ဘယ္သူက သူ႔ကိုေက်ာက္ကပ္လွဴမွာလဲ၊ သူက ထီးထီးေနခဲ့သူ၊ သူရဲ႕ရည္းစားဦး.. မဟုတ္ေသးဘူး.. အခုသူရဲ႕လက္ရွိ ဇနီးမယားလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ႔ဇနီးက လွဴဖို႔စိတ္ရွိေပမယ့္ အမ်ဳိးအစားမတူလို႔ လွဴမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီသတင္းကို အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္။ အေမကို ကြၽန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"အေမ... သူ႔အတြက္ ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ အေမစိတ္ကူးေနတာလား" လို႔ေမးတယ္။ အေမဘာမွ မေျပာဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုပဲၾကည့္ေနတယ္။ အေမရဲ႕အၾကည့္က နက္နဲလြန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းမတတ္ခဲ့ဘူး။
"အေမ.. သြားမလွဴနဲ႔ေနာ္။ အေမသူ႔ကို မုန္းသင့္တယ္။ လွဴမယ့္လွဴ ကြၽန္ေတာ္ပဲ သြားလွဴသင့္တယ္"
ရင္ထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္၊ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲ အံ့ၾသဝမ္းသာတဲ့အရိပ္ လက္ခနဲထေတာက္သြားၿပီး "တကယ္လား၊ သား သြားမွာလား" လို႔ေမးတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈတစ္ခုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနမိတယ္။ အေမဟာအခုခ်ိန္ထိ သူ႔အေပၚသစၥာမဲ့ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ သူနဲ႔အတူေနတဲ့ သားထက္ေတာင္ အခ်စ္ပိုခဲ့ေသးတယ္။
မခဲြစိတ္ခင္ ဦးခင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ တျခားကုတင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
"သား..." အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေအာ္တဲ့သူ႔အသံက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္....
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္လိုက္တာ.. မ်က္စိေတြလည္း ေယာင္အမ္းလို႔... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို လံုးဝမၾကည့္ခဲ့ဘူး။
ဒါဟာ အေၾကြးဆပ္ေနတာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေသြးအသားေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ဒီလူႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားကို ျပန္ေပးဆပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ေပးၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္လြတ္လပ္ၿပီ၊ စိတ္ေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ေတြမွန္ကန္ခဲ့တယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္း ေလ်ာ့သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းခဲ့တယ္။ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ထင္ထားတဲ့အရာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။ ဒါကလည္း ေက်ာင္းေဆာင္မေနဘဲ အိမ္မွာအေမနဲ႔ အတူေနတာနဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာဝန္ေပးတဲ့ေဆးေတြ ကြၽန္ေတာ္မွန္မွန္ေသာက္ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္။
------

ဘဲြ႔ရၿပီးေနာက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလ်ာေလ်ာရွဴရွဴ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ အလုပ္စတက္တဲ့ေန႔က ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ ေဆးစစ္ရတယ္။ စစ္ေဆးခန္းမွာ ဆရာဝန္က "ခင္ဗ်ား ေက်ာက္ကပ္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲြစိတ္ဖူးတာလား" လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
ဆရာဝန္အေမးကို ကြၽန္ေတာ္ "အင္း" တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ား က်န္းမာတာျမန္သားပဲ။ Anti-rejectionေဆးေတြလည္း သိပ္ေသာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုယ္ေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းက လုပ္ေဆာင္မႈအရမ္းေကာင္းတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေသြးေတာ္သားစပ္သူရဲ႕ေက်ာက္ကပ္ျဖစ္ရမယ္"
ေဆးရံုကေန ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုထြက္လာခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ အေမဝွက္ထားတဲ့ သားေရေသတၱာကို ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ေသတၱာထဲမွာ ခြါထားတဲ့ ေဆးတံဆိပ္ေတြ၊ ေဆးအညြန္းေတြ အမ်ားႀကီး.. တကယ္ေတာ့ အေမက Anti-rejection ေဆးတံဆိပ္ေတြကိုခြါၿပီး စိတ္က်ေဆးတံဆိပ္ေတြ ျပန္ကပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေဆးေတြၾကားထဲမွာ သေဘာတူခဲြစိတ္စာခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့စာခ်ဳပ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ႏွစ္က ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ ခဲြစိတ္ခဲ့တဲ့စာခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။
စာခ်ဳပ္ေပၚမွာ ဦးခင္ေဇာ္က သူ႔ရဲ႕က်န္းမာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းကို သူ႔သားအတြက္ ေပးလွဴတယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေပၚမွာက အေမ့လက္မွတ္.....
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ရုတ္တရက္ ပါးျပင္ေပၚ တရေဟာစီးက်လာခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၂၂)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။
------
မူရင္းေရးသားသူ -- Qian Bei
မူရင္းလင့္-- http://www.duwenzhang.com/…/qinqingwenz…/20090209/36284.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sunday, December 20, 2009)

Read More

အ႐ႈံးကိုဝန္ခံတဲ့ အရည္အခ်င္း

အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ အၿမဲေျပာတယ္။
"ဒီမိုကေရစီအရည္အခ်င္းဆိုတာ ေက်ာင္းေဘာလံုးၿပိဳင္ပဲြကေန ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာ"တဲ့။ ဒီလိုေလ့က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအရည္အခ်င္းရဲ႕ နံပါတ္တစ္အခ်က္က အရႈံးကိုဝန္ခံတဲ့အရည္အခ်င္းျဖစ္တယ္။ --- ရႈံးရဲတယ္၊ လွလွပပရႈံးဝံ႔တယ္။
အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပဲြႏွစ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ရဲ႕ လူထုေဟာေျပာပဲြေတြကို ၾကည့္ဖန္မ်ားရင္ သူတို႔ရဲ႕စည္းကမ္းဥပေဒကို ေဖာ္ထုတ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ့္ပါတီ၊ ကိုယ့္ပါတီဝင္ရဲ႕မူဝါဒသေဘာထားေတြက ျပည္သူ႔အေပၚအက်ဳိး႐ွိေစမယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး.. တစ္ဘက္ပါတီရဲ႕မူဝါဒက တိုင္းျပည္ကိုနစ္နာ၊ ျပည္သူကိုနစ္နာေစတယ္ဆိုတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြက ၾကားဖန္မ်ားရင္ စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုကိုေတာ့ အခြင့္ရရင္ရသလို ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ျဖစ္၊ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဟာေျပာပဲြက ေရြးေကာက္ပဲြၿပီးတဲ့ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေရြးေကာက္ပဲြရႈံးနိမ့္သြားသူရဲ႕ အရႈံးကိုဝန္ခံတဲ့ေဟာေျပာပဲြျဖစ္တယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ... ေရွ႕တစ္ရက္ကပဲ ဒီသမၼတအျဖစ္အေရြးခံမယ့္လူဟာ လူစုလူေဝးေ႐ွ႕မွာ စကားေတြ ေလးေလးနက္နက္ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလို႔။ တစ္ဘက္လူထက္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္းေတြ။ အခုေတာ့ ျပည္သူေပးတဲ့မဲအေရအတြက္နဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးေတာ့ စည္းမ်ဥ္းအတိုင္း ဒီေရြးေကာက္ပဲြရႈံးသူဟာ ျပည္သူလူထုေ႐ွ႕မွာပဲ ႐ႈံးေၾကာင္းဝန္ခံရတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာ ဘယ္နားထားမလဲ၊ ဒီအ႐ႈံးဝန္ခံတဲ့ေဟာေျပာပဲြကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။

အ႐ႈံးကိုဝန္ခံတဲ့ေဟာေျပာပဲြက ဗီဒီယိုကင္မရာေ႐ွ႕မွာေျပာရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစခ်င္းတစ္ခြန္းမွာေျပာတာက "ကၽြန္ေတာ္ခုနားကပဲ အေရြးခံရသူဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူသမၼတေရြးခံရတာကို ဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္း ဂါဝရျပဳလိုက္ပါၿပီ"။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအတိုင္း ေရြးေကာက္ပဲြ႐ႈံးသူက သူ႔ကိုအားေပးေထာက္ခံတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြထံ "အခု... ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ပါတီက သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံလိုက္ရပါၿပီ။ သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတို႔ရဲ႕ သမၼတပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သမၼတ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕သမၼတပါ"လို႔ အယူခံဝင္ပါတယ္။

အ႐ႈံးဝန္ခံေဟာေျပာပဲြက စည္းလံုးမႈရဲ႕ေဟာေျပာပဲြျဖစ္တယ္။ ႐ႈံးနိမ့္သူရဲ႕ တစ္ႏွစ္နီးပါးကာလအတြင္း လႈပ္႐ွားလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေဟာေျပာပဲြျဖစ္တယ္။ ၿပိဳင္ပဲြက အႏိုင္အ႐ႈံးရလဒ္ကို သိေနၿပီ... ႐ႈံးတဲ့သူက ဒီေနာက္ဆံုးအ႐ႈံးဝန္ခံပဲြကို ေကာင္းေကာင္းသ႐ုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ အ႐ႈံးကိုဝန္ခံတဲ့အရည္အခ်င္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားအတြက္ အေရးပါတဲ့အရာမို႔ပါ။
ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေရးကို "မွ်တတဲ့ကစားပဲြ"လို႔ အၿမဲတင္စားပါတယ္။ အိုလံပစ္အားကစားၿပိဳင္ပဲြအတိုင္း တန္းတူတဲ့စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေအာက္မွာ ၿပိဳင္ပဲြဝင္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြက "ဒီမိုကေရစီအရည္အခ်င္းဆိုတာ ေက်ာင္းေဘာလံုးၿပိဳင္ပဲြကေန ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာ"လို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ ဒီလိုေလ့က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအရည္အခ်င္းရဲ႕ နံပါတ္တစ္အခ်က္က အရႈံးကိုဝန္ခံတဲ့အရည္အခ်င္းျဖစ္တယ္။ --- ရႈံးရဲတယ္၊ လွလွပပရႈံးဝံ႔တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပဲြ႐ႈံးသူရဲ႕ အ႐ႈံးဝန္ခံေဟာေျပာပဲြက အေရးပါပါတယ္။ စကားကို လွလွပပေျပာသလား မေျပာဘူးလား... ဒါဟာ စိတ္ပန္းလူပန္း သူအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အဆံုးသတ္ပုဒ္မတစ္ခုအျဖစ္ သက္ေရာက္သြားမွာျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြမွာပါဝင္တဲ့ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔က ဒီပဲြဟာ အေရြးမခံရသူမွာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့စိတ္၊ သေဘာထားေသးသိမ္တဲ့စိတ္႐ွိ မ႐ွိ စမ္းသပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ အေရြးမခံရသူမွာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ ႐ွိအပ္တဲ့အရည္အခ်င္း႐ွိ မ႐ွိ ဆန္းစစ္တာပဲျဖစ္တယ္။
အေမရိကန္သမၼတအျဖစ္ ဝင္ေရာက္ေရြးခ်ယ္မယ့္သူေတြဟာ ဒီသေဘာထားကို နားလည္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ အ႐ႈံးဝန္ခံတဲ့အရည္အခ်င္းကို ထုတ္ေဖာ္ျပသရတဲ့အခါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့အေနအထားကို ေရာက္သြားသည့္တိုင္ ႐ွိသမွ်အင္အားနဲ႔ စင္ေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးသ႐ုပ္ကို အေကာင္းဆံုးေဆာင္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေရြးေကာက္ပဲြၿပီးတိုင္း အ႐ႈံးဝန္ခံေဟာေျပာပဲြေတြ ၾကားနားထိုက္တဲ့အေၾကာင္းရင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
------
မူရင္းေရးသားသူ -- Lín dá
မူရင္းလင့္ -- http://qmch6946.blog.163.com/…/sta…/10564958020130673328764/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန(26, Sept, 2013)
.

Read More

ပန္းေဝတဲ့ ျမက္

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာမွာပဲရွိေနေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၅ , ၁၆ႏွစ္ အရြယ္ေတြေပါ့။
ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာျပီးစ ေႏြဦးရာသီတစ္ခုမွာ ေပါင္းျမက္ေတြက ရြက္ႏုေတြေဝျပီး သူ႔ထက္ငါအျပိဳင္ ေျမၾကီးထဲက ထိုးထြက္လာၾကတယ္။ ေဆာင္းခိုငွက္ေလးေတြက တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ ေတာင္အရပ္ကေန ျပန္လာၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ ေနရာယူၾကတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက သစ္ပင္ေတြလည္း ငွက္လွ်ာသ႑ာန္ ရြက္ႏုေလးေတြ အစီအရီ ဖူးပြင့္လာၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ျမိဳ႔နယ္တစ္ခုမွာ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပဲြအတြက္ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား ၁ဝေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆရာကေျပာလာခဲ့တယ္။ အဲဒီသတင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္မိသလို စိုးရိမ္စိတ္လည္း ဝင္ခဲ့မိတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ကားစီးျပီး စည္ကားတဲ့ျမိဳ႔ကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္ပတ္ဖို႔ အခြင့္အေရးရခဲ့လို႔ေပ်ာ္ရႊင္မိေပမယ့္ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပဲြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေတာမွာၾကီးျပင္းခဲ့သူေတြက ျမိဳ႔သားေတြကို ယွဥ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ခဲ့မိတယ္။
တစ္ေခါင္းလံုး ဆံပင္ေတြေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိုးရိမ္စိတ္ကို ျမင္သြားျပီး ျပိဳင္ပဲြဝင္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႔ဆံုခဲ့တယ္။
“ဆရာတို႔တစ္ေတြဟာ ေတာမွာပဲ ၾကီးလာခဲ့ၾကတယ္။ မင္းတို႔လည္း လက္စိုက္၊ ထင္းခုတ္နဲ႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ပန္းမပြင့္တတ္တဲ့ ျမက္ပင္ကုိ ဘယ္သူသိလဲ၊ ဘယ္သူျမင္ဖူးလဲ.. သိရင္ ဆရာကို ေျပာျပပါ”

ပန္းမပြင့္တတ္တဲ့ ျမက္... ေတြ႔ဖူးသမွ် ေပါင္းျမက္ထဲက ဘယ္ျမက္က ပန္းမပြင့္တတ္လဲ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေျပးအလႊား စဥ္းစားၾကတယ္။ မိုးရာသီမွာေပါက္တဲ့ ဟုိျမက္ေလး .. သူ႔မွာလည္း အပြင့္ဝါဝါေလးေတြ ရွိတာပဲ။ ေျမၾကီးမွာကပ္ေပါက္တဲ့ ဟိုျမက္ပင္ေလးလည္း အပြင့္ေလးေတြ ပြင့္တာပဲ။ လယ္ကန္တင္းရိုးေပၚက ေပါင္းျမက္ေတြလည္း အပြင့္ပြင့္တာပဲ။ လယ္ေတာတစ္ခြင္၊ ေတာေတာင္တစ္ေက်ာသာ ကုန္သြားတယ္။ ပန္းမပြင့္တတ္တဲ့ျမက္ပင္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားမရခဲ့ၾကဘူး။

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက “ကေလးတို႔... ပန္းမပြင့္တတ္တဲ့ ျမက္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ေပါင္းျမက္တိုင္း ပန္းပြင့္တတ္တယ္။ အဖိုးတန္ပန္းအိုးနဲ႔ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းဟာလည္း ျမက္ပဲ။ လယ္ေတာေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ဟာလည္း ပန္းပါပဲ။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္လိုပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ပါေစ မင္းတို႔ဟာ အပြင့္ပြင့္တတ္ၾကတဲ့ ျမက္ေတြပါ။ အပြင့္မပြင့္တတ္တဲ့ ျမက္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ကေလးတို႔ ျမဲျမဲမွတ္ထားၾကပါ”

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါျပီ... ေတာနက္ထဲကေန ျမိဳ႔ေပၚက တကၠသိုလ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အားမငယ္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဂဏာမျငိမ္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ႕ စကားကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္အျမဲၾကားေယာင္ခဲ့တယ္။ “ပန္းမပြင့္တတ္တဲ့ျမက္ဆိုတာ မရွိဘူး”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ျမက္တစ္ပင္ပဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး.. လူတိုင္းက ပန္းကိုယ္စီ ဖူးပြင့္တတ္တဲ့ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ပဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး.. ရြက္ႏုေတြ ေဝျဖာတတ္တဲ့ ျမက္တစ္ပင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
-----------
၂ဝဝ၈ ဇြန္ ၁၉ရက္ လန္ဒန္ထုတ္ တရုတ္သတင္းစာ The Epoch Times မွ
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, June 21, 2008)

Read More

အိမ္

တစ္ည .... ရီေဝေဝနဲ႔ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တံခါးဖြင့္အိမ္ထဲဝင္ၿပီး မီးဖြင့္ရင္း မိန္းမျဖစ္သူကို သူလွမ္းေအာ္တယ္။ ျပန္ထူးသံ မၾကားရဘူး။ ေခါင္းငံု႔ဖိနပ္ခၽြတ္ေတာ့ ဖိနပ္စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာက္ယူၾကည့္ေတာ့ လင္မယားကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူတစ္ခ်က္ ေတြေဝသြားတယ္။ သူမ တကယ္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ သူထင္မထားခဲ့ဘူး။
အရင္တုန္းကလည္း သူတို႔ဒီလိုပဲရန္ျဖစ္ေနက်၊ သူ႔ကို သူမစိတ္ဆိုးၿပီး စကားမေျပာတာ ဒါမွမဟုတ္ မိဘအိမ္ခဏ ျပန္တာေလာက္ပဲရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ေကာင္းသြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူမ တကယ္လုပ္လိုက္မွန္း သိသာေနတယ္။

 
သမီးေလးအတြက္ အုပ္ထိန္းသူ အစည္းအေဝးသြားဖို႔ သူ မအားဘူး၊ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူမ စိတ္တိုၿပီး "ရွင္တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ေနဝင္ေနထြက္ အလုပ္ေတြမ်ားေနလိုက္တာ ကၽြန္မနဲ႔သမီးေလး၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအိမ္ကိုေရာ ရွင္စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားရဲ႕လား၊ ဒီလိုဘဝမ်ဳိး ကၽြန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကြာရွင္းမယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့အရာေတြ၊ ဘယ္အရာကမွာ အလုပ္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး။ အလုပ္ကို အေလးထားတာဟာ ဒီမိသားစု၊ ဒီအိမ္ကို အေလးထားတာပဲလို႔ သူထင္ထားခဲ့တယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြမမွားဘူးလို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ သူရပ္ေနခဲ့တယ္။ မိန္းမ မရွိေတာ့တဲ့အိမ္ကို အိမ္လို႔တင္စားလို႔မရေတာ့မွန္း အခုမွ သူခံစားမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို အတူမွ်ေဝမယ့္မိန္းမ,မရွိေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြက အဓိပၸာယ္မဲ့သြားတယ္လို႔ သူထင္ေနမိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူ႔မိဘအိမ္ သူျပန္ခဲ့တယ္။ မိဘေတြက သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ေမးတယ္။
"သား ဒီေလာက္အလုပ္မ်ားတာေတာင္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ရွိေသးတယ္လား သား၊ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့သလား၊ ကေလးအေမနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာၾကတာလား"
ဆက္တိုက္ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြၾကားမွာ သူ႔မ်က္ႏွာထူပူသြားမိတယ္။ ဒါဟာလည္း မိဘအိမ္ဆီ သူျပန္ခ်ိန္ နည္းခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။

သူ အိမ္ျပန္လာတာကို မိဘေတြက ဝမ္းသာၾကတယ္။ အိမ္ျပန္လာတဲ့ သားအတြက္ အေဖျဖစ္သူက ဟင္းထြက္ဝယ္တယ္။ အေမက သူနဲ႔စကားစျမည္းေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အေမက သူစားဖို႔ ေျမပဲဆံေလွာ္ေတြ ထုတ္လာတယ္။ ထိုင္ၿပီး သိပ္မၾကာေသးခင္ အေမ့အိမ္ကဖုန္း ျမည္လာတယ္။ အေဖ့အသံကို ဖုန္းထဲကေန သူၾကားေနရတယ္။
"မိန္းမေရ... နင့္အတြက္ ဂႏၶာမာပ်ားရည္ ငါေဖ်ာ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားခဲ့တယ္။ အခုေသာက္ရင္ အေနေတာ္ပဲ။ မေအးခင္ ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္"
အေဖဖုန္းခ်ေတာ့ အေမက ေဖ်ာ္ရည္ကိုယူၿပီး တစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္။ ဖုန္း ျမည္လာျပန္တယ္။ အေဖ့ဆီက ဖုန္းျဖစ္တယ္။

"ေမႀကီး.. ငါတို႔ ေရဖိုးေဆာင္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ဦး.. ငါ စာရြက္ယူခဲ့ဖို႔ ေမ့သြားလို႔။ စာရြက္နံပါတ္ ငါကို ရြတ္ေပးၾကည့္ပါဦး။ လမ္းႀကံဳလို႔ ငါေရဖိုးေဆာင္ခဲ့မယ္"
ဖုန္းခ်ၿပီး အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ အေမကေရရြတ္တယ္။
"သားရဲ႕ေဖေဖကေလ အလုပ္အရမ္းမ်ားတဲ့လူ.... အျပင္ခဏေလး ထြက္တာေတာင္ အိမ္ကို ဖုန္းဆယ္ေခါက္ေလာက္ေခၚတတ္တယ္။ သူ႔လခေတြက ဆက္သြယ္ေရးဌာနအတြက္ လွဴထားသလား မွတ္ရတယ္"

အေမေျပာေနတုန္းမွာပဲ အေဖ့ဆီက ဖုန္းဝင္လာျပန္တယ္။ အေဖ့အသံက ဝမ္းသာအားရပဲ....
"ေမႀကီးေရ.... နင္ ငါးၾကင္းေတြႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ငါးၾကင္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေဟ့... ငါဝယ္ျပန္ၿပီး နင့္ကိုခ်က္ေကၽြးဦးမယ္"
အခ်ိန္မိနစ္၂ဝအတြင္းမွာ အေဖ့ဆီက ဖုန္းေတြ အဆက္မျပတ္ဝင္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ဖုန္းေၾကာင့္ အေမ စိတ္မရွည္ဟန္မျပခဲ့ဘူး။ အေမက သူနဲ႔ စကားစျမည္းေျပာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ေျပာေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး သူ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ မေက်မနပ္ေျပာမိတယ္။
"ေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာလာေလ ေလးနက္မႈမရွိလာေလပါလား ေမေမ... တကယ္ဆို တခ်ဳိ႕ဖုန္းကဆက္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ အိမ္ေရာက္မွေျပာလဲ ရရက္သားနဲ႔"
သူ႔စကားကို အေမက အရယ္နဲ႔ေျပာျပတယ္။

"မဟုတ္ေသးဘူး သား... သားေဖေဖရဲ႕ ေလးနက္တဲ့စိတ္ကို သားဘယ္နားလည္လိမ့္မလဲ! သားေဖေဖက သူ႔စိတ္ကို အိမ္မွာပဲထားခဲ့လို႔၊ အိမ္ကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ ဖုန္းေတြဆက္ဆက္ေနတာေပါ့။ လူက အျပင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ကို အိမ္မွာထားခဲ့လို႔၊ အိမ္မွာ ဘာကိစၥေထြေထြထူးထူးမွ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ သူက အိမ္ကိုပဲေအာက္ေမ့ေနလို႔ပါ။ လိုတဲ့ေငြကို အိမ္ကေနယူရင္ ရၿပီလို႔မထင္လိုက္နဲ႔... အိမ္က ေငြထားတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး သား။ စိတ္ႏွလံုးထားတဲ့ေနရာပါ။ စိတ္ႏွလံုးကို အိမ္မွာထားမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြက အိမ္မွာၿမဲမွာပါ။ နားလည္လား.. သား"

အေမရဲ႕ေလးနက္ၾကင္နာတဲ့ မ်က္ဝန္းေအာက္မွာ သူရုတ္တရက္ လန္႔ႏႈိးလာခဲ့တယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကို သူဖုန္းမဆက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကို သူသတိရလာမိတယ္။ သူ မဆက္တဲ့အျပင္ သူမ ဆက္လာတဲ့ဖုန္းကိုလည္း သူ အလ်င္စလို ခ်ပစ္လိုက္တတ္တယ္။ အထက္လူႀကီး၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ သူေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ခ်ိန္ အိမ္မွာရွိတဲ့ မီးတစ္ေဆာင္က သူအိမ္ျပန္မေရာက္မခ်င္း ညနက္သန္းေခါင္အထိ လင္းထိန္ေနတတ္ေၾကာင္းကို သူသတိရလာမိတယ္။ မိန္းမရဲ႕ အထီးက်န္တဲ့ခံစားခ်က္၊ သူ႔ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူတစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ အသက္(၆)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ သမီးေလးက တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္လိုက္ပို႔ဖို႔၊ ကစားကြင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ သူ႔ကို အထပ္ထပ္ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ ကတိသာေပးၿပီး ကတိမတည္မိခဲ့တာကို သူသတိရလာမိတယ္။ ဒါေတြဟာ သူတကယ္အလုပ္မ်ားခဲ့လို႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို အိမ္မွာ မထားခဲ့မိလို႔လား...

အဲဒီေန႔ ညေနက သူမအိမ္သြားၿပီး သူမကို သူသြားေခၚခဲ့တယ္။ သူမ မျပန္ႏိုင္ဘူးလို႔ဆိုေတာ့ သူ အေလာတႀကီး သူမကို ေျဖရွင္းခ်က္ေပးတယ္။
"ေမာင္ အရင္လို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္လို ခင့္ကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈမထားေတာ့ပါဘူး။ ခင့္ကို ေငြေတြပံုအပ္ေပးၿပီး လိုအပ္တဲ့ေငြကို အိမ္မွာျပန္ယူရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီးလို႔ ေမာင္ထင္ထားခဲ့မိတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္... "အခ်စ္"ကို ေမာင္ေပ်ာက္ဆံုးေစေတာ့မလို႔.. ေနာက္ဆိုရင္ ေမာင့္စိတ္၊ ေမာင့္ႏွလံုးသားကို အိမ္မွာထားပါမယ္။ အိမ္ကို ႏွလံုးသားမွာထားပါမယ္။ ေမာင္နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ပါေနာ္"
သူ႔စကားကုိ သူမ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ သူ႔ရင္ခြင္ဆီကိုပဲ သူမ ေျဖးေျဖးသာသာလွမ္းဝင္ၿပီး ေပြ႔ဖက္ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
အိမ္ဆိုတာ ႏွလံုးသားထားတဲ့ေနရာပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ျဖည့္တင္းတဲ့ေနရာပါ။
အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ ဆင္ေျခတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။
အိမ္မွာ ႏွလံုးသားရွိတယ္၊ အခ်စ္ရွိတယ္၊ ေအာက္ေမ့တမ္းတမႈေတြရွိတယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ အဆံုးမရွိ ပိုပိုတိုးလာမွာျဖစ္ပါတယ္။
-------------
မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com/…/aiqingwenz…/20111020/204044.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Friday, December 16, 2011)
.

Read More